ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 610

โฮมสเตย์อยู่อีกด้านของทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ ค่อนข้างสงบ ส่วนที่คึกคักคือเมืองโบราณที่อยู่ตรงข้าม

ทุกคนยังคงนั่งเรือ ถูกหยางอีก่อกวนไปทั้งอย่างนี้ พระอาทิตย์ยามเช้าลอยขึ้นสูงไปบนท้องฟ้า ท้องฟ้าสีครามจนทำให้คนจิตใจเบิกบานและผ่อนคลาย

ทางด้านทะเลสาบเอ๋อร์ไห่แม้พระอาทิตย์จะดวงใหญ่ แต่ก็ไม่ค่อยร้อนมาก เป็นอากาศอบอุ่นที่สบาย

ซู่เป่าพาดตัวอยู่บนดาดฟ้าเรือ มือข้างหนึ่งของมู่กุยฝานอุ้มเธอเอาไว้ เธอยื่นมือออกไปบนผิวน้ำ รู้สึกถึงความใสสะอาดของน้ำในทะเลสาบเอ๋อร์ไห่

อากาศดีเป็นอย่างมาก และข้างกายล้วนเป็นคนในครอบครัวที่รักที่สุด

เจ้าเด็กน้อยถอนหายใจอย่างสบายเฮือกหนึ่ง “ดีจริงๆ เลย!”

เดิมซืออี้หรันนั่งอยู่ทางซ้ายของแม่เขา เมื่อเห็นซู่เป่าเล่นน้ำ จึงแสร้งทำเป็นพาดตัวมองข้างเรือ จากนั้นก็ฉวยโอกาสไปนั่งทางด้านขวาของแม่เขา

เข้าใกล้ซู่เป่าอีกหน่อย

มู่กุยฝานชำเลืองมองทีหนึ่ง มุมปากกระตุกรอยยิ้มที่มีก็เหมือนไม่มี “ซืออี้หรัน?”

ซืออี้หรันนั่งหลังตรง พยักหน้าชืดๆ “หืม”

มู่กุยฝาน “ได้ยินว่านายจองตั๋วมาเอง ความสามารถในการพึ่งพาตัวเองไม่เลวเลยนะ ทำไมถึงอยากมาเล่นที่เอ๋อร์ไห่ล่ะ”

ซืออี้หรันเบือนหน้ามองนกนางนวล จากนั้นพูดขึ้นด้วยความเท่เป็นอย่างมาก “อยากมาก็มา ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลครับ”

มู่กุยฝาน “...”

เยี่ยมเลยเด็กน้อย อวดดี! คอยดูเถอะ

เทพสงครามมู่ (ผู้ไร้เดียงสา) สะบัดนิ้ว เม็ดลำไยเม็ดหนึ่งลอยออกไป ดีดไปบนหน้าผากของซืออี้หรันพอดี

ถึงยังไงซืออี้หรันก็เป็นเด็ก เขาใช้สองมือป้องหน้าผากเอาไว้ตามสัญชาตญาณ และถลึงตา

ใครดีดใส่เขา

เขามองไปที่มู่กุยฝานด้วยความสงสัย แต่กลับเห็นเขาเบือนหน้ามองซู่เป่าเล่นน้ำ ทำท่าทางราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้น

ซืออี้หรัน “…”

ซู่เป่ามองไปที่ซืออี้หรันด้วยความสงสัย จากนั้นก็มองพ่อของตัวเอง

จากนั้นก็ถามขึ้นอย่างกระซิบว่า “พ่อคะ ทำไมพ่อต้องดีดเม็ดลำไยใส่พี่อี้หรันด้วย”

มู่กุยฝานเองก็พูดกระซิบเช่นกัน “ไม่มีอะไร เมื่อกี้มีนกนางนวลตัวหนึ่งบินผ่านไปแล้วมันทำท่าจะขี้ เห็นว่าจะตกใส่หัวของอี้หรัน พ่อก็เลยดีดไปให้เขาน่ะ”

ซู่เป่าเข้าใจในทันที “เป็นแบบนี้นี่เอง...”

ทำไมเธอถึงไม่เชื่อนิดหน่อยนะ

ซู่เป่ามองไปที่กู้เซิ่งเสวี่ยที่ไม่พูดไม่จาเหมือนกันอีกคนหนึ่ง จากนั้นถามขึ้นว่า “พี่เสี่ยวปา ทำไมพี่ก็มาด้วยล่ะ”

บนใบหน้าน้อยๆ อันงดงามของกู้เซิ่งเสวี่ยเต็มไปด้วยความเย็นชาและโหด เธอพูดขึ้นชืดๆ ว่า “ขาดน้ำตาคลั่งรักไปหยดหนึ่ง ฉันเลยมาหาน่ะ”

ซู่เป่ายกนิ้วโป้งตั้งขึ้นชื่นชม “พี่เสี่ยวปา พี่เก่งกาจขึ้นทุกวันเลยนะ! พี่รู้ได้ยังไงว่าที่นี่มีผีคลั่งรัก!”

กู้เซิ่งเสวี่ย “…”

ช่างเป็นยัยบื้อตัวน้อยจริงๆ...

เธอบังเอิญเห็นชายชราคนนั้นถือร่มออกไปกับคู่ชีวิตของเขาในตอนที่เธอมา...

สิ่งที่เกาะอยู่บนหลังของชายชราก็คือผีคลั่งรัก

แต่กู้เซิ่งเสวี่ยพูดไม่ได้อยู่แล้ว เธอเบือนใบหน้าน้อยๆ หึเสียงหนึ่ง “แน่นอนอยู่แล้ว”

ซู่เป่าถามขึ้นอีกว่า “พี่เสี่ยวปาเมื่อกี้พี่บอกว่ายังขาดน้ำตาคลั่งรักหนึ่งหยด เพราะงั้นพี่รวบรวมน้ำตาครบแล้วเหรอ”

กู้เสี่ยวปา “...”

แน่นอนว่ายัง

ห้ามมาถามอีก!

เธอถลึงตาใส่ซู่เป่าด้วยความโกรธทีหนึ่ง

ซู่เป่า “พี่เสี่ยวปาถลึงตาใส่หนูทำไม”

กู้เซิ่งเสวี่ย “เงียบไปเลย!”

นายหญิงซูมองเด็กสองคนนี้ด้วยความตลก

เด็กดีของเธอเป็นเด็กที่เชื่อฟังมาตลอด แต่ไม่รู้ทำไมเวลาอยู่กับกู้เซิ่งเสวี่ย ซู่เป่ามักจะชอบยั่วยุพี่เสี่ยวปาของเธอ

นายหญิงซูส่ายหน้า

คนกลุ่มใหญ่ไปกินอาหารเช้ากันอย่างอึกทึกครึกโครม จากนั้นก็เดินเล่นในเมืองโบราณรอบหนึ่ง ตอนออกมาบนผมของซู่เป่ามีกิ๊บอันสวยงามเพิ่มขึ้นมาสองสามอัน บนคอยังสวมใส่สร้อยคออันมีเอกลักษณ์ต่างๆ นานา

ทะเลสาบเอ๋อร์ไห่กว้างใหญ่เป็นอย่างมาก รอบๆ มีพื้นที่หนึ่งร้อยกว่าตารางกิโลเมตร ถ้าคิดจะเดินวนรอบหนึ่งนั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เดินครึ่งรอบก็แข็งแกร่งแล้ว ฉะนั้นข้างทะเลสาบเอ๋อร์ไห่จึงมีรถจักรยานให้เช่าเป็นจำนวนมาก

มีแบบสองล้อและสามล้อ มีแบบขี่คนเดียว มีแบบขี่สองคนและขี่สี่คน

ซูอีเฉินเช่าแบบขี่สี่คน มู่กุยฝานทำหน้าที่อย่างภาคภูมิใจ...ขี่พาคนชราไปสองคน

ดวงตาทั้งสองของเหยาหลิงเยว่เปล่งประกาย ขี่หนึ่งคันอย่างดื้อรั้น เธอพาเด็กทั้งสามไป

เวินหรูอวิ๋นกับซืออี้หรันขี่กันสองคน