ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 516

เห็นซู่เป่ายกตำหนักพญายมขึ้นแล้วก็ขว้างออกไปไกล ๆ

เงาดำรีบเผ่นหนีอย่างหัวซุกหัวซุน ทว่าตำหนักพญายมเหมือนจะติดตั้งระบบนำทางด้วยดาวเทียมที่ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนมันก็จะตามติดไปทุกที่ และไม่มีท่าทีว่าจะยอมหยุดจนกว่าจะโจมตีโดนหัวเป้าหมาย

เป๊ง...

ราวกับเสียงพระตีระฆัง

ผีหลายใจอุทานด้วยความตกใจ “โอ้โห โคตรดัง! หัวดังเป็นเสียงระฆังแบบนี้บ่งบอกได้เลยว่าข้างในนั้นกลวงแค่ไหน”

ผีขี้ขลาดพยักหน้า “กลวงจริง ๆ ด้วย”

ผีชุดแต่งงาน “สถานการณ์บานปลายเช่นนี้ ข้าน้อยคิดว่าเป็นอุปราชที่ทำการก่อกบฏ ที่ไหนได้เป็นแค่ไอ้พวกขี้แพ้ไม่เอาไหนไม่ฟังคำสอนของพ่อแม่”

ผีดวงซวย “พอแล้ว...เหลือหน่อไม้ไว้ให้หมีแพนด้าบนเขากินบ้างสิ!”

ผีทึ่ม “รีบกินเข้า! ปราณหยินหาได้ยาก ถ้าพลาดครั้งนี้ไปก็ไม่มีโอกาสแล้ว”

……

เงาดำถุยเลือดออกมา ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะโดนตำหนักพญายมโจมตีหรือเพราะโกรธพวกผีหลายใจ

เขาเหลือบมองซู่เป่าและจีฉางด้วยสีหน้าอำมหิต ทันใดนั้นก็กลายร่างเป็นกลุ่มควันไอชั่วร้าย...และกระจัดกระจายหายไปในชั่วพริบตา

ซู่เป่ากำลังจะไล่ตามไป

ทว่าจี้ฉางกลับห้ามซู่เป่าไว้ “ซู่เป่า อย่าไปไล่ตามหมาที่จนตรอก!”

อันที่จริงตำหนักพญายมมีฤทธิ์เดชมหาศาล สามารถทำให้ฝ่ายตรงข้ามวิญญาณแตกสลายจนไม่สามารถไปเกิดใหม่ได้เลยทีเดียว

ทว่าตอนนี้การโจมตีของซู่เป่ากลับทำได้แค่ให้ฝ่ายตรงข้ามหัวยุบ

ผิงเติ่งหวังแห่งนรกขุมที่เก้าใจเสาะหนีไปแล้ว หากมันสู้โดยไม่คิดชีวิตขึ้นมาจริง ๆ ล่ะก็ ความแข็งแกร่งของซู่เป่าในตอนนี้อาจจะยังไม่เพียงพอ

จี้ฉางยังจำได้ว่าก่อนหน้านี้ที่พญายมยังไม่ได้มาจุติ ก็เคยต่อสู้กับผิงเติ่งหวังแห่งนรกขุมที่เก้ามาก่อน ตอนนั้นวังของเธอแทบจะไม่สกสะท้าน แต่วิญญาณของผิงเติ่งหวังแทบจะแตกสลาย

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อใจซู่เป่า แต่สถานการณ์การควบคุมตำหนักพญายมของเธอในตอนนี้มันยังแข็งแกร่งไม่พอจริง ๆ

ถ้าจะไล่ตามต่อไป ก็ยากที่จะบอกว่าผลลัพธ์เป็นอย่างไร

จี้ฉางไม่อยากให้ซู่เป่าเสี่ยงภัยอันตรายเลยแม้แต่น้อย...

ซู่เป่าจึงทำได้เพียงเก็บตำหนักพญายมกลับมา “ก็ได้ค่ะ...”

จี้ฉางจ้องตำหนักพญายมที่ตอนนี้กลายเป็นจี้ไปแล้ว จิตใจก็กระวนกระวายยากที่จะสงบ

“เธอเก็บตำหนักพญายมได้จริง ๆ...”

ซู่เป่าพยักหน้า “ตำหนักพญายมวิ่งมาอยู่ในมือหนูเองต่างหาก หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลยมันก็ยอมรับหนูแล้ว”

จี้ฉาง “...”

พวกผีที่กำลังดูดกินปราณหยินกันอย่างสู้สุดชีวิต “…”

ผีขี้แย “พี่ ฉันจะไม่ไหวแล้ว…พักก่อนได้ไหม”

เธอส่งสายตาอ้อนวอนอย่างน่าสงสารไปยังผีขี้ขลาด

ถึงแม้ผีขี้ขลาดจะเป็นวัยรุ่น

ทว่าท่ามกลางอันตราย เขากลับมีภาวะผู้นำ คอยพลิกสถานการณ์ได้อย่างน่าอัศจรรย์หลายต่อหลายครั้ง

ถึงแม้ปกติจะเป็นตัวที่เจ้าเล่ห์ที่สุดก็เถอะ

ดังนั้นถึงแม้ผีขี้แยจะอายุมากกว่าผีขี้ขลาด แต่ก็เรียกว่าพี่ไปโดยไม่รู้ตัว

ผีขี้ขลาดลูบท้องกลม ๆ ที่แทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

ยัดลงไปไม่ไหวแล้วจริง ๆ

ผีหลายใจพูดเบา ๆ “ดูดอีกหน่อย ยัดเข้าไปแน่น ๆ”

ผีดวงซวย “…”

คำพูดนี้ชวนให้นึกถึงตอนยายป้อนข้าวให้กินทีละคำทีละคำเลย

กินเนื้อก่อน แล้วค่อยกินข้าว ถ้าท้ายที่สุดแล้วกินไม่ไหวน่ะเหรอ ก็ค่อยยัดน้ำซุปให้หมด