ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 359

คุณนายซูรีบหยิบมือหานหานมาดูแล้วเอ่ย “หนังถลอก ต้องไปฉีดวัคซีนป้องกัน”

ซูอี้เซินพยักหน้า “ต้องไปฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า ต้องฉีดห้าเข็มหรือสี่เข็มนี่แหละ”

รอยยิ้มบนใบหน้าหานหานเริ่มหายไป

ไม่สิ เธอโดนแมวข่วนนี่ ไม่ได้โดนหมากัดเสียหน่อย ทำไมต้องไปฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าด้วยล่ะ?

ยัยหานหัวโตรีบตะโกนร้องทันที “หนูไม่เอา! หนูไม่อยากฉีดยา!”

คุณนายซูส่ายหัว “ไม่ได้ ถ้าไม่ฉีดเนี่ยอาจเสี่ยงต่อโรคพิษสุนัขบ้าได้นะ”

มู่กุยฝานกอดอก ทำหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “เธอรู้หรือเปล่าว่าโรคพิษสุนัขบ้าคืออะไร?”

“มันคือไวรัสที่เข้าไปทางบาดแผลแล้วเข้าสู่กระแสเลือด หลังจากนั้นมันก็จะส่งกระทบต่อระบบประสาทของเธอ…”

มู่กุยฝานยังพูดไม่ทันจะจบ ยัยหานหัวโตก็แย่งพูดขึ้นมาทันทีว่า “ไม่สำคัญหรอก!”

แค่ส่งผลกระทบต่อระบบประสาทเองนี่ พ่อของเธอเคยว่าเธอบ่อยๆว่าเธอไม่มีสมอง มันคงไม่เป็นอะไรไรหรอก ช่างมันเถอะ!

มู่กุยฝาน “…”

ซู่เป่าเตือนด้วยความเป็นห่วง “พี่หานหาน หนูว่าพี่ไปฉีดวัคซีนเถอะนะ?”

“พ่อเคยกับหนูว่า ถ้าเป็นโรคพิษสุนัขบ้าเนี่ยจะกลายเป็นเหมือนน้องหมาที่น้ำลายไหล จำครอบครัวตัวเองไม่ได้ แล้วก็ยังไล่กัดคนอื่นอย่างบ้าคลั่งจนตายในที่สุด หลังจากนี้หนูก็จะไม่มีพี่หานหานอีกต่อไปแล้ว”

ซู่เป่าพูดไปพูดมา ใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็ค่อยๆ กลายเป็นเศร้า (ಥ﹏ಥ)

ซูเหอเวิ่นพูดเสริม “บางครั้งอาจจะกินขี้ด้วยนะ”

หานหาน “…”

“…”

กิน…%￥#…

จำครอบครัวตัวเองไม่ได้?

ตาย?

หลังจากตายไปแล้วก็ไม่สามารถอยู่เล่นกับซู่เป่าได้แล้ว?

หานหานอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา “ถ้างั้น…ฉีดก็ได้ แต่ขอฉีดน้อยหน่อย แค่เข็มเดียวได้หรือเปล่าคะ”

คุณนายซูไม่คาดคิดว่าเธอจะยอมเร็วขนาดนี้

ซูอี้เซิน “ไม่ได้ มีแต่ฉีดสี่เข็มหรือห้าเข็มเท่านั้น ถ้าฉีดห้าเข็มต้องฉีดห้าครั้ง ส่วนสี่เข็มต้องฉีดสามครั้ง!”

พอหานหานได้ยินแบบนี้ ก็ไม่ได้สงสัยเลยว่าทำไมสี่เข็มต้องฉีดแค่สามครั้ง ยังไม่ทันได้คิดอะไรก็รีบตอบทันทีว่า “งั้นหนูเอาสี่เข็ม!”

เรื่องนี้ก็ตกลงจบไปแบบนี้ หลังกินข้าวเสร็จ คุณนายซูก็รีบพาหานหานไปฉีดวัคซีนทันที

ส่วนคนขับรถคือมู่กุยฝาน

คุณนายซูถาม “วันนี้ทำไมแกว่างจัง ไม่กลับค่ายเหรอ?”

ก่อนหน้านี้มู่กุยฝานเหมือนเคยบอกว่าอยากจะ ‘ลาออก’ เจ้านายเขาถึงกับโทรมาสอบถามสถานการณ์กับเธอ

หลังจากนั้นก็กลัวว่ามู่กุยฝานจะหนีไปจริงๆ วันๆก็เลยจับตาดูเขาอยู่ตลอด ไม่ว่าจะมีภารกิจอะไรหรือเปล่าก็เรียกเขากลับเข้าค่ายตลอด

มู่กุยฝานตอบ “ลาครึ่งวันครับ”

กลับมาหาลูกสาว

คุณนายซูยกมุมปาก

หานหานกลัวการฉีดยาที่สุด ที่ผ่านมาตอนจะไปฉีดวัคซีนก็กลัวจนดิ้นแรงตลอด อย่างน้อยต้องมีสักสองสามคนมาช่วยกดเธอไว้ถึงจะฉีดได้

คุณนายซูกลัวว่าเธอจะกลับคำไม่ฉีดแล้ว ดังนั้นตอนที่หานหานร้องไห้ขอให้ซู่เป่าไปเป็นเพื่อนด้วย เธอก็รีบตอบตกลงทันที

ดูเหมือนว่าตราบใดที่ซู่เป่าอยู่ด้วยถึงจะเอาเธออยู่ได้…

ถึงแม้ซู่เป่าจะเอาไม่อยู่ แต่อย่างน้อยก็ยังมีเทพนักรบมู่กุยฝานอยู่ด้วย คุณนายซูไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถเอาเธออยู่ได้

ซู่เป่าไม่วางใจให้เสี่ยวอู่อยู่บ้านคนเดียว ก็เลยพาเสี่ยอู่กับคุณปู่เต่ามาด้วย

เสี่ยวอู่มองเจ้าแมวเหมียวที่อยู่ข้างนอกผ่านกระเป๋าสัตว์เลี้ยง

“ลาก่อน ไอ้ขยะจอมโง่!” เสี่ยวอู่ตะโกนด่าเสียงดังใส่แมว

เจ้าแมวเหมียว “…”

ซู่เป่านั่งยองๆ สีหน้าจริงจังกำชับเจ้าแมวเหมียวว่า “อยู่บ้านเป็นเด็กดีนะ อย่าก่อเรื่องอีกล่ะ!”

“แกดูสิ พี่หานหานโดนแกข่วนจนต้องไปฉีดยาเลยเนี่ย”

“เสี่ยวอู่ก็โดนแกแกล้งจนกลัวเลยเนี่ย แกดูสิๆ!”

ซู่เป่าจิ้มๆ ไปที่หัวของเจ้าแมวเหมียว

เจ้าแมวเหมียวทำตัวเชื่อฟังนั่งอยู่บนพื้น คอตก ทำท่าทางเหมือนเวลาผิดแล้วโดนสั่งสอนอย่างนั้นแหละ

ซู่เป่าด่าไปสองสามคำ ก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน มือเล็กๆของเธอไปลูบๆ ที่หัวเจ้าแมวเหมียว “เอาล่ะ อย่างน้อยแกก็รู้ว่าตัวเองผิดแล้วต้องเปลี่ยน ยังไงก็เป็นแมวที่ดีแหละนะ อยู่บ้านรอพวกเรานะ เดี๋ยวกลับมาแล้วเราจะตั้งชื่อให้แก้เอง!”