ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 405

มู่กุยฝานมองดูเวลา จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาสะบัดนิ้ว “เอาตัวไป”

เฉินชางอวี๋ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ได้แต่มองดูใต้พื้น แววตาที่หย่อนลงเต็มไปด้วยแผนการที่คิดจะลอบทำร้าย

“ฉันยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว แกสามารถบอกฉันได้หรือยังว่าแกเป็นใคร？” เขาพูดไปพลางใช้แรงถูที่ข้อมือของตัวเองไปด้วย

ข้อมือของเขาโดนถูจนมีผิวหนังถลอกออกมาชั้นหนึ่ง มีแผ่น‘หนัง’ชิ้นหนึ่งขนาดเท่าฝ่ามือหลุดร่วงลงมา ผ่านร่างกายจนมาถึงที่ส้นเท้า

ชายข้างหลังที่ได้เหยียบเขาไว้ ไม่ได้สังเกตดูที่ส้นเท้าเขาเลย

เขาพูดจาถ่วงเวลาไปสองสามประโยค จนเมื่อหนังวิญญาณมาถึงที่ส้นเท้า ค่อยแสดงอาการต่อต้านขึ้นมา

ต้องพลักชายร่างสูงใหญ่คนนี้ให้ล้มลงก่อนค่อยว่ากัน！

แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือ ท่าทางที่มีพิรุธของเฉินชางอวี๋ได้ตกอยู่ในสายตาของมู่กุยฝานแล้วตั้งแต่แรก

ว่าไงนะ ยันต์เหลืองที่ได้โปรยไปเมื่อกี้นี้ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยหรือ？

วิญญาณหนังเน่าปรากฎขึ้นมา มู่กุยฝานชนะได้เพราะจำนวนที่มากกว่า——ยันต์เหลืองหนึ่งปึก คิดจะโยนทิ้งก็โยนทิ้งไปอย่างดื้อๆ！

มียันต์แล้วเก่งนักเหรอ？

คิดว่าแกมียันต์คนเดียวหรือ？

แม้ฉันจะมียันต์อยู่มากมาย แต่ฉันก็ไม่เคยอวดเก่ง

วิญญาณหนังเน่าของเฉินชางอวี๋เพิ่งจะปรากฎตัวขึ้นมา ก็ถูกยันต์เหลืองกดทับไว้ที่พื้น มีเปลวไฟสีเขียวลุกซู่ขึ้นมา วิญญาณหนังเน่ากรีดร้องอย่างเสียงแหลม ไม่นานเสียงนั้นก็ได้หายไปอย่างรวดเร็ว

มู่กุยฝานจ้องมองขี้เถ้าบนพื้นที่ถูกเผาวอดไปอย่างง่ายดาย และทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นมืออาชีพที่เชี่ยวชาญ

เฉินชางอวี๋ถูกเชือกมัดไว้รอบตัวอย่างแน่นหนา มู่กุยฝานเข้าไปในห้อง และเหลือบไปเห็นสิ่งของที่อยู่บนเตียง

มีกระเป๋าผ้าสีเหลืองที่เปิดทิ้งไว้ จนมองเห็นกระดาษยันต์ที่อยู่ด้านในไม่กี่แผ่น รวมถึงกระดองเต่า เชือกแดง และหล่อแกแปดทิศ

มีกระดาษยันต์บางแผ่นเป็นสีแดงทึบคล้ายกับผิวหนังของมนุษย์

มู่กุยฝานสวมถุงมือ และด้านในมียันต์เหลืองสองแผ่นสอดเอาไว้ จึงได้เก็บสิ่งของต่างๆของเฉินชางอวี๋ใส่กระเป๋ามัดไว้

เขายังไม่ค่อยวางใจ จึงได้ติดยันต์เหลืองบนกระเป๋าผ้าสีเหลืองไว้ด้วย สุดท้ายก็ใส่ไว้ในถุงพลาสติกอีกชั้นแล้วถือไว้ในมือ

คล้ายกับกำลังถือถุงขยะ

“เอากลับประเทศเลย！” มู่กุยฝานมองดูเวลาอย่างไม่ค่อยพึงพอใจ

ไม่ทันส่งซู่เป่าน้อยไปโรงเรียนแล้ว！

เฉินชางอวี๋ไม่นึกไม่ฝันว่าตัวเองจะถูกจับได้

เขาโดนจับจนได้！

คำทำนายของเมื่อวาน บอกว่าจะมีแขกผู้มีเกียรติมารับเขานี่！

คนนี้คือแขกผู้มีเกียรติเหรอ？

ต้องเป็นคนสถานะแบบไหน ถึงได้ทำให้คำทำนายผิดพลาดไปได้！

“แกเป็นใคร！”

เฉินชางอวี๋จ้องมองมู่กุยฝานด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

มู่กุยฝานไม่เงยหน้าขึ้นมอง และจดจ่อดูรูปภาพในกลุ่มแชทของครอบครัว——ตอนนี้ที่สหรัฐอเมริกาเป็นเวลากลางคืนสิบโมง ส่วนประเทศหลงเป็นเวลาตอนเช้าเก้าโมงเกือบจะสิบโมง ที่โรงเรียนอนุบาลกำลังจัดงานฉลองวันเปิดเรียน ซู่เป่าสวมชุดสูทของโรงเรียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าอันนุ่มนิ่มเต็มไปด้วยความตั้งใจ จึงดูน่ารักมากกว่าวันปกติ