ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 416

สุนัขกระดิกหางและเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นขอความเมตตา ผู้ชายคนนั้นถือโทรศัพท์มือถืออยู่น้ำเสียงเหมือนทําอะไรไม่ถูก

"จะทํายังไงดี… แกอย่ามองฉันแบบนี้สิ แกทำแบบนี้แล้วฉัน..."

เขาดูเหมือนว่าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เขานั่งยอง ๆ อยู่ข้าง ๆ สุนัขด้วยสีหน้าไร้อารมณ์แต่ปากกลับพูดคําที่แสดงความเห็นใจ:

"แกมองฉันแบบนี้มันทําให้ฉันลำบากใจมาก แต่ฉันพาแกกลับไปไม่ได้จริง ๆ ที่บ้านฉันมีหมาอยู่ตัวหนึ่งแล้ว..."

"หมาที่บ้านก็เป็นหมาที่ฉันเก็บมา มันอ่อนไหวมาก มันค่อนค้างปฏิเสธหมาตัวอื่นด้วย ฉันไม่สามารถพาแกกลับไปอีกตัวได้"

ผู้ชายคนนั้นตั้งใจแสดงอยู่คนเดียว จึงไม่ได้สังเกตเห็นซู่เป่าและมู่กุยฝานที่ยืนอยู่ไม่ไกล

ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจ "ขอโทษนะ ฉันคงทำได้แต่ช่วยฝังศพเพื่อนของแกให้... นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะทําให้ได้"

"ใช่แล้ว นี่ฉันมีซาลาเปาเนื้ออยู่ลูกหนึ่ง เอานี่ ให้แกแล้วกัน"

เขาพูดพลางลากสุนัขบนพื้นแล้วเดินไปที่ริมถนนอย่างระมัดระวัง

แล้วเขาก็สั่นกล้อง...

ซู่เป่าถามว่า "พ่อค่ะ เขาสั่นโทรศัพท์แบบนี้ทําไมเหรอคะ?"

มู่กุยฝานมองด้วยสายตาเย็นชาและบอกว่า "ก็แกล้งทำเป็นเดินไง ตอนตัดต่อเปลี่ยนฉากจะได้ง่าย"

แล้วผู้ชายคนนั้นก็แค่ทำท่าทำทางพอเป็นพิธี เสร็จแล้วก็โยนสุนัขที่ถูกรถชนตายลงข้างทาง

สุนัขที่ตายจนตัวแข็งแล้วกระทบขอบถนนดังปึง

สุนัขที่ยังมีชีวิตอยู่คิดว่าตัวเองเจอคนดี แต่ไม่คิดว่าชายคนนี้กลับทิ้งศพของเพื่อนมันอย่างไม่แยแสแบบนี้

มันดูเหมือนจะตกตะลึง ปฏิกิริยาแรกสายตาของมันแสดงอารมณ์ที่สับสนมาก

ผู้ชายคนนั้นยืนดูคลิปที่ตัวเองถ่ายไว้รอบหนึ่งอยู่ตรงนั้น สุดท้ายเมื่อพอใจแล้วก็ถ่ายคลิปสุนัขที่งงงันทําอะไรไม่ถูกอีกสองสามช็อต แล้วเตรียยมตัวจะจากไป

จี้ฉาง "ซู่เป่า ไป!"

ซู่เป่าลังเลเล็กน้อย เธอเองก็ไม่เข้าใจว่ามีอะไรต้องลังเล แค่สัญชาตญาณบอกว่าควรรออีกหน่อย

มู่กุยฝานมองออกว่าเธอกำลังสับสนอะไรจึงพูดว่า "ลูกอยากช่วยสุนัขร้อยตัวพันตัวหรือช่วยตัวที่อยู่ตรงหน้าลูกล่ะ"

ซู่เป่าตอบโดยไม่ได้คิดเลยว่า "ร้อยตัวพันตัว"

มู่กุยฝานมองมาที่เธอแล้วพูดว่า "งั้นก็อย่าเพิ่งทำอะไร รอให้ได้หลักฐานเพียงพอที่จะจัดการพวกเขาให้ตายได้ก่อน"

พูดตรง ๆ ก็คือ คนที่หากินกับกระแสสัตว์เลี้ยง มีหลายคนเป็นพวกหน้าซื่อใจคด

กระแสของแพลตฟอร์มวิดีโอสั้นกำลังมาแรง ก่อให้คนกลุ่มหนึ่งตาร้อนฉ่า และยอมใช้ทุกวิธีเพื่อหาเงิน

ถ้าไม่ปล่อยไปก็ต้องจัดการให้พวกที่อาศัยหากินกับสัตว์เลี้ยงกลัวจนไม่กล้าทำอะไรโจ่งแจ้งแบบนี้อีกต่อไป

เพียงแต่เพื่อหมาแมวจรจัดพันตัวหมื่นตัว คงยังต้องสังเวยหมาแมวอีกสองสามตัวแน่นอน

ข้อนี้มู่กุยฝานพูดออกมาอย่างชัดเจน...

เจ้าตัวเล็กยังคงไร้เดียงสาเหมือนเก่า เธอและพยักหน้าอย่างแน่วแน่ด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย "อืม จัดการพวกเขาให้ตาย!"

จี้ฉางมุมปากกระตุก

สอนแบบนี้เร็วเกินไปมั้ง แน่ใจเหรอว่ากลับไปจะไม่ถูกนายหญิงซูฟาดหัวด้วยมือเปล่า

บ่นก็ส่วนบ่น แต่แล้วจี้ฉางก็พูดว่า “ในเมื่อต้องวางสายเบ็ดยาว ๆ เพื่อตกปลาตัวใหญ่ งั้นก็ผนึกผีร้ายไว้ก่อนค่อยว่ากัน

ผีขี้แยหนีไปได้ จี้ฉางและซู่เป่าต่างก็ตื่นตัว ไม่ต้องให้อาจารย์บอกซู่เป่าก็จะทําแบบนี้เหมือนกัน

จี้ฉางกำลังจะสอนคาถาใหม่ให้เธอ – ระบุตำแหน่ง

วิธีนี้แม้ว่าผีร้ายจะหนีไปแล้ว แต่ก็สามารถหาเขาได้ด้วยตำแหน่งที่ระบุไว้

แต่กลับเห็นซู่เป่าวิ่งเหยาะ ๆ ตรงไปหาชายคนนั้นที่กําลังจะขึ้นรถจากไป

"คุณลุง!" ซู่เป่าตะโกนเรียก

ผู้ชายคนนั้นหันหลังกลับมา ขมวดคิ้วมองซู่เป่า "เธอเป็นใคร?"

ผีร้ายบนหัวของเขาดูเหมือนจะรู้สึกว่าท่าไม่ค่อยดี มันมองจี้ฉางที่อยู่ไกล ๆ ทำท่าจะหนีทันที

แต่กลับได้ยินเจ้าตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าตะโกนว่า “เฮ้ เรียกพ่อสิ”

จากนั้นมือเล็ก ๆ นุ่ม ๆ ก็ตบลงมา!

ชั่วขณะนั้นผีร้ายดูเหมือนโดนอะไรบางอย่างกักขังไว้ มันพยายามดิ้นรนอยู่บนหัวของผู้ชายคนนั้น แต่ดิ้นรนอย่างไรก็หลุดออกไปไม่ได้!

มันถูก "ผนึก" ไว้ในร่างเจ้าของร่าง!

ผีร้ายทำสีหน้าหวาดกลัว

ซู่เป่าพูดอย่างพอใจว่า "เรียบร้อย"

ปล่อยให้ผีหนีไปแล้วไปตามหามันอีกที มันจะยุ่งยากเกินไป

แค่ไม่ให้เขาหนีไปไหนก็พอแล้วสินะ

จี้ฉางเป็นใบ้ชั่วขณะ คิดไม่ถึงว่า【ดับอนาคต】... ไม่ใช่ 【คําสอนของพ่อ】ยังสามารถใช้แบบนี้ได้ด้วย...

ผู้ชายที่ถูกตบโมโหขึ้นมานิดหน่อย จู่ ๆ ก็มีเด็กตัวเล็ก ๆ โผล่มาจากไหนไม่รู้มาบอกให้เขาเรียกพ่อ?!

"เด็กเถื่อนนี่มาจากไหนพ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง? ทำไมไร้การอบรมสั่งสอนแบบนี้?"

ผู้ชายคนนั้นมองซู่เป่าด้วยสีหน้ารังเกียจแล้วโบกมือ "ไสหัวไปให้พ้น!"

พอสิ้นเสียง

ก็มีก้อนหินก้อนเล็ก ๆ ไม่รู้ลอยมาจากไหนพุ่งมาชนฟันหน้าเขาหักดังปัง

ผู้ชายคนนั้นร้องอ้าแล้วเอามือปิดปาก เจ็บจนพูดมั่วไปหมด เขาด่ากราด

กู้เสี่ยวปาเห็นแบบนั้น ก็ทิ้งหินที่ยังไม่ทันได้โยนออกไปทิ้งอย่างเงียบ ๆ

เธอเม้มริมฝีปาก ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเย็นชาเสียไม่มี

ทําไมปฏิกิริยาแรกของเธอคือต้องถอนฟันหน้าของผู้ชายคนนั้นนะ?!

เธอนี่ยุ่งเรื่องของคนอื่นจริง ๆ …กู้เสี่ยวปารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ทําไมเธอต้องปกป้องยัยซู่เป่าน่ารำคาญนี่ด้วย

ชายคนนั้นพ่นเลือดออกจากปากและเดินเข้าไปหาซู่เป่าด้วยความโกรธ ชี้จมูกของเธอและด่าว่า "ผู้ปกครองอยู่ไหน? จ่ายค่าเสียหายมาเลย!"

จากนั้นก็เห็นชายเย็นชาคนหนึ่งเดินมาหน้าไร้ความปราณี ราวกับจะจะกินคนได้!

"ฉันเป็นพ่อของเธอเอง ว่าไง จะให้ชดใช้เท่าไหร่?"

ชายคนนั้นกําลังจะพูด แต่ก็เห็นมู่กุยฝานกอดอกสีหน้าเลือดเย็น "พิการตลอดชีวิตชดเชยให้หนึ่งร้อยล้าน จมูกช้ำหน้าบวมชดเชยให้สามร้อย แต่ถ้าเอาแบบบริการส่งเข้าเมรุแบบครบวงจรจะชดเชยให้สามร้อยล้าน เลือกเอาเถอะ"

ชายคนนั้น: "..."

"ประสาท!" เขาด่าแล้วรีบขึ้นรถออกไป

มู่กุยฝานมองหมายเลขทะเบียนรถเขาแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความ

จากนั้นเขาก้มองไปที่ซู่เป่าแล้วถามว่า "ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ซู่เป่ากระพริบตา ไม่เป็นไรนะ เธอไม่เสียหายอะไรเลย

แม้แต่ชายเสื้อก็ไม่โดน จะเป็นอะไรได้

"พ่อค่ะ เอาหมาตัวนี้กลับบ้านได้ไหม" ซู่เป่านั่งยอง ๆ อยู่ข้างสุนัขด้วยสีหน้าเห็นใจ

กู้เสี่ยวปาหัวเราะและพูดเบา ๆ ว่า "ไร้เดียงสา"

โลกนี้มีคนและสัตว์ที่น่าเห็นใจมากมาย จะเห็นใจหมดมั้ยล่ะ? เห็นอกเห็นใจแล้วจะมีประโยชน์อะไร

แต่เธอกลับมองข้ามไปว่า ถ้าโลกนี้ไม่มีความเห็นอกเห็นใจแม้แต่น้อย แม้แต่จิตบริสุทธิ์แบบเด็ก ๆ ก็ไม่มีอยู่อีกต่อไป... มันจะเป็นโลกที่น่ากลัวแค่ไหนกัน

ซู่เป่าเมินคําพูดของกู้เสี่ยวปา และอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับหัวสุนัขอีกตัวหนึ่ง

ที่จริงเธอก็ลังเลอยู่ เพราะว่าที่บ้านมีเต่าหนึ่งตัว นกหนึ่งตัว แมวหนึ่งตัวแล้ว

เธอไม่สามารถพาสัตว์จรจัดทุกตัวกลับคฤหาสน์ตระกูลซูทั้งหมดได้

ซู่เป่าเลยโยนปัญหาการตัดสินใจที่หนักหนานี้ไปให้เสี่ยวอู่แทน

“เสี่ยวอู่ แกว่าไง?”

เสี่ยวอู่ที่กําลังซุ่มโจมตีและเตรียมตัวจะจิกหัวเต่า "แคว๊ก?"

ปกติเวลาออกไปข้างนอกซู่เป่าจะพาเสี่ยวอู่กับปู่เต่าไปด้วยเท่านั้น ส่วนเจ้ากระดิ่ง... มันตัวใหญ่เกินไปสําหรับซู่เป่าเลยแบกยาก

ซู่เป่าถามความคิดเห็นของเสี่ยวอู่อย่างจริงจังว่า "เราสามารถพาเจ้าหมาตัวนี้กลับบ้านได้ไหม?"

"แกกับเจ้ากระดิ่งจะไม่รังแกมันใช่ไหม?"

"ถ้าเอากลับไป แล้วแกจะช่วยจะสอนมันพูดได้ไหม?"

เสี่ยวอู่: "..."

แคว๊ก! สองข้อแรกยังพอตกลงกันได้อยู่

แต่ข้อสุดท้ายนี่จะเหนือบ่ากว่าแรง "นก" ไปไหม??.....