ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 375

ซูเหอเวิ่นมองตัวหนังสือด้านหลังการ์ดภารกิจ รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

“ด้านบนเขียนไว้ว่า หลังจากที่เปิดประตูเข้าไปทุกคนจะได้เห็นเศษซากแขนและขา เหมือนคนโดนตัวอะไรขย้ำ…..เหลือเพียงเศษกระดูกที่เปื้อนเลือด และกระดูกที่ติดเนื้อนิดหน่อยเท่านั้น…..”

“ความรู้สึกแรกของทุกคนคือเจ้าสาวเป็นคนทำ เป็นผีร้าย เจ้าสาวเขมือบเจ้าบ่าวเข้าไปในคืนวันแต่งงาน….”

ซู่เป่าเอ่ยถาม “ไม่ใช่เหรอคะ?”

ซูเหอเวิ่นส่ายหน้าไปมา “จากนั้นพบว่า ซากแขน ขาและกระดูกที่อยู่บนพื้นนั้น ทั้งหมดเป็นของเจ้าสาว…..และเจ้าสาวเองก็ใส่ชุดเจ้าสาวถูกแขวนเอาไว้บนเพดานกลางห้องด้วย…….”

“พูดให้ถูกก็คือ มีเพียงหัวเท่านั้นที่ถูกแขวนไว้อยู่บนเพดาน หัวแขวนอยู่ด้านบนสุด ถัดลงมาคือชุดเจ้าสาว ส่วนด้านในว่างเปล่า…..ศพของเจ้าสาวโดนแยกส่วน เจ้าบ่าวหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”

หรือจะพูดได้อีกอย่างว่า ในห้องคนที่ตายอย่างน่าสยดสยองนั้นมีเพียงเจ้าสาว เศษกระดูกบนพื้นนั้นเป็นของเจ้าสาว หัวที่โดนแขวนอยู่บนชุดนั้นก็เป็นของเจ้าสาว

“คืนวันนั้น คนที่เข้าไปในเรือนสี่ประสานสามชั้นนั้นไม่ได้ออกมาสักคน ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ในห้องหอของบ่าวสาว…..”

อ่านถึงตรงนี้ซูเหอเวิ่นอดสูดหายใจเข้าไม่ได้ พวกซู่เป่านั้นเงยหน้ามองเพดานทันที……

ยังดีที่ไม่มีอะไรแขวนเอาไว้

เพียงแต่ว่าพวกเธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบเท่านั้นเอง

ซูเหอเวิ่นเอ่ยออกมา “ภารกิของเราคือ หนึ่ง หาเจ้าบ่าวให้เจอ สองหนีออกจากเรือนสี่ประสานสามชั้นนี้ไปให้ได้…..จะถือว่าผ่านด่านได้สำเร็จ”

หานหานหมุนตัวไปด้านหลัง “ถ้าอย่างนั้นก็ง่ายเลย เมื่อกี้เราเข้ามายังไง ก็ออกไปทางนั้นก็จบแล้วนี่!”

จบเกม!

ยัยหานหัวโตดีอกดีใจกับความฉลาดของตัวเอง

ซูเหอเวิ่นส่ายหน้าไปมา “ถอยหลังไม่ได้ เมื่อเข้ามาแล้ว ‘กำแพง’ ด้านหลังจะปิดลง”

ทุกคนหันไปด้านหลัง พบว่ามองไม่ออกแล้วจริงๆ ว่าพวกเขาเข้ามากันทางไหน

จำได้เพียงว่าตอนที่เข้ามานั้น ประตูบานนั้นไม่ได้โดดเด่นอะไร เป็นประตูแคบบานเล็ก ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะเดินเข้ามา……รู้ตัวอีกทีก็อยู่ด้านในเสียแล้ว

“รีบออกไปจากห้องนี้ก่อน” ซูเหอเวิ่นเอ่ยออกมา

ทุกคนรีบเดินไปทางประตูทันที

ห้องนี้ใหญ่มาก แบ่งเป็นสองส่วน คือด้านในและด้านนอก ตรงกลางมีม่านลูกปัดกั้นไว้อยู่

เมื่อเห็นม่านลูกปัด ซู่เป่าเดินเข้าไปก็เอ่ยออกมาอย่างแปลกใจ “สมัยโบราณมีผ้าม่านด้วยเหรอ?”

หนังที่เธอเคยดูมา สมัยโบราณเขาใช้ฉากกั้นกันนี่

แล้วก็จะมีคนร้ายที่ชอบเป่ายาสลบ เลียมือให้เปรอะน้ำลายแล้วเจาะหน้าต่างเป็นรู

ซูเหอเวิ่นชะงักงัน “นั่นสิ……”

สมัยโบราณเขาไม่มีผ้าม่านกัน ถ้าอย่างนั้นตอนที่พวกเขามาถึง ลมที่พัดผ้าม่านมาโดนพวกเขาคืออะไรกัน?

เด็กๆ ตกใจจนกรีดร้องออกมา——จะพูดให้ถูกคือซูเหอเวิ่นกับหานหานกรีดร้องออกมา ทำให้ซู่เป่าตกใจจนกรี๊ดตาม——จากนั้นก็ถอยหลังแล้วหันหลังวิ่งไปข้างนอกทันที

“ผีหลอก!!!”

ถ้าไม่มีม่าน นั่นหมายความว่า ผ้าที่โดนลมพัดเข้ามาเมื่อกี้ไม่ใช่ผ้าม่าน แต่เป็นชุดเจ้าสาวที่ถูกแขวนไว้บนเพดานกลางห้อง!

ลุงสามหันกลับไปมอง ไม่มีผ้าม่านจริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรเลย

เมื่อกี้เขาตกใจมาก เลยไม่ได้สังเกตุว่า ‘ผ้าม่าน’นั้นสีอะไร

ใบหน้าของลุงสามนั้นบิดเบี้ยวไม่สามารถควบคุมด้

พี่ใหญ่จัดการสถานที่แล้วไม่ใช่เหรอ?

เอาพวกผีปลอม กับของที่น่ากลัวออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

แล้วที่เห็นมันคืออะไรกันแน่……

พริบตาเดียว ทุกคนก็ออกมาถึงลานด้านนอก

ซูเยว่เฟยนิ่งลงได้ ยังคงภาพลักษณ์อ่อนโยนสง่างามดั่งหยกไว้ได้

ใบหน้าที่เคร่งเครียดของซูเหอเวิ่นนั้น ยิ่งเคร่งเครียดมากกว่าเดิม

ผมของซูเหอเวิ่นและหานหานที่พึ่งยาวขึ้นมาประมาณหนึ่งนิ้วนั้น ตอนนี้ตั้งเด่เป็นทรงเดียวกันเลยทีเดียว

ซู่เป่าหอบหายใจก่อนเอ่ยถามออกมา “พี่เล็ก เรือนสี่ประสานสามชั้นนี่ใหญ่มากเหรอ?”