ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 343

ซู่เป่านำผีตายโหงน้อยเข้าไปในอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณ พ่อแม่ปู่ย่าของผีตายโหงน้อยต่างก็กลายเป็นวิญญาณชั่วร้ายและถูกน้ำเต้าวิญญาณดูดไป จากนั้นเป็นต้นมาตัวละครพวกนี้ก็จะไม่มีอยู่ตลอดไป

บาปที่พวกเขาได้ไถ่ไว้ได้กลายเป็นการสั่งสมบุญซึ่งเป็นส่งผลถึงผีตายโหงน้อย จนทำให้เธอมีโอกาสกลับมาเกิดใหม่ และเปิดทางให้เธอไปสู่ชาติภพหน้า

ซู่เป่านึกถึงสัญญาที่พวกเขาให้ไว้เมื่อตอนแยกจากกัน สัญญาว่าจะพบกันอีกครั้งในชาติหน้า และพ่อแม่ของผีตายโหงน้อยก็สัญญากับเธอว่าพวกเขาจะตามหาเธอให้เจอ

ผีตายโหงน้อยคิดอย่างไร้เดียงสาว่าเธอสามารถไปสู่ชาติหน้าได้ก่อนจริง ๆ และช่วยพ่อแม่ของเธอ “จองที่”...แต่เธอกลับไม่รู้ว่าการจากลาในวันนี้คือการจากลาชั่วนิรันดร์

จริง ๆ แล้วนี่คือคำโกหกที่หวังดี

ในขณะนั้นเองซู่เป่าก็เข้าใจความหมายของประโยคนี้จริง ๆ

“โชคดีที่ชาติหน้าจะจำอะไรไม่ได้...”

ผีตายโหงน้อยจะไม่มีวันจำพ่อแม่ปู่ย่าที่เคยรักเธอมากขนาดนี้ได้...

เหมือนจะดีแต่ก็เหมือนจะทำให้เสียใจ

ซู่เป่ารู้สึกเศร้าเล็กน้อย ความรู้ดีรู้ชั่วความดำความขาว มันก็ยังยากเกินไปสำหรับเธอ

ในโลกของเด็ก โลกนี้มีแต่ "คนดี" และ "คนเลว" เช่นเดียวกับเวลาดูทีวี เด็ก ๆ มักชอบถามว่า “เขาเป็นคนดีหรือเป็นคนไม่ดี”

อย่างไรก็ตาม ซู่เป่าเพิ่งค้นพบว่าคนดีสามารถกลายเป็นคนเลวได้ และคนเลวก็สามารถเป็นคนดีได้เช่นกัน และไม่มีทางที่จะแยกแยะระหว่างความดีและความชั่วเหมือนขาวและดำได้

ซูเหอเวิ่นเกาะซู่เป่าแน่น และปลอบโยน “น้องสาว อย่าเศร้าไปเลยนะ นี่คือทางเลือกของพวกเขา”

แม้ว่าเขาจะยังไม่ค่อยเข้าใจว่ามันถูกต้องหรือไม่ แต่ถ้าเป็นคนอื่น บางทีพวกเขาอาจจะปล่อยผีตายโหงน้อยและครอบครัวไปเพราะทนใจแข็งไม่ไหว

แต่มันเป็นสิ่งที่พวกเขาเลือกเอง นั่นคือสิ่งที่พวกเขาต้องการ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

ซูเหอเวิ่นคิดหนักและพูดว่า “มันเหมือนกับการจ่ายเงินคืน พวกเขาต้องใช้หนี้เยอะ ดังนั้นแต่ละคนจึงต้องรวมกันคนละน้อย ถึงจะชำระหนี้หมดได้”

“ดูแล้วน่าสงสารจริง ๆ แต่เป็นหนี้ก็ต้องชำระคืนมันถูกแล้ว จะไม่จ่ายเพราะความน่าสงสารก็ไม่ได้...”

ในที่สุดพวกเขาก็ให้โอกาสกระดิ่งน้อยได้กลับมาเกิดอีกครั้ง

“ไปกันเถอะ” ใบหน้าของซูเหอเหวินดูไม่แยแส

เรื่องแบบนี้จะเศร้าไปทำไม

ช่างเด็กจริง ๆ

ซู่เป่ารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ไม่ใช่เหนื่อยกาย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกเหนื่อยแบบนี้ และเธอก็ไม่อยากเดิน

“พี่ชาย อุ้มหน่อย” ซู่เป่ายื่นมือออกมาด้วยความนอย

ซูเหอเหวิน “...”

ไม่มีประโยชน์ถ้าจะมากระเง้ากระงอดกับเขา

เมื่อเห็นว่าซูเหอเวิ่นจะเข้าไปอุ้มซู่เป่า

ซูเหอเหวินก็ผลักน้องชายของเขาออกไปอย่างไร้อารมณ์และอุ้มซู่เป่าขึ้นมา

“ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก” เขาพูด

ซู่เป่ากอดคอของเขา เอนหัวเล็ก ๆ ซบลงบนไหล่เขา และพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “อืม ๆ ๆ!”

พี่ใหญ่ก็พูดแบบนั้นทุกครั้ง

ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก...หมายความว่าครั้งต่อไปจะไม่มีข้อยกเว้น

ซู่เป่าที่ยังไม่ได้รับประกาศนียบัตรชั้นอนุบาลใช้ความคิดอย่างหนักเกี่ยวกับสำนวนนี้

ซูเหอเวิ่นเดินตามไปข้าง ๆ มองดูพี่ชายของเขาและไม่ได้พูดอะไร

เขาดูไม่เต็มใจ แต่ก็แย่งน้องสาวไปจากเขา

หานหานเดินตามไปทีละก้าวโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ซู่เป่านอนคว่ำหน้าบนไหล่ของซูเหอเหวินแล้วถามอย่างสงสัยว่า “พี่หานหาน พี่เป็นอะไรหรือเปล่า”

หานหานโบกมือไปมา “ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร รีบไปกันเถอะ!”

ซู่เป่า “?”

ซูจื่อซีเดินตามซู่เป่าไป แต่ก็หันหน้ากลับไปมอง

“แล้วผีโรคจิตนั่น ถูกผีตายโหงพวกนี้ฆ่าด้วยหรือเปล่า”

ซู่เป่า “...”

ซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่น “...”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน