ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 591

เขอเข่อนั่งอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ทว่าเธอเห็นพี่ชายร้องไห้

จึงรีบปีนขึ้นไปที่ตู้ข้างหัวเตียงแล้วหยิบทิชชู่มา จากนั้นก็ปีนลงจากเตียง เข้ามาหาเฉิงโจวแล้วยืนเขย่งเท้า ใช้ทิชชู่ซับให้อย่างเชื่องช้า

“เช็ด ๆ พี่ไม่ต้องร้องนะ!” สีหน้าเขอเข่อร้อนใจ

เฉิงโจวหันหน้ามา ต่อให้ร้องก็ต้องกลั้นเอาไว้ ไม่ส่งเสียงดังออกมาแม้แต่นิดเดียว

เขอเข่อทำได้เพียงแค่กอดขาพี่เธอข้างหนึ่ง ใบหน้ารูปไข่ก็แนบไว้ที่ขาของเขา

ผ่านไปสักพัก เฉิงโจวก็ปล่อยซู่เป่า และพูดด้วยเสียงแหบพร่า “ขอบคุณนะ”

ซู่เป่าจูงมือของเขอเข่อ ยิ้มแก้มบาน “ไม่ต้องขอบคุณค่ะ! พี่เฉิงโจว”

เธอใช้มือข้างเดียวยกเขอเข่อขึ้น แล้วอุ้มไว้ในอ้อมอก

“เขอเข่อ ขอบคุณพี่ชายเร็ว!!”

เขอเข่อไม่เข้าใจ แต่น้ำเสียงเด็กน้อยนั้นพูดตามอย่างเชื่อฟัง “ขอบคุณค่ะพี่!”

ซู่เป่า “บอกว่าพี่ลำบากมากแล้ว!”

เขอเข่อ “บอกว่าพี่ลำบากมากแล้ว!”

ซู่เป่าทำหน้าเอือมและบอกให้แก้ไขให้ถูกต้อง “เอาคำว่าบอกว่าสองคำนี้ตัดทิ้งไป”

เขอเข่อ “สองคำนี้ตัดทิ้งไป!”

ซู่เป่า “…”

เฉิงโจวหัวเราะ ก่อนจะรีบกลับมาทำหน้าขรึมอีกครั้ง

**

ซู่เป่าจับผีดื้อรั้นเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ เพื่อรักษาอาการป่วยของเขอเข่อ ต้องจัดการไอหยินที่ยังคงตกค้างอยู่ หลังจากนั้นเธอก็จะมาเล่นกับเขอเข่อทุก ๆ วัน

ในสวนด้านล่างของเขตชุมชน เฉิงโจวล้วงสองมือไว้ในกระเป๋า ยืนพิงเครื่องออกกำลังกาย ดูซู่เป่าและเขอเข่อเล่นแปะแข็ง

“หนึ่งสองสาม...แปะแข็ง!”

ซู่เป่าและเขอเข่อหยุดพร้อมกัน ทำท่าทางตลก ๆ มากมาย

ทั้งสองคนเล่นไปด้วย และแข่งกันด้วยว่าใครจะไปถึงพี่ก่อนกัน สุดท้ายผลปรากฏว่าเขอเข่อวิ่งพุ่งเข้าไปในอ้อมอกเฉิงโจว

“เธอแพ้แล้ว!” ซู่เป่าไล่ตามมาจากด้านหลัง “เธอขี้โกง!”

เสียงหัวเราะเขอเข่อดังกังวานไปทั่วสวนดอกไม้อย่างกับกระดิ่งเงิน

“แปะแข็ง!” เธอกอดขาพี่ชายไว้ แล้วเงยหน้าตะโกน

เฉิงโจวยกมือขึ้นทำท่าทางหยุดการเคลื่อนไหว และเขอเข่อก็ยิ้มอย่างมีความสุข เฉิงโจวแกะมือเธอออก และอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างง่ายดาย

“ปะ กลับบ้านกัน” เขาพูด

เขอเข่อต่อต้าน “จะเล่นอีก! ไม่กลับบ้าน!”

เฉิงโจวอุ้มเธอเดินต่อไป “ไม่ให้เล่น”

เขอเข่อดิ้นอยู่ในอกเขา จู่ ๆ เฉิงโจวก็จี้เธอจากด้านหลัง “จั๊กกะจี้!”

เขอเข่อก็หัวเราะร่าทันที ซู่เป่าก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

ไม่ไกลมากนัก

แม่เขอเข่อกำลังยืนมองลูกชายคนโตและลูกสาวคนเล็กอย่างเหม่อลอย

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยเห็นเฉิงโจวและน้องสาวเขาสนิทสนมใกล้ชิดกันขนาดนี้มาก่อน...

ไม่ใช่สิ

แม่เขอเข่อเหม่อ ทันใดนั้นก็นึกออกว่าตอนที่เขอเข่อเพิ่งเกิด เฉิงโจวอุ้มเขอเข่อเดินไปเดินมาในบ้าน พร้อมปลอบเสียงเบา ๆ

ช่วงอยู่ไฟเธอนอนกลางวัน ก็เห็นเขอเข่อเล่นอยู่บนโซฟา ส่วนเฉิงโจวก็อยู่อีกด้านหนึ่งกำลังถือกระดิ่งหยอกล้อเธอ

ต่อมา...เธอและพ่อเขอเข่อก็คิดว่าเขาเกลียดน้องสาว เพราะว่าน้องสาวไปกวนเขา ดังนั้นเธอและพ่อเขอเข่อก็เลยพยายามกันเขากับเขอเข่อ...

พอเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ก็พยายามจะหลีกเลี่ยงอย่างเต็มที่

เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร

แม่เขอเข่อเม้มปาก จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลอาบใบหน้า

เพราะว่าเธอเองที่ไม่ดี

เธอไม่เหมาะที่จะเป็นแม่

เธอคิดว่าเธอเป็นแม่ที่สามารถรักษาความสัมพันธ์ของลูกทั้งสองคนให้เท่า ๆ กัน ไม่ลำเอียงมาตลอด

แต่ทั้งหมดกลับเป็นเพราะเธอเองที่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปหมด

ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ...

น้ำตาแม่เขอเข่อหลั่งไหลไม่หยุด เจ็บปวดหัวใจ อยากจะร้องออกมาดัง ๆ แต่ก็กลัวจะขัดจังหวะลูก เธอจึงรีบหันหลังกลับแล้วเดินไปที่ตึก