ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 393

เสี่ยวอู่ที่บนศีรษะของซู่เป่าส่ายหน้าสั่นหัว พูดพึมพำกับตัวเองว่า “มีผีเข้ามาในคฤหาสน์ ผีตนนี้มีแผนร้อยแปดพันอย่าง ทุกคน ทุกคนต้องทำตัวให้กระปรี้กระเปร่า โค่นล้มผีให้ได้ ทวงแผ่นดินของข้ากลับคืนมา!”

หม่าหลิน “...”

อะไรกัน เจ้านกตัวนี้กำลังพูดจาเพ้อพกอะไรกัน ประโยคบนบอกคฤหาสน์ประโยคล่างบอกซ้อมผี แปลกๆ!

“นกแก้วตัวนี้น่ารักจัง!” หม่าหลินยิ้มพร้อมทั้งชมประโยคหนึ่ง

ซู่เป่ายังไม่ทันได้พูด เสี่ยวอู่ก็รีบพูดขึ้นว่า “เหล่าลิ่วของเราก็น่ารักเหมือนกัน! คุณอยากเห็นไหม!”

หม่าหลินอึ้ง

ไม่นึกเลยว่านกตัวนี้จะพูดสนทนากับคนได้ด้วย!

ครั้งนี้เธอถูกดึงดูดเข้าแล้วจริงๆ จึงพูดขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “เหล่าลิ่วของแกคือใครเหรอ”

เสี่ยวอู่สั่งเสวียนหลิงที่เตรียมตัวซุ่มโจมตีมันอยู่ตลอดเวลาที่อยู่บนปากบันไดเสียงหนึ่ง “เหล่าลิ่ว ไป!”

เสวียนหลิงอดกลั้นกับมันมามากพอตั้งนานแล้ว!

เหล่าลิ่วๆ แกนี่เองเหล่าลิ่ว!

เสวียนหลิงโน้มตัวทะยานพุ่งลงไป ร้องเมี๊ยวเสียงหนึ่ง มันเหยียบลงบนหน้าหม่าหลินเพื่ออาศัยแรงถีบพุ่งไป จากนั้นก็กระโจนไปทางเสี่ยวอู่

หม่าหลินตกใจจนกระโดดทีหนึ่ง เธอช็อกจนลงไปนั่งกองกับพื้น แล้วร้องตะโกนขึ้นเสียงหนึ่ง “อ๊า...”

ซู่เป่ารู้สึกว่าศีรษะของตัวเองปวดจนแทบจะระเบิด ใกล้จะกลายเป็นยัยเป่าหัวโตแล้ว

เธอจับเสี่ยวอู่เอาไว้เพื่อปกป้องมันพลางอบรมเจ้าแมวเหมียวไปด้วย “เสวียนหลิง! ทำแบบนี้ไม่ได้นะ! จับคนมันผิดนะ!”

“เสี่ยวอู่! จะยุให้แมวเหมียวทำเรื่องเลวๆ ไม่ได้!”

ช่างเป็น ‘ไก่บินสุนัขกระโดด’ จริงๆ...ทำเอาเด็กน้อยยุ่งจะแย่อยู่แล้ว! (*เปรียบเปรยว่าเหตุการณ์วุ่นวาย)

นายหญิงซูเผยอปาก รีบให้คนหยิบกล่องยามาให้หม่าหลินทันที

ไม่รู้ว่ามู่กุยฝานมาร่วมดูความสนุกด้วยตั้งแต่เมื่อไร เขากอดอกแล้วพิงอยู่ข้างๆ ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความไม่แยแสอยู่สองสามส่วน เขาตั้งใจฟังดีๆ แล้วเผยความเย็นชาออกมา “จับคนถูกหรือผิด ก็ต้องดูว่าจับคนแบบไหน”

หม่าหลินยิ้มอย่างอิหลักอิเหลื่อ เหงื่อแตกพลั่กๆ

ผู้ชายคนนี้รับมือได้ยากจริงๆ ราวกับรู้จุดประสงค์ของเธออย่างนั้น

เสวียนหลิงผ่านข้างเท้าของมู่กุยฝานไปพอดี มู่กุยฝานก้มหน้ามองทีหนึ่ง จากนั้นก็พูดชม “ไม่เลว คืนนี้จะเพิ่มปลาค็อดให้แกอีกครึ่งตัวนะ”

เสวียนหลิง …

นายหญิงซูปวดหัว พูดขึ้นอย่างอดกลั้น “มู่กุยฝาน!”

มู่กุยฝานรีบยืนตัวตรง ยกมือขึ้นแล้วพูดอย่างยิ้มเยาะว่า “เป็นความผิดของผมเองครับ เพื่อเป็นการขอโทษ ผมจะให้คนไปเลือกเสื้อผ้าเอาไว้ให้เรียบร้อย แล้วมาส่งด้วยตัวเองถึงที่เป็นยังไงครับ”

นายหญิงซูจนปัญญา

ซู่ซื่อกรุ๊ปกับดีแอนด์อาร์มากน้อยก็ต้องร่วมงานกัน เดิมที่คิดคือให้หม่าหลินคนนี้เอาเสื้อผ้ามาส่ง รอเธอเลือกเสื้อผ้าสักหน่อยห้านาทีสิบนาทีแล้วค่อยไล่เธอกลับไป

ตอนนี้ดีเลย หน้าของคนเขาถูกแมวข่วน แถมยังต้องเรียกคนมาทำแผลให้เธอก่อนอีก

“นายหญิงซู ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็แค่ตกใจนิดหน่อยเองค่ะ” หม่าหลินลุกขึ้นมาแล้วพูดขึ้น

ในใจเธอแอบตกใจ สกุลหลิน? งั้นก็ไม่ใช่คนของตระกูลซูสิ ช่างน่าเสียดาย...

ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือเรื่องสำคัญ คนสกุลมู่นี่อย่าคิดจะชิงโอกาสในการส่งเสื้อผ้าของเธอไปเชียว

หม่าหลินกำลังจะพูด สุดท้ายก็ได้ยินเสียงซูเยว่เฟยแว่วมา

มองแค่ปราดเดียว หม่าหลินก็อึ้งไปเลย

นี่ๆๆ...

นี่เป็นลูกชายคนที่เท่าไรของตระกูลซูเหรอ!