ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 647

พริบตาเดียวเทอมหนึ่งก็ผ่านไปแล้ว ปิดเทอมฤดูร้อนที่มีความสุขก็ได้มาถึงแล้ว

ตอนที่ยังไม่ปิดเทอมละก็ ตะโกนเรียกเด็กๆ ให้ตื่นไปโรงเรียนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมลุก

แต่พอปิดเทอม ตอนที่คุณคิดว่าจะได้นอนเพิ่มอีกสักหน่อย พวกเขากลับตื่นเช้ามากเสียงั้น

หานหานก็เป็นหนึ่งในนั้น

ตอนจะไปโรงเรียนเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น กว่าจะตื่นอีกทีก็ตอนเกือบแปดโมงแล้วก็ต้องรีบร้อนไปโรงเรียน

แต่พอปิดเทอมปุ๊บ เจ้าตัวเล็กดันตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงซะงั้น แล้วพุ่งเข้าไปที่ห้องของซู่เป่าแล้วตะโกนด้วยความตื่นเต้นว่า

“ซู่เป่า!ไปเล่นด้วยกันเถอะ!”

เมื่อวานซู่เป่าฟังนิยายจนดึกดื่น เธอไปได้โทรศัพท์ของแม่เธอมาจากลิ้นชักของลุงใหญ่ แล้วดูนิยายที่อยู่ในลิสต์จากแอพของแม่

ฟังนิยายที่แม่เคยฟังมาก่อน งั้นคงเท่ากับว่าเหมือนแม่กำลังเล่านิทานให้เธอฟังอยู่…

สุดท้ายก็ฟังไปทั้งคืน…แน่นอนว่าภายหลังหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

หานหานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองแวบหนึ่ง “ช่วยด้วย…ตื่นมาก็ได้สามีที่นอนเป็นผักเพิ่มมาคนหนึ่ง?”

เธอทำหน้าไม่ชอบ “นี่เธอดูอันไรเนี่ย…เธออายุแค่กี่ขวบเองนะ! พวกเราเป็นเด็กไม่ควรดูเรื่องรักๆใคร่ๆนะ เป็นเด็กดี ไม่ควรให้ความรักมาบังตาตั้งแต่เด็กนะ!”

ดูพี่ต้าหมิงนั่นสิ เกือบจะต้องไปขุดหาผักป่าแล้ว!

ซู่เป่าขยี้ตา จามไปทีหนึ่ง ตานอนสลึมสลือ มองไปข้างหน้าด้วยความเหม่อลอย

“ไม่ใช่นี่…มันเป็นเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่งกับไก่ป่าที่พูดได้ตัวหนึ่ง…”

ซู่เป่าพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีชีวิตชีวาเลย แล้วก็ก้มหน้านอนต่อ

ว่าแล้วว่าไม่ควรอดหลับอดนอน!

ง่วงมากแม่!

“ซู่เป่า?เฮ้ย? ตื่นขึ้นมาเถอะ พวกเราต้องไปจับผีนะ!”หานหานเขย่าตัวเธอ

ซู่เป่าจับผ้าห่มไว้แล้ว ปากพึมพำอะไรไม่รู้ฟังไม่ชัด “พี่หานหานให้หนูนอนต่ออีกหน่อยเถอะ ขอนอนอีกหนึ่งนาที พี่นับหนึ่งถึงร้อยรอเลย…”

หานหานพยักหน้า “โอเค 1,2……”

ซูเหอเวิ่นโผล่หัวเข้ามา ส่วนซูจื่อซีตามอยู่และยื่นข้างหลังยื่นคอมองซ้ายมองขวา

“ซู่เป่าตื่นหรือยัง?”

ซูเหอเวิ่นถาม “ถามน้องสาวสิ”

ซูจื่อซี่ถลึงตาใส่ อารมณ์เสียอะไรตั้งแต่เช้าเนี่ย งงมาก?

ใครบ้างไม่อารมณ์เสียล่ะ?

ซูจื่อซีตบหัวซูเหอเวิ่นดังเพี๊ยะ

ซูเหอเวิ่นลูบหัว แล้วก็ถลึงตากลับ “นายจะทำไม?”

ซูจื่อซีทำเสียงเชอะ “ใครเรียกนายไม่พูดจาดีๆ?”

ซูเหอเวิ่นงง “ฉันไม่พูดจาดีๆตอนไหน? ฉันก็แค่บอกว่าให้ไปถามน้องสาวนายสิ ถามน้องสาวนาย ถามน้ำสาวนายอ่ะ!”

ซูจื่อซี “…”

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกำลังจะทะเลาะกัน จู่ๆ ซูจื่อซีก็ดันไปเห็นเงาที่ยืนอยู่ข้างเตียงของซู่เป่า

ซึ่งก็คือหานหาน

ปากเธอพึมพำนับอะไรสักอย่างอยู่นี่แหละ

ซูจื่อซี “…อ่อ ให้ถามน้องสาวฉันจริงด้วย”

ซูเหอเวิ่นลูบที่หัวด้วยความโมโห จากนั้นก็เดินย่องเข้าไปใกล้หานหาน…แล้วก็กระซิบถามเธอว่า “ซู่เป่าตื่นหรือยัง?”

หานหานซึ่งกำลังตั้งใจเพ่งนับเลขอยู่นั้น จู่ๆก็เสียวสันหลังขึ้นมาทันที มีเสียงอึมครึมมาพูดกับเธอว่าซู่เป่าตื่นหรือยัง~

เธอตกใจจนขนลุกซู่ ก็เลยกระโดดไปอยู่บนตัวของซู่เป่า