ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 654

มู่กุยฝานไม่ได้พูดอะไรอีก

เรื่องแบบนี้พูดไม่จบ

คดีคดีหนึ่งเต็มไปด้วยม่านหมอก และเต็มไปด้วยความลึกลับ ย่อมดึงดูดเน็ตไอดอลที่อยากได้กระแส อยากได้ประโยชน์จากความทุกข์ของคนอื่นมากมายอยู่แล้ว

ทั้งๆ ที่หลายวิดีโอเป็นของปลอม แต่ก็มีคนมากมายที่เชื่อ

ทุกคนอยากคลี่คลายคดี ต่างคิดว่าสิ่งที่ตนคาดเดาเป็นความจริง ความรู้สึกแบบนี้ราวกับบอกคนเฒ่าคนแก่ในบ้านว่าไม่เชื่อตำรายาสมุนไพรพื้นเมืองอะไร ป่วยก็ไปโรงพยาบาลปกติ แต่สำหรับคนเฒ่าคนแก่แล้ว โรงพยาบาลปกติล้วนหลอกลวง หมอหลอกเอาเงินทั้งนั้น

หรือว่าคนที่ขายสมุนไพรพื้นบ้านไม่หลอกลวง ไม่หลอกเอาเงินงั้นเหรอ

พอเกิดเรื่องแล้วก็หาตัวคนไม่เจอ สูตรลับของบรรพบุรุษที่ซื้อ ไม่รู้ว่าทำมาจากอะไร ผลิตภัณฑ์สามไร้ (*ไร้วันผลิต ไร้ใบรับรองและไร้แหล่งผลิต) แต่คนเฒ่าคนแก่ก็ยังเชื่อ

“เจออะไรไหม” มู่กุยฝานถาม

ซู่เป่าขมวดคิ้วมองอยู่นานสองนาน จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “ยังไม่เจอค่ะ”

เธอพูดขึ้นอีกว่า “แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการเอง!”

เธอหยิบยันต์เหลืองขึ้นมาแผ่นหนึ่ง ในปากพูดพึมพำๆ กระจายยันต์เหลืองออกไปฟึ่บฟั่บ

ยันต์เหลืองที่ปลิวกระจายเกิดไฟสีเขียวลุกโชนขึ้นดังฟู่เสียงหนึ่ง ไม่นานทั้งหมดก็สลายไป ในตรอกน้อยๆ เงียบสงัด ไม่มีสิ่งใดปรากฏขึ้นทั้งนั้น

ซู่เป่า “แย่แล้ว ทำไมเวทถึงไม่ได้ผลล่ะ!”

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้นว่า “เป็นไปไม่ได้...”

น้องซู่เป่าเก่งกาจขนาดนี้ จะไม่ได้ผลได้ยังไง

หานหานถามขึ้นว่า “หรือว่าท่าที่โปรยออกไปไม่ถูกต้อง”

ซูจื่อซีขมวดคิ้ว “ไม่ว่าน้องซู่เป่าจะใช้ท่วงท่าไหนก็ถูกทั้งนั้น ไม่มีทางผิดแน่”

ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่มีจริงๆ?

มู่กุยฝานเดา “บางทีที่ที่ตายอาจจะไม่ใช่ที่นี่”

ซูเหอเวิ่นส่ายหน้า “ไม่มีทาง ตอนกลางวันเห็นเธออยู่ข้างนอก...นอก...”

จู่ๆ เขาก็เบิกตาโพลง!

ออกมาจากตรอกที่มืดมิด บนถนนนอกร้านกาแฟมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังลอยอยู่

เนื้อตัวดำไหม้ เสื้อผ้าสีขาวซีด

ลมโชยมาหอบหนึ่ง เท้าทั้งสองที่หงิกงอคู่นั้นโผล่ออกมาเป็นบางครั้งคราว เธอไม่ขยับเขยื้อน รู้สึกราวกับวินาทีถัดไปเธอจะแวบมาตรงหน้าพวกเขาอย่างนั้น

“น้องซู่เป่าๆๆ!” ซูเหอเวิ่นตระหนกกลัว “นั่นๆๆ...”

แม่เจ้า!

ช่วยด้วย!

ซูเหอเวิ่นรู้สึกว่าตัวเองถูกเพ่งเล็งแล้ว

ถนนที่เงียบสงัด มีหญิงสาวคนคนหนึ่งกำลังลอยอยู่

ซู่เป่าจ้องเธอเขม็ง มู่กุยฝานเองก็ทำเป็นเคร่งขรึม ทำท่าป้องกัน

ซูจื่อซีและหานหานต่างสับสนและกังวล “ตรงไหนๆ! ทำไมฉันมองไม่เห็น!”

ซูจื่อซีรู้สึกเพียงลมหนาวพัดโชยความเย็นมาหอบหนึ่ง มองลอดผ่านตรอกเล็กๆ ไปข้างนอกมักรู้สึกเหมือนมีตรงไหนไม่ชอบมาพากล

หานหานมองอะไรไม่เห็น แต่ไม่ส่งผลต่อความกลัวของเธอ

“พี่รอง...กล้อง กล้องของพี่ล่ะ” ยัยหานหัวโตถาม “ถ่าย...ถ่ายเธอสิ! ถ่ายติดอะไรบอกฉันด้วย...”

มือของซูเหอเวิ่นสั่นเทา “ฉันแนะนำว่าเธออย่าดูเลย...”

มือของเขาอยากหยิบกล้องออกมา แต่ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น มือไม่ยอมเชื่อฟัง

หญิงสาวคนนั้นเงยหน้าขึ้น กึกๆ...ราวกับคอที่แข็งและดำไหม้ยากจะเงยขึ้นมา จึงทำให้เกิดเสียงดังขึ้น

เธอจ้องเขม็งมาทางพวกเขาที่อยู่ในตรอกเล็กๆ

ซู่เป่ายกเท้าขึ้นแล้ววิ่งออกมาเลย

มู่กุยฝานรีบตามหลังออกมาติดๆ พร้อมสกัดกั้นภัยร้ายให้ลูกสาวตลอดเวลา

ซูเหอเวิ่นหยิบกล้องออกมาไม่ได้ กำลังจะคว้าแขนของซู่เป่ามากอด สุดท้ายกอดได้เพียงอากาศ

เหล่าพี่ชายและพี่สาวคว้าแขนของน้องสาวมากอดไม่ได้ จึงตะโกนเรียกอย่างตื่นตระหนก

“ให้ตายเถอะ น้องซู่เป่า! รอฉันด้วย!”

“ซู่เป่า ฉันกลัว! อ๊าๆๆ!”

“…”

ซู่เป่าวิ่งออกมานอกตรอก แล้วมายืนอยู่ประตูร้านกาแฟอีกครั้ง

แต่ทว่าหญิงสาวคนเมื่อครู่หายไปแล้ว