ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 407

ซู่เป่าถามอย่างน่าสงสารว่า “พ่อ ถ้าพ่อยังไม่กลับมาหนูคงต้องเป็นบ้าแน่ๆ！คุณยายบอกว่าพ่อมีงานที่สำคัญมากจะต้องทำ นอกจากพ่อจะติดต่อกลับมาด้วยตัวเอง ห้ามพวกเราโทรศัพท์ไปรบกวนพ่อเด็ดขาด”

มู่กุยฝานทั้งเอ็นดูทั้งน่าขำ และได้ใช้หางตามองดูว่านปาสือ จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น？”

ว่านปาสือพูดว่า “เรียนนายท่าน！นายท่านบอกว่าห้ามอยู่ห่างแม้แต่นิ้วเดียว！”

เขายังไม่รู้ตัวว่ามีปัญหาตรงไหน มิหนำซ้ำยังคิดจะถามว่าตัวเองทำได้ดีหรือเปล่า

มู่กุยฝานยกมุมปากขึ้นพร้อมกับพูดว่า “ว่านปาสือ เสร็จภารกิจแล้ว！จากนี้ไปนายต้องเฝ้าดูผู้ต้องสงสัยที่อยู่ด้านหลังนี้ อย่าให้เขาออกจากสายตาของนายเป็นอันขาด”

ว่านปาสือ “ครับท่าน！”

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าเดินออกไปข้างนอก ทันใดนั้นฝีเท้าก็ได้หยุดชะงักงัน และพูดเสริมอีกว่า “ถ้าเขาขยับหนึ่งครั้ง ก็ให้เขาไปหนึ่งที”

ว่านปาสือรีบหยิบปืนขึ้นมาทันที

มู่กุยฝานจึงได้ห้ามเอาไว้ “ในที่สาธารณชนห้ามใช้ของสิ่งนั้น ใช้วิธีอย่างอื่นตามความเหมาะสม”

ว่านปาสือ “ครับท่าน！”

ดูสิ นายท่านก็เห็นด้วยกับเขาเหมือนกัน ไม่อย่างงั้นจะมอบหมายหน้าที่ให้เขาทำอย่างเชื่อใจได้ยังไง

ว่านปาสือไปที่ด้านหน้าของเฉินชางอวี๋ พร้อมกับสายตาที่จ้องเขม็งอย่างไม่กระพริบ

เฉินชางอวี๋ “…”

ส่งคนแบบนี้มาเฝ้าดูเขา？

เฉินชางอวี๋ยิ้มอย่างเยือกเย็น และกำลังจะอ้าปากพูด

ทันใดนั้นว่านปาสือก็ใช้มือตบหน้าไปหนึ่งที

เพียะ！

เสียงที่ดังขึ้นมา ทำให้มู่กุยฝานและซู่เป่าถึงกับตกใจจนต้องหันหน้าไปมอง

ว่านปาสือจ้องมองเฉินชางอวี๋พร้อมกับพูดว่า “รายงาน！เขาขยับแล้ว！หนังหน้าของเขาขยับแล้ว！”

หนังตาของมู่กุยฝานกระตุกอย่างต่อเนื่อง และกวาดสายตาไปมองแสงสว่างที่ผิดปกติ เมื่อก้าวขาเรียวยาวเดินไป เพียงไม่กี่ก้าวก็เดินออกจากสนามบินได้แล้ว

เฉินชางอวี๋อ้าปากค้างอย่างตะลึง มองดูว่านปาสืออย่างโมโห “ไอ้ปัญญา…”

คำว่าอ่อนยังไม่ทันได้พูดออกจากปาก ก็ได้ยินเสียงเพียะดังขึ้นมาอีกหนึ่งครั้ง

เฉินชางอวี๋ “…”

มีลูกน้องบางคนกลั้นหัวเราะเอาไว้ และพยายามเก็บอาการพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ไป！”

เฉินชางอวี๋รุ่มร้อนอยู่ในอก ถึงแม้จะโมโหมากเพียงใดก็ต้องเก็บไว้ในใจ จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินต่อ...

เพียะ！

เสียงตบครั้งนี้เกิดจากบริเวณด้านหลังศรีษะ คล้ายกับกำลังตีสั่งสอนลูกหลาน

เฉินชางอวี๋คอพับลงไป “？？！！”

เดี๋ยวก่อน เดินก็ถือว่าเป็นการขยับหรือ？

ลูกน้องคนอื่นๆที่ได้คุมตัวเฉินชางอวี๋ไปพร้อมกันต่างก็รีบพูดขึ้นมาว่า “แบบนี้ไม่นับแบบนี้ไม่นับ！”

“ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น เมื่อกี้นายท่านก็ได้บอกแล้วว่าให้พวกเราคุมตัวเข้าเดินไป

“ใจเย็นๆหน่อย มีคนมากมายจ้องมองดูอยู่ แกต้องการให้นายท่านตกเป็นขี้ปากให้คนอื่นนินทาหรือไง？”