ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 605

ชายชราไม่กล้าเชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็น พยายามขยี้ตาราวกับเด็กคนหนึ่ง!

ชุ่ยเหลียน…?!

เขา...เขาฝันอยู่เหรอ

หรือว่ายังไม่ตื่นจากความฝันเมื่อครู่

งั้นความฝันนี้ก็เหมือนจริงเกินไปแล้ว!

ชายชราพยายามหยิกต้นขาตัวเอง เจ็บนี่!

เป็นความจริง!

ชายชราอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืน หลังค่อมๆ สั่นเทาเล็กน้อย “ชุ่ยเหลียน...?”

ห่าวชุ่ยเหลียนยังเหมือนตอนยังสาวๆ เธอนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเงียบๆ ทั้งสองมือจับชายเสื้อของตัวเองเอาไว้แน่น

ได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคย เธอกลับอดกลั้นเอาไว้ไม่ไหว เพียงชั่วพริบตาเบ้าตาก็เต็มไปด้วยน้ำตา!

เขาแก่แล้ว ผมขาวหมดแล้ว

แต่เธอมองแค่แวบเดียวก็จำเขาได้

ซู่เป่าบอกว่าเขาอยู่เป็นโสดมาทั้งชีวิตและไม่มีลูก

แถมยังบอกว่าเขาเลี้ยงดูพ่อแม่ของเธอจนแก่เฒ่า จากนั้นก็รอเธอมาตลอด...

เฟิงตูเมืองผีใหญ่มากๆ เธอตายเพราะอุบัติเหตุ และไม่ปฏิบัติตามกฎจึงไม่ได้ไปเกิดใหม่ แน่นอนว่าที่ที่รอก็ย่อมแตกต่างออกไป

พ่อแม่ของเธอตายตามธรรมชาติ ฉะนั้นเธอจึงไม่ได้เจอคนในครอบครัวที่เมืองผี กระทั่งคนที่คุ้นเคย

เธอไม่รู้เลยว่าเขารอเธอมาทั้งชีวิตจริงๆ...

ห่าวชุ่ยเหลียนสะอื้น ร้องไห้จนไม่เป็นตัวเอง “เอินหยาง...!”

ชายชราเสียวสันหลังวาบ เป็นเธอจริงๆ!

เธออยู่เบื้องหน้าเขาจริงๆ ไม่ใช่ความฝัน!

ห่าวชุ่นเหลียนร้องไห้พลางพูดขึ้นว่า “เอินหยาง ทำไมคุณถึงได้โง่ขนาดนั้น! ทำไมถึงใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวมาทั้งชีวิต ลำบากแค่ไหน...”

ทันใดนั้นน้ำตาของชายชราก็บดบังวิสัยทัศน์ เขารีบเช็ดน้ำตา กลัวว่าจะมองไม่เห็นเธอ

“แล้วคุณล่ะ...” น้ำเสียงของเขาตำหนิ “ทำไมคุณถึงยังรอผมอยู่”

ทั้งสองคนมองหน้ากันโดยมีอายุคั่นเอาไว้ นานมากแล้ว ทั้งสองคนต่างอดไม่ได้ที่จะขำพรืดออกมาเสียงหนึ่ง ทั้งหัวเราะและร้องไห้

เขาหัวเราะแหยๆ เขาเซ่อ

เธอหัวเราะเซ่อๆ เธอดื้อรั้น

ขำที่บนโลกใบนี้ทำไมถึงมีคนแบบนี้อยู่จริงๆ จริงๆ เลย ดื้อดึง ไม่รู้จักเปลี่ยนไปเลยสักนิด...

ชายชราเดินเข้าไปอย่างเงอะๆ งะๆ ชุ่ยเหลียนเองก็ลุกขึ้นยืน ในที่สุดวินาทีที่ได้พบหน้ากันกลับไม่รู้ว่าควรแสดงออกยังไงดี อยากจะยื่นมือไปจับมือของเธอเอาไว้แต่ก็ไม่กล้า

“คุณยังเหมือนเดิมเลย ยังสวยเหมือนเดิม” ดวงตาทั้งสองของชายชราขุ่นมัว น้ำเสียงเศร้าโศก

ตายไปตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้...

ห่าวชุ่ยเหลียนหัวเราะพลางพูดขึ้นว่า “แต่คุณแก่แล้ว”

ชายชราผิดหวัง “ใช่...”

แต่เขากลับได้ยินเธอพูดว่า “เป็นอย่างที่ฉันจินตนาการเอาไว้เลย เอินหยาง...”

เธอยื่นมือออกมากอดชายชราเอาไว้

น้ำตาของชายชราไหลพรากออกมาราวกับฝนตก พรั่งพรูออกมา ทำยังไงก็หยุดไม่ได้

…

ซู่เป่าปิดประตูห้อง

ซู่เป่ายืนอยู่บนทางเดิน เธออดไม่ได้ที่จะส่งเสียงฟู่ทีหนึ่ง จากนั้นก็บิดขี้เกียจ

“ดีจริงๆ เลย ได้เจอกันมักเป็นเรื่องที่น่ายินดี พ่อว่าใช่ไหมคะ!”

มู่กุยฝานอืมเสียงหนึ่ง “ไปนอนเถอะ!”

ซู่เป่า “โอเคค่ะ! แต่ว่าคุณยายน่าจะหลับไปแล้ว คืนนี้หนูไปกับพ่อนะคะ”

มู่กุยฝานอุ้มเธอขึ้นมา “อืม ไปกัน!”

สองพ่อลูกกลับไปยังห้อง จากนั้นก็ปิดประตู

ห้องอีกด้านหนึ่ง

นายหญิงซูยืนอยู่หน้าหน้าต่างยาวขอบตกถึงพื้น มองวิวยามค่ำคืนด้านนอก

“ดีจริงๆ เลย...” เธอพูดกระซิบ

มีเงินมากมายก็ยากจะซื้อคู่ชีวิตตอนแก่มาได้

แก่แล้วเขายังอยู่ข้างกาย ช่างโชคดีที่สุดในโลกแล้วจริงๆ

สายตาของนายหญิงซูอ่อนโยน เธอหันตัวมองไปยังคุณท่านซูที่อยู่บนเตียง

คุณท่านซูที่กำลังนอนหลับอย่างเคลิบเคลิ้มเตะขาทีหนึ่ง เขาถีบผ้าห่มออก กรนครอกฟี้เสียงดังกึกก้อง ครอก...ฟี้...

นายหญิงซู “...”

วันต่อมาซู่เป่าตื่นเช้ามากๆ เธอเป็นห่วงคุณปู่ เธอค่อยๆ เปิดประตูไปดู

เห็นเพียงแต่คุณปู่กับคุณย่าชุ่ยเหลียนนั่งอยู่บนโซฟา แอบอิงอยู่ด้วยกันมองพระอาทิตย์ขึ้นด้านนอก

ไม่นึกเลยว่าจะไม่ได้นอนทั้งคืน