ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 652

จู่ๆ มู่กุยฝานก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา รู้สึกมีบางอย่างมุดมาระหว่างคิ้ว

“ซู่เป่า?” นักพรตมู่ถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ

ซู่เป่า “พ่อไม่ต้องกลัวไปนะคะ!”

เธอยื่นมือออกไปตบ

เพียะ!

ด้วยแรงมหาศาลตบจนมู่กุยฝานถอยหลังไปสองก้าว

“...”

เสื้อกล้ามที่ลมเข้าได้...ก็ยังเป็นเสื้อกล้ามของวูฟเวอรีน

ซู่เป่า “เรียบร้อยแล้วค่ะ ตีตายแล้ว”

มู่กุยฝาน “...”

เขาลูบหน้าผากแล้วถามขึ้นว่า “นี่มันผีอะไรเหรอ”

ผีตนนี้จับยากกว่าที่พวกเขาจินตนาการเอาไว้

ซู่เป่าส่ายหน้า “เรื่องที่ไม่แน่ใจหนูจะไม่พูด!”

มู่กุยฝาน คำพูดที่คุ้นหูนี่บล็อกเกอร์ที่ชื่อพี่ปัวเมื่อกี้นั่นพูดเอาไว้ไม่ใช่เหรอ

ทุกคนต่างถูกการกระทำที่ทั้งตื่นตระหนกและทั้งตื่นเต้นทำให้ตกตะลึง ประจวบเหมาะกับทางตำรวจมาพอดี ทางตำรวจล้อมที่เกิดเหตุด้วยความเร็ว ให้กลุ่มคนที่มุงดูความสนุกออกไป

เหล่าเน็ตไอดอลที่ปักหมุดพวกนั้นต่างก็ถูกไล่ออกไป

เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว พูดกระซิบขึ้นว่า “หัวหน้า!”

มู่กุยฝานพยักหน้าแล้วพูดว่า “ล้อมรัศมีหนึ่งร้อยเมตรรอบๆ นี้เอาไว้ให้หมด”

เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดขึ้นอย่างลำบากใจ “ก่อนหน้านี้เราตรวจสอบที่นี่อยู่นานมากแล้ว มันส่งผลกระทบต่อธุรกิจใกล้เคียง สองสามวันก่อนหน้านี้เพิ่งจะถอนกำลัง...”

มู่กุยฝานทำหน้าแบบไม่อนุญาตให้สงสัย “ตรวจสอบใหม่อีกครั้ง! ประตูของร้านกาแฟแห่งนี้มีไฟรั่ว พวกนายตรวจสอบพบอะไรหรือยัง”

เจ้าหน้านี้ตำรวจอึ้ง “ห๊ะ?”

พวกเขาเข้าๆ ออก เสาะหาเบาแสข้างในข้างนอกและโดยรอบร้านกาแฟ แต่ไม่ได้สนใจประตูที่เหยียบเข้าไปเป็นก้าวแรกเลยจริงๆ...

ทุกคนถูกอบรมยกหนึ่ง จากนั้นก็รีบไปตรวจสอบ

ตอนนี้ที่เกิดเหตุเหลือเพียงเถ้าแก่ของร้านกาแฟและบล็อกเกอร์ที่ชื่อพี่ปัวคนนั้น

ทั้งสองคนต่างตกตะลึง

ขณะนี้เองเถ้าแก่ของร้านกาแฟถึงได้รู้ว่าตัวตนของมู่กุยฝานไม่ธรรมดา เขาก็ว่าทำไมจู่ๆ ถึงมีแขกมาร้านกาแฟ ที่แท้ก็มาตรวจสอบนี่เอง

“ขอบคุณมากๆ นะครับ!” ขณะที่เถ้าแก่ร้านกาแฟถูกเชิญให้ออกไป เขาก็รีบพูดขอบคุณกับซู่เป่าและมู่กุยฝาน

ซู่เป่าโบกไม้โบกมือ

เธอเห็นคุณอามากมายวิ่งวุ่นไปทั่ว ตรวจสอบใหม่ทั้งข้างนอกและข้างใน

ตรวจสอบพบวงจรที่ไฟรั่ว เปิดพื้นแล้วตรวจสอบอย่างละเอียด

ซูเหอเวิ่นกระซิบถาม “น้องซู่เป่า ผีสาวตนนั้นถูกเผาไปแล้วเหรอ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ตอนนี้ยังหาไม่เจอ ไว้ค่อยมาใหม่ตอนกลางคืน”

ซูเหอเวิ่นโอดครวญ “กลางคืนอีกแล้วเหรอ!”

ซู่เป่า “อืม!”

ภูตผีปีศาจชอบออกมาตอนกลางคืนไง ไม่อย่างนั้นจะมีคำที่ว่า เดินทางตอนกลางคืนมักจะเจอผีเหรอ

และยังมีประโยคที่ว่ากลางวันห้ามพูดถึงคน กลางคืนห้ามพูดถึงผี การพูดจาให้ร้ายลับหลังคนอื่นกลางวันแสกๆ ก็ง่ายที่จะถูกคนได้ยิน กลางคืนชอบพูดถึงเป็นเรื่องลี้ลับเล่าเรื่องผี ก็ง่ายที่จะถูกผีจับจ้อง

มู่กุยฝานตะโกนบอกซู่เป่า “ไปกันเถอะ กลับบ้านกันก่อน”

ซูเหอเวิ่น หานหานกับซูจื่อซีรีบตามเข้าไป ซูเหอเวิ่นกอดกล้องเอาไว้ ร้อนอกร้อนใจเป็นอย่างมาก

“น้องซู่เป่า ผีตนนั้นจะไม่ตามเรากลับบ้านใช่ไหม...”

“น้องซู่เป่า เมื่อกี้ผีตนนั้นเกาะอยู่หน้ากล้องฉัน เธอจับจ้องฉันแล้วใช่ไหม”

“น้องซู่เป่า เธอยังมียันต์เหลือไหม...”

ซูเหอเวิ่นรีบกุมสร้อยข้อมือป้องกันภัยบนข้อมือของตัวเองเอาไว้

ซู่เป่าพูดปลอบว่า “แบบนั้นก็ดีสิ! ถ้าเธอตามพี่มา เราจะได้ไม่ต้องมาอีกรอบ พี่ควรดีใจสิ”

ซูเหอเวิ่น “...” ดีใจไม่ไหว ขอตัวลา!