ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 642

มู่กุยฝานขับรถของซูอีเฉินแล้วไปจอดอยู่ที่ข้างทาง

เหยาหลิงเยว่ลากซูอีเฉินมาแล้วยัดเขาเข้าไปในรถ จากนั้นก็ปิดประตูรถเสียงดังปั้ง

“ออกรถๆ!” เธอเอ่ย

มู่กุยฝานก็รีบเหมือนกันก็เลยรีบเหยียบคันเร่งแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

ตอนเช้า 6.20 นาทียังไม่ใช่ช่วงเวลาเร่งด่วนที่คนไปทำงานกัน

รถไมบัคคันหนึ่งที่เดิมก็ขับแบบปกติธรรมดา จู่ๆ ก็เปลี่ยนไปขับที่ความเร็ว 180 เร็วกว่านี้คงเหมือนไปแข่งรถแล้วล่ะ

ซูอีเฉินกัดฟัน “ความเร็วเกินกำหนดแล้ว!”

มู่กุยฝาน “ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจ่ายค่าปรับเอง!”

ซูอีเฉินหมดคำจะพูด “นายเคยใช้เงินตัวเองจ่ายสักบาทตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

ถ้าไม่รู้คงคิดว่ามู่กุยฝานแต่งเข้าบ้านตระกูลซูเสียแล้ว เขาถึงกับพูดไม่ออก

“ใช่สิ เมื่อคืนนายเอาชื่อฉันไปพูดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า?”

พอผู้หญิงคนนั้นเจอฉันก็เหมือนกับว่ายืนยันอะไรสักอย่าง

มู่กุยฝานเอ่ย “ไม่มีอะไรหรอก เธอเพ้อฝันไปเองคนเดียวล่ะมั้ง คงเข้าใจอะไรผิดไป”

ซูอีเฉินหน้าดำคร่ำเครียด “พูดให้มันรู้เรื่องหน่อย”

มูกุยฝานเอ่ย “ไม่มีอะไรจริงๆ ผมก็แค่คุยอะไรกับเธอนิดหน่อย”

ซูอีเฉินถาม “แล้วใช้วีแชตใครคุย?”

ซู่เป่ายกโทรศัพท์ “ลุงใหญ่ ของซู่เป่าเอง!”

ซูอีเฉินกล่าว อ่อ งั้นก็ไม่เป็นไร

เขาหยิบโทรศัพท์มาจากซู่เป่า พอมองแวบหนึ่งก็เห็นว่าชื่อวีแชตที่ซู่เป่าใช้คือตู๋ฉ่วงหนี่ซิน(บุกเข้าหัวใจตามลำพังของเธอ) แถมรูปโปรไฟล์ก็ไปเอารูปผู้ชายมีกล้ามจากเน็ตมาจากไหนก็ไม่รู้

“…”

เขารวดลบประวัติการสนทนาทั้งหมดทิ้งและเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ของซู่เป่าเป็นรูปการ์ตูน

จากนั้นก็บอกว่า “แคปหน้าจอส่งไปให้นายหญิงแล้วเรียบร้อย”

มู่กุยฝานตกใจ “ซูอีเฉิน นี่พี่แกล้งผมเหรอ?”

ซูอีเฉิน “ไม่ต่างกัน”

มู่กุยฝาน “…”

รถขับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลซูอย่างรวดเร็ว

ซูอีเฉินขับรถเข้าไปในโรงรถ

มู่กุยฝานทำท่าย่องขึ้นไปชั้นบน

ซู่เป่าตามอยู่ข้างหลัง ก็ทำท่าย่องเหมือนกันแล้วเดินย่องขึ้นบันไดไป

เหยาหลิงเยว่ไม่เข้าใจสถานการณ์แต่พอเห็นมู่กุยฝานกับซู่เป่าทำแบบนี้ก็ทำตามบ้างและเดินตามอยู่ข้างหลังสุด

เพิ่งจะถึงชั้นสอง พอเงยหน้าก็เห็นนายหญิงซูยืนกอดอก สีหน้าไร้อารมณ์มองมาที่เขา

มู่กุยฝาน “…ฮ่า อรุณสวัสดิ์ครับ นายหญิง”

ซู่เป่ารีบกางเท้าวิ่งหนีไปอย่างเร็ว “คุณยายอย่าสับหนูเลย!หัวพ่อแข็ง ไปสับหัวพ่อ!”

“พ่อ ขอโทษด้วยนะ! ลำบากพ่อแย่เลย!”

ซู่เป่ารีบวิ่งหนีฟิ้วไปด้วยความเร็วแสง ส่วนเหยาหลิงเยว่ก็ตามอยู่ข้างหลังด้วยสีหน้าประหม่า ปั้ง…

ทั้งสองคนหนีเข้าห้องและปิดประตูอย่างไม่ไร้เยื่อใย

มู่กุยฝาน “…”

นี่ลูกแท้ๆ เหรอเนี่ย?

ไหนบอกว่าลูกสาวเป็นเจ้าตัวนุ่มที่ใส่ใจกันล่ะ?

“มู่ กุย ฝานนน?”นายหญิงซูยิ้ม “ยังมีคำสั่งเสียอะไรจะพูดอีกไหม”

มู่กุยฝานยืนนิ่งแล้วลูบจมูก “ครั้งนี้ซู่เป่านอนหลับตอนสี่ทุ่ม แล้วก็ตื่นเช้าตอนหกโมง นอนหลับสบายไม่กระทบอะไรต่อร่างกาย และไม่ได้รับอันตรายอะไรใดๆ พวกเราก็แค่ดูกล้องวงจรปิดกันทั้งคืนเท่านั้นเองครับ”

นายหญิงซูหรี่ตา “คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ?ชาติหน้าก็อย่าหวัง”

พูดจบก็ยกมือขึ้น…

มู่กุยฝานรีบก้าวอย่างเร็วแล้วก้มหน้าก้มตาเอ่ยด้วยความรีบร้อนว่า “นายหญิงซู ผมมีธุระด่วนน่ะครับ ขอตัวไปที่ค่ายก่อนนะครับ!”