ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 588

เฉิงโจฟุบลงบนแขน รู้สึกหงุดหงิดสุด ๆ

ใคร ๆ ก็ว่าเขาดื้อ

เขาดื้องั้นเหรอ

เขามีความคิดเป็นของตัวเอง พวกเขารับไม่ได้ก็ว่าเขาดื้อ พอเถียงนิดเถียงหน่อยก็มาสั่งสอนเขาด้วยแล้วอ้างว่าผ่านโลกมาก่อน

มีสิทธิอะไร

เฉิงโจวไม่ชอบใจกับท่าทีของซู่เป่า

ซู่เป่าแนะนำด้วยถวามหวังดี “พี่เฉิงโจว หนูแนะนำว่าพี่อย่าไปดื้อเลย ไม่งั้นจะเจอผีเอานะ!”

“เมื่อก่อนมีเด็กคนหนึ่ง เขาดื้อมากเลย พอผีดื้อรั้นไปเจอเขา สุดท้ายเขาก็โดนจับกินเลย!” ซู่เป่าขู่อย่างน่ารัก

เฉิงโจวเอียงหน้ามอง ก่อนจะยิ้มอย่างเย้ยหยัน “นี่เธอ เกลี้ยกล่อมฉันไม่ได้ก็เริ่มขู่กันแล้วเหรอ ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันกลัวไปหมดแล้ว ฉันดูหนังผีราวกับว่าดูข่าว! อย่าเอาผีมาหลอกฉันเลย ไร้ประโยชน์!”

ซู่เป่า “เอิ่ม...พี่เฉิงโจว พี่กล้าไปเปิดตู้ไหม”

เฉิงโจวยิ้มทันที แล้วชักเท้าจากบนโต๊ะกลับมา ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ตู้

“ทำไม หรือเธอจะบอกว่ามีผีอยู่ในตู้เสื้อผ้าฉัน”

พอเขาเปิดมาจะมีผีแขวนอยู่บนราวผ้าอย่างนั้นสินะ!

ไร้สาระไหมล่ะ

ไม่ต้องบอกว่าผีไม่มีจริง ต่อให้มีจริงเขาก็ไม่ตกใจหรอก

ขนาดตอนตีสองเขายังกล้าดูคำสาปมรณะ ผีเฮี้ยน และบ้านผีดุเลย

“แตถ้ามันสามารถทำให้ฉันตกใจจนถอยหลังได้หนึ่งก้าว ฉันจะรีบไปขอโทษแม่ฉันเลย...”

ทันใดนั้นเฉิงโจวก็เปิดตู้

บนราวก็มีแต่เสื้อผ้าของเขาที่แขวนไว้ ไม่เห็นมีอะไรเลย

เฉิงโจวกำลังจะยิ้มหัวเราะ ทว่าเขากลับรู้สึกว่ากระจกด้านข้างกำลังมีอะไรเคลื่อนไหว...

กระจกเงาเต็มตัวในห้องของเฉิงโจวติดอยู่ด้านในของประตูตู้ ตามหลักฮวงจุ้ยบอกว่าไม่ควรจะโชว์กระจก ดังนั้นคนส่วนมากจึงมักจะติดกระจกไว้ด้านในประตูตู้ เช่นเดียวกับห้องของเฉิงโจว

ในตอนนั้นเอง เฉิงโจวที่เปิดประตูตู้ก็กำลังยืนอยู่ข้างกระจก

เขาหันหน้าไปดูโดยไม่รู้ตัว ก็พบกับ 'คน' เนื้อตัวเปื้อนเลือดกำลังเกาะอยู่บนไหล่ของเขา โดยโผล่หัวมาที่ไหล่และแนบไปกับใบหน้าของเขา

เมื่อเห็นเขามอง 'คน' ที่ว่าก็หันหน้ามาแล้วจ้องเขาในกระจก ดวงตาสองข้างที่ถลนออกมากำลังจ้องตาต่อตากับเขา

เฉิงโจว “!!!!”

เขาตกใจมากจนรูม่านตาหดตัว กระโดดถอยหลังอย่างแรง แล้วก้าวถอยหลังไม่หยุด “เชี่ยเอ้ย!”

โคร้ม เฉิงโจวเหยียบตราชั่งน้ำหนักที่อยู่บนพื้นจนจอแตก

ซู่เป่า “เห็นไหม ก็บอกแล้วว่าอย่าไปสาบานอะไรไปมั่ว ๆ ”

เฉิงโจว “เธอ เธอเธอเธอ...ช่วยด้วย! ช่วยเอามันออกไปที!”

ซู่เป่าจ้องผีดื้อรั้นบนหัวเฉิงโจว

แค่จับผีดื้อรั้นได้ พี่เฉิงโจวก็จะดีขึ้นงั้นเหรอ

แต่เธอกลับไม่มั่นใจ

ที่ผีดื้อรั้นมาสิง ก็เพราะเดิมทีพี่เฉิงโจวเองก็เป็นคนดื้อแน่ ๆ ไม่งั้นคงไม่ดึงดูดผีดื้อรั้นมาได้

ต้องแก้ไขปัญหาจากต้นตอสิ!

ซู่เป่าพูด “จับจับจับ จับเดี๋ยวนี้แหละ!”

ซู่เป่าวิ่งเข้าไป กำลังจะกระชากผีดื้อรั้นลงมา

ขณะเดียวกันเธอก็ถามไปด้วย “พี่เฉิงโจว ก่อนหน้านี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ป้าบอกว่าน้องเขอเข่อตั้งแต่เกิดก็ป่วยมาตลอด ผีดื้อรั้นมาหาพี่ จะต้องมีเหตุผลอะไรแน่นอน”

ใบหน้าของเฉิงโจวซีดเซียว เมื่อได้ยินคำพูดของซู่เป่าก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงอดีต

ความดื้อรั้นของเขาก็กลับมาอีกครั้ง เขาก็ปัดสิ่งต่าง ๆ รอบตัวเขาทิ้ง ก่อนจะพูดด้วยความโกรธ “เธอไม่ต้องจับแล้ว! ไป ไสหัวออกไป!”

ขณะนั้นเองไอหยินอันชั่วร้ายบนตัวของผีดื้อรั้นก็แผ่ออกมา แล้วก็ปกคลุมเฉิงโจวไว้!

เฉิงโจวกลับยิ่งมุทะลุและไม่ให้ความร่วมมือ “พวกเธอก็เหมือนกันหมด เหอะ ๆ เอะอะก็บอกว่าจะช่วยฉัน! รักฉันแต่ก็มีเงื่อนไขตลอด!”

“แม่ฉันบอกว่ารักฉัน เงื่อนไขก็คือให้ฉันดูแลน้องสาวให้ดี ๆ!”

“พ่อฉันบอกว่ารักฉัน เงื่อนไขก็คือต้องตั้งใจเรียนหนังสือดี แล้วสอบให้ได้ A+!”

“เพียงแค่ฉันทำไม่ได้ พวกเขาก็จะโมโหทันที นี่มันใช่สิ่งที่เรียกว่ารักกันงั้นเหรอ”

ผู้ใหญ่จอมปลอม ตัวเองเห็นแก่ตัวกลับทำตัวสูงส่งบอกว่ารัก จอมปลอมทั้งเพ!

เฉิงโจวเดินไปข้างเตียง ปัดของเล่นของเขอเข่อแตกกระจาย