ซูเหอเวิ่นชะงักไปครู่หนึ่งและนึกย้อนกลับไปอย่างพิจารณา เมื่อก่อนไม่เคยไปหลุมฝังศพปู่น้อยใหญ่ตามลำพังเลย?
ใหญ่ หมายถึงความสัมพันธ์แบบพี่น้องที่มีปู่คนเดียวกัน...
ปู่น้อยใหญ่ของปู่เขา ก็คืออาหรือลุงของปู่เขา ซึ่งควรเรียกว่าอาปู่หรือลุงปู่ใหญ่...
เมื่อซูเหอเวิ่นคิดถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาสับสนกับลำดับความอาวุโส เวียนหัวอยู่พักหนึ่ง และไม่รู้ว่าย่ากำลังพูดถึงอะไร
ซูเหอเวิ่นพูด “คุณย่า ที่คุณย่าพูดหมายถึงอาปู่หรือลุงปู่ใหญ่เหรอครับ”
เมื่อครู่นี้นายหญิงซูพยายามหาข้อแก้ตัว เผลอพูดออกไปได้...ไม่ได้คิดให้รอบคอบเลย
เธอพูดเงียบ ๆ “อาของปู่เธอและลุงของปู่เธอ”
ซูเหอเวิ่นเข้าใจในทันที “อ้อ นี่เป็นวันครบรอบการตายของบรรพบุรุษทั้งสองนี่เอง! คุณย่าพูดว่าปู่น้อยใหญ่เลยทำผมสับสนเลย ทำไมคุณย่าไม่บอกตรง ๆ เลยว่าอาของปู่และลุงของปู่ ทำไมถึงพูดว่าปู่น้อยใหญ่ล่ะ อามีแต่เล็กไม่มีใหญ่ ลุงต่างหากที่มีใหญ่”
ในลำดับอาวุโสมีอาเล็ก ลุงใหญ่ ไม่มีอาใหญ่ ลุงเล็ก คุณย่าต้องสับสนแน่ ๆ
นายหญิงซูกำลังกินอะไรบางอย่างอยู่ เธอยกเปลือกตาขึ้นแล้วมองมาที่เขา “ไม่กินแล้วใช่ไหม”
ซูเหอเวิ่นรู้สึกขนที่หลังลุกซู่ และคว้าข้าวขึ้นมาทันที “กิน ๆ ๆ”
นายหญิงซูพูดเบา ๆ “ยามรับประทานไม่สนทนา ยามนอนไม่พูดคุย อย่าพูดตอนกินข้าว”
ซูเหอเวิ่นไม่ได้พูดอะไรอีก และรู้สึกว่าอีกไม่นานย่าต้องตีเขาแน่ ๆ
ซูจื่อซีเก็บของลงมาที่ชั้นล่าง และสักพักหานหานที่ง่วงเหงาหาวนอนก็ลงมาที่ชั้นล่างเช่นกัน
ตามมาด้วยซูเหอเหวินและซูอีเฉิน พ่อและลูกชายคุยกันด้วยเสียงแผ่วเบา มีร่องรอยของความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของซูอีเฉิน
หานหานยังคงสะลึมสะลือ และประโยคแรกที่เธอถามคือ “น้องสาวล่ะ”
ซูเหอเวิ่นก้มหัวลงเพื่อหยิบข้าวแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ยังไม่ลุกเลย!”
หานหานส่งเสียงอ้อออกมา
หลังทานอาหารเสร็จ หานหานและซูจื่อซีกำลังจะไปโรงเรียน แต่ก็พบว่าพี่ชายสองคนไม่ต้องไป
หานหานเบิกตากว้าง “ทำไมล่ะ ทำไมพวกพี่ไม่ต้องไปล่ะ”
ซูเหอเหวินนั่งที่โต๊ะและพูดอย่างราบเรียบ “เราจะไปเยี่ยมหลุมศพลุงใหญ่กัน”
เมื่อได้ยินแบบนั้นคุณท่านซูก็เงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ ลุงใหญ่เหรอ ไปหลุมศพเหรอ ทำไมเขาถึงไม่รู้
เขามองนายหญิงซูอย่างสงสัย แต่เมื่อเห็นเธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่อันตรายมาก คุณท่านซูจึงก้มหน้าลงอย่างรู้งานและอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป
หานหานตะโกน “ทำไมไปหลุมศพแล้วไม่พาหนูไปด้วย! หนูไม่อยากไปโรงเรียน หนูอยากไปหลุมศพด้วย!”
นายหญิงซู “หนูเพิ่งขึ้น ป.1 เลยไม่สะดวกลา”
หานหานหันไปมองซูจื่อซี “แล้วพี่ชายหนูล่ะ”
พี่ชายเธอไม่ได้อยู่ ป.1!
ใจของซูจื่อซีลอยออกไปไกล
นายหญิงซูสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ “ซูจื่อซีเพิ่งออกจากโรงพยาบาลไม่สะดวกไปหรอก มันไม่ดีต่อเขา”
หานหานยิ่งประหลาดใจมากขึ้น “แล้วซู่เป่าล่ะคะ ซู่เป่า...”
นายหญิงซูยกข้อมือขึ้นพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “ไปโรงเรียนหรือเปล่า หืม? ถ้าหนูเป็นเหมือนพี่ชายทั้งสองคนที่สามารถสอบได้ที่หนึ่งโดยไม่ต้องไปโรงเรียนได้ ย่าจะไม่คัดค้านเด็ดขาด ตอนนี้หนูจะไปก็ได้ แต่รีบขึ้นไปข้างบน ทำแบบฝึกหัดให้เสร็จแล้วค่อยลงมา ถ้าไม่เสร็จก็เอาไปที่หลุมศพด้วยก็ได้!”
หานหานถอยหลังทันที “ไม่ได้ ๆ!”
แค่ไม่ต้องทำการบ้าน ทุกอย่างก็ดูคุยง่าย!
นายหญิงซู “ยังอยากไปหลุมศพอยู่ไหม”
หานหาน “ไม่แล้ว ๆ!”
เธอวิ่งอย่างรวดเร็วและพุ่งขึ้นรถโรงเรียน
โธ่ ผลของการเป็นเด็กเรียนนี่มันดีจริง ๆ ไม่อยากไปโรงเรียนก็ไม่ต้องไปโรงเรียน!
แล้วดูเธอกับพี่เธอสิ...จุ๊ ๆ
หานหานเหลือบมองซูจื่อซีที่เพิ่งขึ้นรถมาอย่างไม่สบอารมณ์ และรู้สึกว่าเขาไม่เอาไหนเลย
**
ปกติแล้วซูเหอเหวินจะนั่งอยู่ในร้านหนังสือเพื่ออ่านหนังสือสักพักหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถนั่งนิ่งได้ จึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ผมจะออกไปสูดอากาศข้างนอก”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน
ไม่ลงต่อแล้วหรอคะ 🥹...
รอทุกวันเลยค่ะ...
กระโดดข้ามหายไปหลายตอนเลยค่ะ...
1293 1297 1298 หายค่ะ 🥲🥲...
ตอนที่ 1288 หายไปค่ะ...
เย้...กลับมาแล้ว รอทุกวันเลยค่ะ...
หายไปนานจังเลยนะจ๊ะรอลงตอนใหม่อยู่นะคะ...
รอค่ะ...
ทำไมรอบนี้หลายไปนานคะ หรือไปบงที่อื่นคะ...
บทที่ 1268 แล้วกระโดดไป 1278 เลย บทที่ 1269 1270 1271 1272 ข้ามไปทั้งหมด 4 ตอนนะคะ...