ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 474

ซูเหอเวิ่นชะงักไปครู่หนึ่งและนึกย้อนกลับไปอย่างพิจารณา เมื่อก่อนไม่เคยไปหลุมฝังศพปู่น้อยใหญ่ตามลำพังเลย?

ใหญ่ หมายถึงความสัมพันธ์แบบพี่น้องที่มีปู่คนเดียวกัน...

ปู่น้อยใหญ่ของปู่เขา ก็คืออาหรือลุงของปู่เขา ซึ่งควรเรียกว่าอาปู่หรือลุงปู่ใหญ่...

เมื่อซูเหอเวิ่นคิดถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาสับสนกับลำดับความอาวุโส เวียนหัวอยู่พักหนึ่ง และไม่รู้ว่าย่ากำลังพูดถึงอะไร

ซูเหอเวิ่นพูด “คุณย่า ที่คุณย่าพูดหมายถึงอาปู่หรือลุงปู่ใหญ่เหรอครับ”

เมื่อครู่นี้นายหญิงซูพยายามหาข้อแก้ตัว เผลอพูดออกไปได้...ไม่ได้คิดให้รอบคอบเลย

เธอพูดเงียบ ๆ “อาของปู่เธอและลุงของปู่เธอ”

ซูเหอเวิ่นเข้าใจในทันที “อ้อ นี่เป็นวันครบรอบการตายของบรรพบุรุษทั้งสองนี่เอง! คุณย่าพูดว่าปู่น้อยใหญ่เลยทำผมสับสนเลย ทำไมคุณย่าไม่บอกตรง ๆ เลยว่าอาของปู่และลุงของปู่ ทำไมถึงพูดว่าปู่น้อยใหญ่ล่ะ อามีแต่เล็กไม่มีใหญ่ ลุงต่างหากที่มีใหญ่”

ในลำดับอาวุโสมีอาเล็ก ลุงใหญ่ ไม่มีอาใหญ่ ลุงเล็ก คุณย่าต้องสับสนแน่ ๆ

นายหญิงซูกำลังกินอะไรบางอย่างอยู่ เธอยกเปลือกตาขึ้นแล้วมองมาที่เขา “ไม่กินแล้วใช่ไหม”

ซูเหอเวิ่นรู้สึกขนที่หลังลุกซู่ และคว้าข้าวขึ้นมาทันที “กิน ๆ ๆ”

นายหญิงซูพูดเบา ๆ “ยามรับประทานไม่สนทนา ยามนอนไม่พูดคุย อย่าพูดตอนกินข้าว”

ซูเหอเวิ่นไม่ได้พูดอะไรอีก และรู้สึกว่าอีกไม่นานย่าต้องตีเขาแน่ ๆ

ซูจื่อซีเก็บของลงมาที่ชั้นล่าง และสักพักหานหานที่ง่วงเหงาหาวนอนก็ลงมาที่ชั้นล่างเช่นกัน

ตามมาด้วยซูเหอเหวินและซูอีเฉิน พ่อและลูกชายคุยกันด้วยเสียงแผ่วเบา มีร่องรอยของความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของซูอีเฉิน

หานหานยังคงสะลึมสะลือ และประโยคแรกที่เธอถามคือ “น้องสาวล่ะ”

ซูเหอเวิ่นก้มหัวลงเพื่อหยิบข้าวแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ยังไม่ลุกเลย!”

หานหานส่งเสียงอ้อออกมา

หลังทานอาหารเสร็จ หานหานและซูจื่อซีกำลังจะไปโรงเรียน แต่ก็พบว่าพี่ชายสองคนไม่ต้องไป

หานหานเบิกตากว้าง “ทำไมล่ะ ทำไมพวกพี่ไม่ต้องไปล่ะ”

ซูเหอเหวินนั่งที่โต๊ะและพูดอย่างราบเรียบ “เราจะไปเยี่ยมหลุมศพลุงใหญ่กัน”

เมื่อได้ยินแบบนั้นคุณท่านซูก็เงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ ลุงใหญ่เหรอ ไปหลุมศพเหรอ ทำไมเขาถึงไม่รู้

เขามองนายหญิงซูอย่างสงสัย แต่เมื่อเห็นเธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่อันตรายมาก คุณท่านซูจึงก้มหน้าลงอย่างรู้งานและอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป

หานหานตะโกน “ทำไมไปหลุมศพแล้วไม่พาหนูไปด้วย! หนูไม่อยากไปโรงเรียน หนูอยากไปหลุมศพด้วย!”

นายหญิงซู “หนูเพิ่งขึ้น ป.1 เลยไม่สะดวกลา”

หานหานหันไปมองซูจื่อซี “แล้วพี่ชายหนูล่ะ”

พี่ชายเธอไม่ได้อยู่ ป.1!

ใจของซูจื่อซีลอยออกไปไกล

นายหญิงซูสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ “ซูจื่อซีเพิ่งออกจากโรงพยาบาลไม่สะดวกไปหรอก มันไม่ดีต่อเขา”

หานหานยิ่งประหลาดใจมากขึ้น “แล้วซู่เป่าล่ะคะ ซู่เป่า...”

นายหญิงซูยกข้อมือขึ้นพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “ไปโรงเรียนหรือเปล่า หืม? ถ้าหนูเป็นเหมือนพี่ชายทั้งสองคนที่สามารถสอบได้ที่หนึ่งโดยไม่ต้องไปโรงเรียนได้ ย่าจะไม่คัดค้านเด็ดขาด ตอนนี้หนูจะไปก็ได้ แต่รีบขึ้นไปข้างบน ทำแบบฝึกหัดให้เสร็จแล้วค่อยลงมา ถ้าไม่เสร็จก็เอาไปที่หลุมศพด้วยก็ได้!”

หานหานถอยหลังทันที “ไม่ได้ ๆ!”

แค่ไม่ต้องทำการบ้าน ทุกอย่างก็ดูคุยง่าย!

นายหญิงซู “ยังอยากไปหลุมศพอยู่ไหม”

หานหาน “ไม่แล้ว ๆ!”

เธอวิ่งอย่างรวดเร็วและพุ่งขึ้นรถโรงเรียน

โธ่ ผลของการเป็นเด็กเรียนนี่มันดีจริง ๆ ไม่อยากไปโรงเรียนก็ไม่ต้องไปโรงเรียน!

แล้วดูเธอกับพี่เธอสิ...จุ๊ ๆ

หานหานเหลือบมองซูจื่อซีที่เพิ่งขึ้นรถมาอย่างไม่สบอารมณ์ และรู้สึกว่าเขาไม่เอาไหนเลย

**

ปกติแล้วซูเหอเหวินจะนั่งอยู่ในร้านหนังสือเพื่ออ่านหนังสือสักพักหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถนั่งนิ่งได้ จึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ผมจะออกไปสูดอากาศข้างนอก”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน