ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 565

ในร้านหม้อไฟ

ซูอีเฉินหยัดตัวตรง สีหน้าเฉยเมย

เขาถือเสื้อกล้ามตัวหนึ่ง ทีละเข็มทีละด้าย อ้อไม่ ยัดยันต์สีเหลืองลงไปในช่องกระเป๋าลับของเสื้อกล้ามทีละแผ่น ๆ เฉกเช่นคุณยายที่กำลังเย็บแผ่นรองเท้า

ตรงหน้าเขา น้องชาย น้องเขย หลานสาวตลอดจนภรรยา...กำลังกินกร้วม ๆ กันอย่างมีความสุข

แต่ละคนใบหน้าแดงฝาด พูดคุยสนุกสนาน แล้วพอย้อนมองเขาอีกที...‘เย็บ’ เสื้อกล้าม

ซูอีเฉินสะบัดเสื้อกล้ามทีหนึ่ง พูดด้วยสีหน้าเย็นชา “เอาไป”

ซูอวิ๋นเจาปราดมอง ทั้งที่เขาเห็นพี่ชายเชื่องช้าทำเป็นขั้นเป็นตอนแท้ ๆ แพล็บเดียวกลับยัดยันต์คุ้มภัยยันต์ ยันต์สวัสดิภาพกับเครื่องรางหนึ่งร้อยแผ่นลงไปเรียบร้อยแล้ว

ซู่เป่า “ว้าว ลุงใหญ่สุดยอดไปเลยค่ะ! ลุงใหญ่เก่งกว่าคุณยายที่เจ็บแผ่นรองเท้าในทีวีเสียอีก!”

ซูอีเฉิน “...”

ทีหลังลองใช้ให้เขาทำเรื่องพรรค์นี้อีกสิ เขาจะไม่ทำเด็ดขาด! ทิ้งน้องชายแท้ ๆ ไปซะ!

“กินอิ่มหรือยัง” ซูอีเฉินที่กำลังรอจ่ายเงินกอดอก พูดเสียงเย็น

ซู่เป่ากะพริบตา “ลุงใหญ่ขา พวกเรากินเยอะไปหรือเปล่าคะ ลุงใหญ่เสียดายเงินเหรอคะ”

ซูอีเฉินตอบฉับพลัน “ไม่เกี่ยวกับหนู ลุงใหญ่ดีใจที่ได้ใช้เงินกับหนู ยังจะกินอะไรอีกไหมจ๊ะ”

ซูอวิ๋นเจาและมู่กุยฝาน “...”

มู่กุยฝานดื่มเครื่องดื่มคำสุดท้าย แล้วจึงพยักหน้า “พวกเราไม่มีอะไรที่อยากกินแล้ว ซู่เป่าสั่งมาเยอะเกินไป จะเสียของไม่ได้”

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้าตาม “พวกเราช่วยซู่เป่ากินต่างหาก”

มู่กุยฝาน “เถ้าแก่ คิดเงิน!”

ซูอวิ๋นเจาชี้ซูอีเฉิน “พี่ผมจ่ายครับ!”

ซูอีเฉิน “...”

ซู่เป่ามองพ่อ แล้วมองลุงใหญ่และลุงเจ็ด

ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกพ่อกับลุงเจ็ดใช้ประโยชน์สองนาทีนะ

ซูอวิ๋นเจาไปเข้าห้องน้ำ เขาใส่เสื้อกล้าม แล้วสวมเสื้อยืดทับอีกที จากนั้นก็คลุมด้วยเสื้อเชิ้ตตัวเดิม

พอใส่เสื้อกล้ามเพิ่มอีกตัว เขาก็รู้สึกหนัก ๆ

มันคือความรักจากหลานสาว

หลานสาวบ้านอื่นเก่งแบบนี้เหรอ

ไม่!

ชั่วขณะ ซูอวิ๋นเจารู้สึกว่าเนื้อตัวฉาบด้วยแสงสีทอง พกพาบอต ตอนนี้ต่อให้โยนเขาเข้าห่าฝนกระสุนระเบิด เขาก็ไม่กลัวแล้ว

ลุงเจ็ดเดินออกมาด้วยหัวใจที่อบอุ่น กางมือออกแล้วยิ้มกล่าว “ดูดีไหม”

ซูอีเฉินเหลือบมองแวบหนึ่ง นี่มันไม่ต่างอะไรกับตอนที่เข้าไปเลยนี่

เหยาหลิงเยว่มองบนล่างอย่างเปลืองกำลังเหมือนกัน เมื่อกี้ตอนที่เข้าไปเป็นยังไง ออกมาก็เป็นอย่างนั้น!

ซู่เป่าสองตาเปล่งประกาย “หล่อไปเลยค่ะ! แสงทองระยิบระยับ!”

นี่ก็คือไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่งที่ท่านอาจารย์บอกล่ะมั้ง

มู่กุยฝานสำรวจตรวจตราอย่างละเอียด เห็นเขา ‘บึก’ ขึ้นมาอีกหน่อยจึงพยักหน้าพูด “เสื้อกล้ามที่คุณยายเย็บนี่ไม่เลวเลยนะ”

ก็ไม่รู้ว่า ‘คุณยาย’ ที่พูดถึงคือนายหญิงซูหรือว่าท่านประธานซูผู้ยิ่งใหญ่กันแน่

ซูอีเฉินหิ้วกระเป๋าเป้ใบน้อยของซู่เป่าแล้วพูดชืด ๆ “ไปกันได้แล้ว”

ซูอวิ๋นเจาฉายอารมณ์อาลัยอาวรณ์อยู่บนใบหน้าทันที พอออกจากห้องวีไอพีนี้ เขาก็ต้องกลับไปเป็นชายหนุ่มผู้ดูแลร้านกินขนมปังคนนั้นอีกแล้ว

ไม่รู้ว่าเมื่อไรภารกิจถึงจะสำเร็จ ได้กลับบ้านอยู่เป็นเพื่อนหลานสาวที่ไม่ได้พบหน้ามาห้าร้อยตอนของเขา

เบื้องบนบอกว่าพอภารกิจครั้งนี้สิ้นสุดจะให้เขาหยุดเจ็ดวัน...

ตอนนี้เอง ซูอวิ๋นเจารู้สึกว่าขากางเกงถูกกระตุก พอก้มหน้ามองก็เห็นซู่เป่ากวักมือเล็ก ๆ เรียกให้เขาโน้มตัวลงเข้าไปใกล้ ๆ

“ลุงเจ็ด ลุงพูดสักสี่คำสิคะ”

ซูอวิ๋นเจางงงวย “พูดอะไรเหรอ”

ซู่เป่า “อะไรก็ได้ เร็วสิคะ!”

ซูอวิ๋นเจาพูดไปแบบไม่คิด “พี่...เย็บเสื้อกล้าม”

ซูอีเฉิน “...”

ซู่เป่าพยักหน้า “คนที่ลุงเจ็ดอยากจะหาในรอบนี้มีทั้งหมดเจ็ดคน ลุงเจ็ดอย่าหาขาดนะคะ”

ซูอวิ๋นเจา “???”

คำนวณออกมาได้ยังไงเนี่ย

แต่...เจ็ดคนเหรอ

ข้อมูลที่พวกเขาได้มาทั้งหมดคือหกคนนี่!

คิดไม่ถึงว่ายังมีอีกคน

สีหน้าซูอวิ๋นเจากลายเป็นตึงเครียด