ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 603

หยางอีลากกระเป๋าสัมภาระมาหยุดอยู่ตรงหน้าชายชรา

“ไปค่ะ คุณปู่ เราไปนั่งตรงนั้นกันค่ะ” ท่าทางเธอดูแข็งกร้าว ราวกับการที่ชายชราต้องไปกับเธอเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผล

ซู่เป่ายืนขึ้นและพูดอย่างโมโหว่า “คุณปู่ไม่อยากไป ทำไมน้าต้องบังคับคุณปู่ไปด้วย!”

สายตาที่หยางอีมองซู่เป่าราวกับกำลังหัวเราะเยาะ

“ใครบอกว่าคุณปู่ไม่ยอม เธอเหรอ เธอพูดแทนเขาได้ตั้งแต่เมื่อไร”

เธอกลอกตาขาว

ทีตัวเองยังลากชายชราไปเล่าเรื่องราวให้ฟังได้ แล้วเธอจะเชิญชายชราไปบ้างไม่ได้หรือยังไง

ช่างเป็นนังหนูผู้มีคุณธรรมจริงๆ

หยางอีผละซู่เป่าออกอย่างหยาบคาย จากนั้นพูดขึ้นว่า “คุณปู่คะเราไปกันเถอะค่ะ!”

ซู่เป่าเซเล็กน้อย เธอรีบยืนอย่างมั่นคง ยังไม่ทันได้ล้ม

ในวินาทีนั้นเอง นายหญิงซูและคุณท่านซูที่เดิมนั่งอยู่อีกด้าน ป้าอู๋ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อีกตัวทางด้านนั้น และมู่กุยฝานที่พิงอยู่บนรั้วข้างทะเลสาบ...ยืนขึ้นพร้อมกัน!

สายตาของพวกเขาเย็นชาเป็นอย่างมาก มู่กุยฝานมาถึงในทันที เขายกมือจะคว้าหยางอีเอาไว้

แต่มือของเขายังไม่ทันได้แตะต้องหยางอี ก็เห็นตรงหน้ามีเสียงฟิ้วตุ๊บดังขึ้นเสียงหนึ่ง หยางอีลื่นล้มกลางอากาศ หัวทิ่มลงไปในแปลงดอกไม้ราวกับปักหัวหอม!

ดอกไม้ที่บานสะพรั่งขยับฟึ้บฟั่บๆ ราวกับตกใจ

ซู่เป่าหึเสียงหนึ่ง จากนั้นด่าขึ้นอย่างเดือดดาล “ไม่รังแกมาก็ไม่รังแกตอบ ถ้ามารังแกหนูจะยอมให้หน่อยเป็นมารยาท ถ้ายังรังแกหนูอีก หนูกำจัดไม่ให้เหลือซากแน่!”

แต่ไม่นานซู่เป่าก็นึกเสียใจ นึกเสียใจที่ไม่ได้เล็งเลยโยนลงไปบนดอกไม้ใบหญ้า น่าจะโยนไปในถังขยะไกลๆ สิถึงจะถูก!

สะเพร่าเกินไปแล้ว!

มู่กุยฝานงุนงง

ประโยคนี้ไปเรียนมาจากใครน่ะ

หยางอีตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก ดึงตัวเองออกมาจากแปลงดอกไม้ ผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับคนบ้า อันที่จริงเธอเองก็ใกล้จะบ้าแล้ว!

“พวกคุณ...ไม่นึกเลยว่าพวกคุณจะกล้าซ้อมคน...” เธอโกรธจนพูดไม่ออก

ซู่เป่าท้าวสะเอว เงยคางขึ้นอย่างหยิ่งและใช้อำนาจ “ที่จะตีก็น้านั่นแหละ! เป็นยังไง! ถึงยังไงก็ไม่ยอมให้สัมภาษณ์คุณปู่เด็ดขาด!”

มู่กุยฝานขวางหน้าซู่เป่าเอาไว้

แน่นอนว่าหยางอีคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกซู่เป่าผลักจนปลิว อย่างแรกเธอเห็นไม่ชัด อย่างที่สองเธอไม่เชื่อ ฉะนั้นเธอจึงจ้องมู่กุยฝานเขม็ง

“นี่มันเหตุผลบ้าบออะไรกัน ตัวพวกคุณเองสัมภาษณ์คุณปู่ได้ แต่ฉันไม่ได้งั้นเหรอ พวกคุณมันนักเลง!”

ซู่เป่าขมวดคิ้ว “พวกเราไม่ได้สัมภาษณ์สักหน่อย! คุณน้าต่างหาก คุณน้ากำลังแกะแผลเป็นของคุณปู่”

หยางอีโกรธจนหัวเราะ

หึ พวกเขามาฟังเรื่องราวจากคุณปู่ไม่ได้เป็นการแกะแผลเป็นของเขา?

ส่วนเธอมาสัมภาษณ์เลยถือว่าเป็น?

อีกอย่าง เธอเองก็ไม่ได้มาสัมภาษณ์ เธอเพียงแค่อย่างนั่งคุยกับคุณปู่ นานขนาดนี้แล้วในโซเชียลเต็มไปด้วยเพื่อนๆ ชาวเน็ตที่เป็นห่วงที่อยู่ของชายชรา หลังจากเธอเผยแพร่เรื่องราวหลังจากนั้นก็นับว่าเป็นการให้คำอธิบายกับเพื่อนๆ ชาวเน็ต ไม่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง

เธอมีเจตนาดี เพื่อไม่ให้เพื่อนๆ ชาวเน็ตต้องเป็นห่วง และไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้ชายชรา ทำไมถึงอ้างหลักศีลธรรมมาบังคับเธอล่ะ!

หยางอีหยิบใบไม้บนศีรษะออกด้วยความโกรธ เธอโยนลงไปบนพื้นแล้วพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า “ช่างเป็นอย่างที่ว่าให้แค่พวกพ้องของตัวเองทำ แต่ห้ามคนอื่นทำเหนือตนจริงๆ! อีกอย่าง คุณปู่เขายอมไม่ยอมก็ขึ้นอยู่กับเขา พวกคุณเป็นอะไรกับเขา มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจแทนเขา พวกคุณเห็นแก่ตัวจริงๆ! คิดว่าตัวเองทำถูกแค่ไหนกันเชียว ตัวเองซาบซึ้งตัวเอง?”

ไม่พูดไม่ได้ปากของเธอพูดฉอดๆๆ เก่งกาจมากๆ

ชายชราถอนหายใจเบาๆ เฮือกหนึ่ง จากนั้นยืนขึ้นอย่างเงอะๆ งะๆ

เขาไม่อยากให้คนหนุ่มสาวทะเลาะกัน ถึงยังไงเวลาของตัวเองก็มีไม่มาก ตอบตกลงอีกสักคนก็คงไม่เป็นอะไร

“ไม่เป็นไร หนูน้อย” เขาลูบศีรษะของซู่เป่า “ขอบคุณนะ”

เขาซาบซึ้งเป็นอย่างมาก เนื่องจากคนผ่านไปผ่านมา คนที่มาสัมภาษณ์เขา มาคุยกับเขามีนับไม่ถ้วน บ้างก็เพื่อเงิน บ้างก็เพื่อเติมเต็มความสงสัยของตนเอง

แต่มีเพียงแค่เธอที่สงสารและเป็นห่วงเขาจริงๆ มิหนำซ้ำยังบอกว่าจะให้เขาไปเจอคู่ชีวิตด้วย

ชายชรารู้ว่านี่เป็นไปไม่ได้ แต่เธอมีเจตนาดีเขาจึงรู้สึกซาบซึ้งจริงๆ

“ก็แค่เดี๋ยวเดียว...พูดอีกรอบก็ไม่เป็นไรหรอก”