ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 388

มู่กุยฝานนั่งยองๆ อยู่เหนืออุโมงค์ใต้ดิน มองประเมินผู้ชายคนนี้

ดูแล้วอายุน่าจะราวๆ สี่สิบกว่า ใบหน้ามันวาว ดูธรรมดาๆ และไม่รู้ว่าเป็นบอสใหญ่ได้ยังไง

“เจ้าสาวในบ้านผีสิงนั่นแกเป็นคนทำใช่ไหม” มู่กุยฝานถาม

ชายหัวล้านอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็รีบเงยหน้าขึ้น “แกเป็นพวกเดียวกับยัยเด็กนั่นเหรอ!”

เพิ่งจะสิ้นเสียง ก็ได้ยินเพียงเสียงปืนดังขึ้นปังนัดหนึ่ง ‘ถั่วลิสง’ เม็ดหนึ่งลอยข้ามไปจากหน้าของชายหัวล้าน

มู่กุยฝานเงยหน้ามองอย่างสงสัย “หืม ทำอะไรน่ะ”

ลูกน้องของเขากำลังถือปืนกระบอกใหญ่อยู่ ใบหน้ามีความเคารพ “เรียนนายท่าน! นายท่านบอกว่าถ้าเขาขยับก็ให้จัดการเขาเลยไงครับ!”

มู่กุยฝาน “...”

ชายหัวล้าน “...”

โมโหจะตายอยู่แล้ว นี่ใช่ภาษาคนหรือเปล่า

เขาพูดขึ้นอย่างโมโห “ฉันกำลังตอบคำถามเขาอยู่!”

ลูกน้องท่อนไม้คนนั้น “ไม่เกี่ยวอะไรกับผม ผมก็แค่ทำตามคำสั่งของนายท่าน!”

อีกอย่าง พูดก็พูดไปสิ จะเงยหน้าขึ้นมาทำไม

การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่แบบนี้ ไม่ซ้อมแกแล้วจะซ้อมใคร

มู่กุยฝานยกนิ้วโป้งมือให้อย่างเงียบๆ “ทำได้สวย”

ชายหัวล้านสะอึกสะอื้นหมดคำพูด ครั้งนี้ไม่กล้ากระดุกกระดิกแล้วจริงๆ เขาเกร็งคอแล้วตอบคำถามของมู่กุยฝาน

“ผีเจ้าสาวที่บ้านผีสิง ฉันเป็นคนปล่อยเอาไว้เอง...”

มู่กุยฝานหรี่ตา เขาปล่อยไว้งั้นเหรอ

ผีสาวตนนั้นยังถูกซู่เป่าเก็บไป ด้วยนิสัยแสนร้ายกาจและความกล้าหาญของชายคนนี้ ผีเจ้าสาวตนนั้น...

สีหน้าของมู่กุยฝานเคร่งขรึม จากนั้นเขาถามอีกว่า “ผีสาวตนนั้นเป็นคนโบราณ น่าจะห่างจากปัจจุบันหลายร้องปี แกควบคุมเธอได้ยังไง”

ชายหัวล้านไม่กล้าหุนหันพลันแล่น ต่อให้หุ่นกระดาษจะเก่งกาจอีกแค่ไหน ก็เทียบไม่ได้กับปืนที่ใช้งานได้จริงสิบกว่ากระบอกที่อยู่บนหัว

นัยน์ตาของเขาเปล่งประกายแล้วพูดขึ้นว่า “ครั้งแรกที่ฉันออกไปข้างนอกก็ติดตัวกลับมาโดยไม่ได้ตั้งใจ”

“เจ้าสาวคนนั้นอยู่ในวิหารโบราณที่ถูกทิ้งร้างในถิ่นทุรกันดาร ตอนแรกถูกสะกดเอาไว้...ฉันไปเก็บเธอมาอย่างง่ายดาย”

มู่กุยฝานขมวดคิ้ว ยังไม่ทันได้นึกถึงอะไร ก็ได้ยินเสียงปืนปิ้วดังขึ้นเสียงหนึ่ง!

ลูกน้อง “เรียนนายท่าน! เขาขยับอีกแล้ว! ไม่เพียงแค่ขยับคอ แต่ยังกระพริบตาด้วยครับ!”

มู่กุยฝาน “...” นายนี่มันช่างโง่ตาใสจริงๆ