ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 465

ในดงต้นไม้ที่มืดมิด ภายในเขาอันรกร้างนั้น ผีสาวหน้าขาวซีดในชุดแดงยืนอยู่ข้างหลังเหยาซือเยว่ และท่านผู้เฒ่าเงียบๆ

ก่อนหน้านี้ท่านผู้เฒ่าก็พึ่งเอ็ด เรื่องที่เหยาซือเยว่กลัวผีจนดูไม่ได้

วินาทีต่อมาเธอก็ตกใจกลัว จนฉี่ราดเสียแล้ว!

ตอนนี้เองผีชุดแต่งงานที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา ก็แสยะยิ้มออกมา ก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ท่านสามี ข้ารอท่าน รอนานเหลือเกิน…..”

พูดไป เธอก็ยื่นมือของเธอที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำออกมา เล็บของเธอยาวมาก และเล็บทั้งหมดก็ทาสีแดงสด

ท่านผู้เฒ่าขนหัวลุกขึ้นมาทันที เขารีบหยิบยันต์ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา แล้วโยนออกไปทันที!

“บะ…..บังอาจนักนางปิศาจ!” เขาตะคอกออกมาอย่างใจดีสู้เสือ “มาดูกันว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร!.....”

เมื่อท่านผู้เฒ่าปายันต์ออกไปแล้ว เขารู้สึกสบายใจขึ้นมากโข เพราะว่ายันต์ของเขานั้นไม่ใช่เป็นของเล่น ที่พวกขี้โกงวาดมาหลอกคนอื่น

เพียงแต่ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ เขาไม่เคยเจอผีเลย ทำให้ยันต์ของเขาไม่ได้ผนึกผีตัวใดไว้เลย

ใครจะรู้ว่าครั้งนี้ที่เขาปายันต์ออกไปห้าใบนั้น ไม่มีสักอันเลยที่เกิดผล

ยันต์นั้นหล่นอยู่ที่พื้น จากนั้นก็เกิดไฟสีเขียวไหม้ตัวยันต์ดังฟู่ แล้วไฟก็ดับไป

ผีชุดแต่งงานมองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าเฉยชา ครั้งนี้ที่เธออกมาได้นั้น ซู่เป่าเป็นคนช่วยเสริมพลังให้ แค่ยันต์แบบนี้ สำหรับซู่เป่าแล้วเป็นของเด็กๆ

“ท่านสามี…..ท่านทำอะไรกัน จุดประทัดหรือ?”

ท่านผู้เฒ่า “……”

ผีชุดแต่งงานหัวเราะออกมา “ข้าคือเจ้าสาวของท่านสามี จะเป็นปิศาจได้อย่างไร!”

“ราตรีที่งดงามนั้นสั้นนัก ท่านสามีรีบตามข้าไปเข้าเรือนหอเถิด…..”

มือของเธอบีบอยู่บนคอของท่านผู้เฒ่า แน่นขึ้นเรื่อยๆ……!

เหยาซือเยว่เห็นดังนั้นก็กรีดร้องออกมา แล้วถอยกรูดไปด้านหลัง!

สุดท้ายก็ไปเหยียบเท้าใครเข้าก็ไม่รู้ ‘คน’ คนนั้นร้องออกมา “ก็แค่ทำงานนี่ ทำไมผีตัวอื่นทำงาน ไม่เห็นซวยเหมือนฉันเลย!?”

ผีดวงซวยนั้นกระเด้งตัวขึ้นมา ก่อนที่จะปีนไปอยู่บนหัวของเหยาซือเยว่ แล้วห้อยหัวลงมาตรงหน้าของเธอ “สวัสดี สาวสวย!”

เหยาซือเยว่คิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว เธอใส่เกียร์หมา ปากก็ตะโกนออกมา “ท่านเซียน….ท่านเซียนช่วยด้วย!”

ทว่าเธอตกใจจนลืมดูทาง ทำให้ตกลงไปในหลุม

หลุมนั้นไม่รู้ว่าใครมาขุดเอาไว้ ด้านล่างมีแต่ใบไม้แห้ง พอเธอตกลงไปก็เจอกับรังงูเลย

งูตัวนั้นขู่ออกมา จากนั้นก็ค่อยๆ ปรากฎตัวเพิ่มขึ้นทีละตัว แล้วจ้องเหยาซือเยว่นิ่ง

เหยาซือเยว่ขนลุกไปหมด มือเท้าพยายามที่จะปีนขึ้นไปด้านบน

งูที่อยู่ด้านหลังของเธอนั้นพุ่งตัวเข้ามา ก่อนที่จะอ้าปากแล้วฉกเข้าที่ก้นของเธอ…..

ก้นของเธอ ตอนบ่ายก็พึ่งโดนหมากัดจนเป็นแผล ตอนนี้ยังมาโดนงูฉกอีก เหยาซือเยว่ร้องโอดโอยออกมาอย่างเจ็บปวด…..

ท่ามกลางแสงจันทร์อันเงียบงัน ท่านผู้เฒ่าเหงื่อซึมออกมา

เขารู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว ส่วนงูที่ฉกเหยาซือเยว่เองก็ไม่รู้ว่าเป็นงูพิษหรือเปล่า เหยาซือเยว่หมดแรงไม่สามารถที่จะปีนขึ้นไปข้างบนได้ เธอตกลงไปในรังงู ไม่นานก็โดนงูหลายสิบตัวเข้ามารุม

ตอนนี้เองก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น “พี่ชุดแต่งงาน อย่าทำพวกเขาตายล่ะ!”

ภายใต้ดวงจันทร์ที่ส่องแสงสว่างนั้น เด็กผู้ชายปรากฎตัวขึ้นใต้ต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก

ท่านผู้เฒ่าเบิกตาโต เขารู้สึกว่าแรงบีบที่คอนั้นลดลง เขารีบสูดหายใจเข้าทันที

ซู่เป่าจูงมือซูเหอเวิ่นเดินตามมาด้านหลัง เธอมองชายที่อายุห้าสิบกว่าตรงหน้า ก่อนที่จะหันไปมองเหยาซือเยว่

ภูเขารกร้างนี้ไม่ธรรมดา มีพลังหยินรวมตัวกันอยู่ พี่ชายทั้งสองคนของเธออยู่ที่นี่ก็สามารถมองเห็นผีได้

ตอนนี้ซูเหอเหวินนิ่งเงียบ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม มองดูแล้วดูเย็นชาและเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก

ที่หลบภัยที่อยู่ใกล้ๆ นี้มีไอยินหนาแน่นมาก ทำให้เขาหนาวจนร่างสั่นเทา……

ซู่เป่าวางยันต์ลงบนฝ่ามือของเขา ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “พี่ใหญ่ กำยันต์นี้ไว้ให้แน่นนะ!”

จากนั้นเธอก็เอายันต์อีกใบวางลงบนมือของซูเหอเวิ่นเช่นเดียวกัน

ซูเหอเวิ่นนั้นไม่ค่อยเกร็งเท่าพี่ชายแล้ว เพราะว่าเขาเป็นคนที่เจอผีมาหลายครั้ง ตอนนี้กล้าที่จะพูดคุยกับผีแล้วด้วย

ทั้งสองคนกำยันต์ไว้แน่น ถึงรู้สึกดีขึ้น

ซูเหอเวิ่นเอ่ยถามเสียงเบา “ซู่เป่า ทำไมอาจารย์ของเธอทำไมยังไม่กลับมาอีก?”