ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 347

ซูจื่อซีที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วกำลังยืนอยู่หน้าประตูห้อง CT ในหัวยังคงนึกถึงคำพูดเมื่อครู่ของซู่เป่า

[พี่อย่าดื้อสิ ตรวจสักหน่อยเถอะนะ!]

[ไม่ใช่ฉีดยาไม่เจ็บเลยสักนิด]

[เดี๋ยวพี่ตรวจเสร็จซู่เป่าให้ลูกอมเลยเม็ดหนึ่ง!]

ในหัว : ปฏิเสธ

ร่างกาย : ตกลง

พอเงยหน้าขึ้นมา เขาก็อยู่ที่นี่แล้ว

ซูจื่อซีเม้มริมฝีปาก

ขณะนั้นเองคุณหมอที่กำลังถือรายการตรวจก็ตะโกนเรียกชื่อ “ซูจื่อซี”

นายหญิงซูจึงผลักซูจื่อซีเพื่อเรียกสติ

เด็กคนนี้นี่ มาเข้าคิวรอที่หน้าห้อง CT ตั้งนานแล้ว ยังไม่ขานกลับอีก

หวังว่าจะไม่มีปัญหาอะไร...

ซูจื่อซีเดินเข้าไปพลางบีบคิ้ว

ซูเหอเวิ่นถึงพูดว่า “น้องสาว เธอจะปลอบเขาทำไมเนี่ย แถมยังให้ลูกอมเหมือนกับเด็กอีก”

หนุ่มน้อยตะคอกอย่างเย็นชา หน้าตาออกรสออกชาติ

ซู่เป่าจึงแกะลูกอมยัดเข้าไปในปากเขา “พี่เล็กต้องอดทนนะ”

ซูเหอเวิ่นหุบปากทันที และลิ้มรสลูกอมอย่างมีความสุข

จี้ฉางลอยมาอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ ในที่สุดก็จดบันทึกลงตำราเสร็จ “ซูจื่อซีไม่เป็นไรหรอก สบายใจได้”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืม ๆ"

เธอรู้แล้ว

เธอนับนิ้วมือ พี่จื่อซีจำเป็นต้องผ่าตัด แต่ก็แค่ปัญหาเล็กน้อยเท่านั้น

“ท่านอาจารย์ วันนี้ไม่ไปทำโอทีเหรอ” ซู่เป่าถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

จี้ฉางตอบ “ประตูผีจวนจะปิดแล้ว จุดพีคของธุรกิจผ่านไปแล้ว”

ซู่เป่าดูเหมือนจะเข้าใจก็ไม่เข้าใจ จุดพีคของธุรกิจ...ดูเหมือนจะได้ศัพท์ใหม่เจ๋ง ๆ แล้ว

ชั้นหนึ่งทั้งชั้นเป็นห้องตรวจโรค นายหญิงซูและเด็ก ๆ ทั้งสองนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ด้านนอก ก็เห็นซูอี้เซินใส่เสื้อกาวน์กำลังรีบเดินเข้ามาหา

“แม่ มากันทำไมไม่บอกผมก่อนล่ะ” ซูอี้เซินทำตัวไม่ถูก “ผมจะได้บอกกับเพื่อนร่วมงานไว้ก่อน”

นายหญิงซูยังไม่ทันเอ่ยปาก ซู่เป่าก็ยกมือขึ้นห้าม “ลุงเล็ก พวกเราจะไม่เข้าประตูหลัง (ใช้เส้นสาย) ไม่เข้าประตูหลังโดยเด็ดขาด!”

ซูอี้เซินหัวเราะแล้วหยิกจมูกซู่เป่า “หนูรู้ด้วยเหรอประตูหลังคืออะไร”

ซู่เป่า “รู้สิคะ ก็คือประตูด้านหลังโรงพยาบาล พวกเราเข้ามาทางประตูหน้า พวกเราไม่ได้เข้ามาทางประตูหลัง”

เจ้าตัวเล็กพยายามแสดงความคิดเห็นของตัวเองอย่างสุดความสามารถ ในปากก็อมลูกอมอยู่ เผลอแปปเดียวน้ำลายใส ๆ ก็หกออกจากปาก

เธอจึงรีบสูดน้ำลายกลับเข้าไป

จี้ฉางอ้าปากค้าง

ซูอี้เซิน “…”

นายหญิงซู “…”

ซูเหอเวิ่นรีบคว้าทิชชู่ออกมา : น้องสาวของเขาช่างน่ารักจริง ๆ !

นายหญิงซูอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ฉันบอกเองว่าไม่ต้องไปรบกวนการทำงานของแก ซู่เป่าอาจจะได้ยินฉันพูดก็เลยจำคำว่าไม่เข้าประตูหลังมา”

ซูอี้เซินพูดว่า “ไม่ได้ใช้เส้นสักหน่อย แต่ถ้าบอกผมล่วงหน้าผมจะได้รีบจองคิวไว้ให้ก่อน พอมาถึงก็จะได้คิวเลย”

แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าใช้เส้นสาย นี่เรียกว่าการใช้ทรัพยากรอย่างมีเหตุผล

นายหญิงซูส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอก เวลาเยอะแยะ ไม่ได้รีบ”

ซูอี้เซินก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เมื่อประตูห้องตรวจเปิดอีกครั้ง ซูจื่อซีก็ออกมา

ผลการตรวจเร็วที่สุดก็น่าจะออกช่วงบ่าย ซูอี้เซินมองดูเวลา ก่อนจะพูดว่า “พวกแม่รอผมแปปนึงได้ไหม ไปกินข้าวที่โรงอาหารกัน”

นายหญิงซูมองไปยังเด็ก ๆ ทั้งสามและกำลังจะปฏิเสธ เพราะในโรงอาหารคนเยอะมาก พาเด็กสามคนไปด้วยน่าจะวุ่นวาย

ซู่เป่ากลับยกมืออย่างดีใจพร้อมพูดว่า “โอเค ไปโรงอาหารกัน！”

เธอยังไม่เคยไปโรงอาหาร！

นายหญิงซูมองเธอด้วยความรักใคร่เอ็นดู และกลับคำพูด “ก็ได้ พวกฉันไปรอแกที่ศาลาในสวนดอกไม้นะ”