ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 574

วัดฉือเอ๋อนับเป็นจุดชมวิวแห่งหนึ่ง มีเขาที่วัดฉือเอ๋อตั้งอยู่เป็นศูนย์กลาง กระจายออกไปข้างนอกรัศมีสี่ถึงห้ากิโลเมตร ขอบเขตนี้ล้วนเป็นขอบเขตของจุดชมวิววัดฉือเอ๋อ

จุดชมวิวเรียกว่าเขาฉือเอ๋อ ตั้งแต่ตีนเขาจนถึงยอดเขาวัดฉือเอ๋อ ระหว่างทางจะได้ผ่านจุดชมวิวที่แตกต่างกันออกไป แต่ทั้งหมดทั้งมวลแล้วล้วนต้องปีนเขา

นักท่องเที่ยวค่อนข้างเยอะทีเดียว หนึ่งในนั้นมีผู้ใหญ่สองคนกับเด็กอีกหนึ่งคน ผู้ใหญ่คนหนึ่งอยู่ในวัยหนุ่มสาว ท่ามกลางแสดแดดจ้า เขาสะพายกระเป๋าเป้ใบหนึ่ง น่าจะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย คนหนึ่งอายุหกถึงเจ็ดสิบ สวมเสื้อยืดลายทางแนวนอนสีเทาเข้ม หลังค่อมเล็กน้อย บ่นไหล่พาดเสื้อโค้ทเอาไว้ตัวหนึ่ง...

คนที่เป็นจุดสนใจของผู้คนมากที่สุดเป็นเด็กผู้ชายตัวน้อยคนหนึ่ง เขาสวมหมวกแก็ปสีดำใบหนึ่ง ใบหน้าน้อยๆ งดงามเป็นอย่างมาก แต่กลับทำหน้าโหดเย็นชา ทำท่าราวกับไม่สนใจใครทั้งนั้น

“พี่ชาย ดอกไม้ให้พี่ค่ะ!” ทันใดนั้นเด็กผู้หญิงตัวน้อยอายุประมาณหนึ่งขวบคนหนึ่งก็เดินเตาะแตะเข้ามา และเกาะต้นขาของซู่เป่าเอาไว้

เธอเงยหน้า มองซู่เป่าด้วยดวงตาที่เปล่งประกายปิ๊งๆ ยกดอกไม้ดอกน้อยๆ ในมือขึ้นสูง

คุณปู่มู่กุยฝานหัวเราะฮ่าๆ เสียงหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเมตตาและอ่อนโยน “นี่ หนูเพิ่งจะอายุเท่าไรเอง หนูบ้าผู้ชายแล้วเหรอ”

หากจะต่อว่าก็ต้องต่อว่าลูกสาวสุดที่รักของเขา แต่งตัวเป็นเด็กผู้ชายก็ยังทำให้คนชอบขนาดนี้!

เจ้าเด็กน้อยต่างหากที่ไม่รู้ว่าบ้าผู้ชายคืออะไร เธอฉีกยิ้มทีหนึ่ง ใบหน้าน้อยๆ แสนเกลี้ยงเกลา มองซู่เป่าอย่างเอาใจ

ซู่เป่า แม้จะอยากรับมามากๆ แต่จะหลุดแครักเตอร์ไม่ได้!

เธอพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่ชอบดอกไม้”

ปากพูดแต่มือกลับรับมา

นี่เลียนแบบความหยิ่งทะนงของซืออี้หรันมาเป๊ะๆ เลย

มู่กุยฝาน “...”

ซู่เป่าจ้องเด็กหญิงตัวน้อย เพิ่งจะหนึ่งขวบ ตอนที่ความมีชีวิตชีวากำลังแข็งแกร่งมากที่สุด ทำไมถึงมีไอหยินล้อมรอบล่ะ

ยัยตัวเล็กดีใจเป็นอย่างมาก ยื่นมือออกมาพลางพูดขึ้นว่า “อุ้มๆ! หนูอยากไปกับพี่ชาย!”

ซู่เป่าลำบากใจเล็กน้อย แต่ยัยตัวเล็กคนนี้น่ารักมากๆ

ดังนั้นพ่อหนุ่มน้อยใบหน้าโหดเย็นชา อุ้มยัยตัวเล็กขึ้นมากอดไว้ในอ้อมอกด้วยมือเดียว

เดิมพ่อแม่ของยัยตัวเล็กกำลังดูลูกของตัวเองอย่างขำขัน สุดท้ายเห็นเด็กชายตัวน้อยดูเท่ๆ อุ้มลูกตัวเองขึ้นมาโดยใช้มือเดียว จึงตกตะลึงไป

“ว้าว พ่อหนุ่มน้อยนายแรงเยอะจังเลย!” แม่ของยัยตัวเล็กอุทานออกมาพลางยื่นมือและพูดขึ้นว่า “เขอเข่อ รีบมาให้แม่อุ้มเร็ว พี่ชายอุ้มลูกไม่ไหวหรอก”

เขอเข่อโอบคอของซู่เป่า ไม่ยอมปล่อยมือ

“จะให้พี่อุ้ม”

พ่อของเด็กหญิงก็เดินมาเช่นกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษนะครับ เด็กน้อยไม่ประสีประสาน่ะ! เขอเข่อ รีบมาเร็วเข้า”

ซู่เป่าครุ่นคิด ถ้าเป็นพี่ชายเจอแบบนี้ละก็เขาจะพูดยังไง

ดังนั้นซู่เป่าจึงรักษาสีหน้าไร้อารมณ์บนหน้าเอาไว้ จากนั้นพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไรครับ อุ้มไหวครับ”

พ่อแม่ของเขอเข่อ “เอ่อ...”

พ่อแม่ของเขอเข่อเห็นซู่เป่าอายุก็คงไม่เกินสี่ห้าขวบ จะให้ซู่เป่าอุ้มเขอเข่อขึ้นเขาไปอย่างไม่รู้สึกผิดได้ยังไง

“เขอเข่อพูดขอบคุณพี่ชายสิจ๊ะ แต่เด็กน้อยห้ามยกของหนักนะ ร่างกายกำลังเจริญเติบโต กดทับเอวแล้วจะไม่ดีเอา” แม่ของเขอเข่อพูดขึ้น จากนั้นก็ไม่อุ้มเขอเข่อกลับมาโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของเขอเข่อ

เขอเข่อร้องไห้ “ไม่หนัก! เขอเข่อไม่หนัก!”