ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 608

หยางอีไม่นึกเลยว่าในห้องจะมีคนอยู่ หรือว่าหลังเธอไป เถ้าแก่ก็ปล่อยห้องให้คนข้างนอกจอง?

เป็นไปไม่ได้ เธอเห็นกับตาว่าผู้ชายคนนั้นไปจองห้อง เถ้าแก่บอกว่าเขาจองเอาไว้สามวัน!

เจ้าหน้าที่ตรวจสอบบัตรประชาชนของเวินหรูอวิ๋น “ตรงกับข้อมูลการเช็กอิน”

หยางอีสีหน้าเคร่งขรึม!

ห้องที่ห้า คนที่เปิดประตูออกมาคือซูอีเฉิน เขาน่าจะเพิ่งล้างหน้า ผมตรงหน้าผากยังมีน้ำหยดติ๋งๆ

หยางอีเห็นซูอีเฉิน อดไม่ได้ที่จะใจเต้นแรงทีหนึ่ง ผู้ชายที่เธออยากเจอคือแบบนี้...

น้ำเสียงของเธออดไม่ได้ที่จะอ่อนโยนลงเล็กน้อย แล้วถามขึ้นว่า “ขอถามหน่อยนะคะคุณคือแขกที่เข้าพักที่นี่เหรอคะ คุณรู้จักผู้ชายคนนั้นไหมคะ”

ซูอีเฉินพูดขึ้นอย่างเย็นชา “รู้จัก”

หยางอีไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก เธอพูดขึ้นอีกว่า “เขาให้เงินคุณมาช่วยเขาหลอกที่นี่ใช่ไหมคะ”

หน้าของซูอีเฉินเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง “เงินของผมเอง”

ขณะกำลังพูดเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ตรวจสอบบัตรประชาชนของซูอีเฉิน ก็ไม่มีปัญหาเช่นกัน

หยางอีเริ่มรู้สึกโกรธแล้ว

เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!

เพิ่งผ่านไปแค่คืนเดียว หรือว่าทั้งครอบครัวของพวกเขาเดินทางมากันทั้งคืน! พวกเขาไม่รู้แน่ว่าเธอไลฟ์สดได้!

เจ้าหน้าที่ตำรวจมองหยางอีอีกทีหนึ่ง

หยางอีชี้ไปที่ห้องที่หก “ฉันไม่เชื่อ พวกเขาต้องหาคนมาแอบอ้างแน่ๆ! ห้องนี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ!”

ห้องที่หก คนที่เปิดออกมาคือเหยาหลิงเยว่

หลังเหยาหลิงเยว่มีเสียงเด็กกลุ่มหนึ่งแว่วมา นกแก้วสีเขียวตัวหนึ่งบินพึ่บพั่บออกมาเกาะบนไหล่ของเหยาหลิงเยว่ จากนั้นก็อ้าปากตะโกนว่า “ยัยดอกพิกุลทองมาแล้ว! ยัยดอกพิกุลทองมาแล้ว!”

พวกซูเหอเวิ่นเขาตึงตังๆ ออกมา ซ้อนตัวกันทีละคน ชะโงกหน้าออกมาดูหยางอีที่อยู่ข้างนอก

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้นว่า “อ๋อ ผู้หญิงไร้มารยาทที่ยกเลิกการจองห้องไปเอง แล้วยังบอกว่าจะให้เงินเราหนึ่งร้อยเพื่อให้เราปล่อยห้องคนนั้นน่ะเหรอ!”

หานหานหัวเราะเยาะเสียงหนึ่ง “เจ็บใจจริงๆ! เงินหนึ่งร้อยตกอยู่บนพื้น หมาบ้านเราเดินผ่านยังไม่เหลียวมองเลย!”

ซู่เป่า “เธอมาอีกทำไม! เอาแต่เซ้าซี้พวกเราอยู่ได้! ไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ!”

เสี่ยวอู่ “ยัยโง่คนนี้เหมือนกับพืชทางใต้เลย เก็บเกี่ยวได้สามครั้งในหนึ่งปีโดยไม่ต้องพักผ่อน ถ้าดอกไม้สดโตแบบนี้ วัวก็ไม่กล้าอึแล้ว!”

หยางอี “...”

เจ้าหน้าที่ตำรวจ “...สวัสดีครับ ตรวจสอบห้องหน่อยครับ บัตรประชาชน...”

หน้าของเหยาหลิงเยว่ไร้อารมณ์ บัตรประชาชน?

เธอมองไปที่ซู่เป่า

ซูเหอเหวินหยิบบัตรประชาชนออกมาแล้ว

ย่อมไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน

เหลือแค่ห้องสุดท้ายแล้ว หยางอีอดไม่ได้ที่จะเหงื่อชุ่มมือ รอประตูห้องเปิด แต่ทว่ากลับมีเด็กผู้หญิงที่ใบหน้าน้อยๆ เต็มไปด้วยความเย็นชายืนอยู่คนหนึ่ง

“ผู้ปกครองของหนูล่ะ หนูพักอยู่คนเดียวเหรอ” เจ้าหน้าที่ตำรวจอึ้ง

กู้เซิ่งเสวี่ยมองรอบๆ ทีหนึ่ง สายตาตกไปที่คุณท่านซู

เธอพักเพียงลำพัง ห้องนี้ใช้บัตรประชาชนของนายหญิงซูเปิด

เด็กน้อยแปดคนยกมือขึ้นชี้ไปที่คุณท่านซูขาตั้งกล้องในร่างคน

คุณท่านซูล้วงบัตรประชาชนของนายหญิงซูออกมาตามสัญชาตญาณ

เอาละ ก็ไม่มีปัญหาอะไร

หยางอีเดือดดาลจนจะระเบิด เป็นไปได้ยังไง ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้!

“เขาเป็นอะไรกับเธอ เธอเอาอะไรมายืนยันว่าพวกเธอมาด้วยกัน!” เธอถามกลับฉอดๆๆ