ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 694

ไช่ต้าหย่งคุกเข่าอยู่หน้าหญิงชราอย่างทรหด จนเกือบจะแนบไปบนศพของเธอ เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยตีนกาและเจ็บปวดอแม้กระทั่งตอนตาย หัวใจเขาบีบรัดอย่างไร้สาเหตุ

ความคิดหนึ่งผุดมาในหัวของเขา คุณแม่คงไม่มาหาเขาหลังตายหรอกใช่ไหม……

ไช่ต้าหย่งรีบถอยหลังหลายก้าว และลุกขึ้นอย่างโซเซ เขาจ้องไปทางมู่กุยฝานอย่างโกรธเคือง พร้อมพูดเสียงเหี้ยม “แกใครกัน ตำรวจหน่วยไหนถึงได้มาลงมือกับฉัน ฉันจะไปรายงานแก!”

มู่กุยฝานหักข้อมือดังกร๊อบ

“หน่วยไหนเหรอ” เขายิ้มแสยะ “หน่วยตรวจสอบสังคม ก็ลองไปรายงานดูสิ”

ไช่ต้าหย่งชะงักไปครู่หนึ่งจึงเพิ่งตอบสนองได้

สรุปก็แค่คนธรรมดาที่เข้ามาจุ้นจ้านงั้นเหรอ

เมื่อกี้อีกฝ่ายเฝ้าอยู่ใต้ตึกเขาตลอด เขาก็คิดว่าอีกฝ่ายมีตำแหน่งอะไรซะอีก ที่แท้ก็แค่คนนอกที่ชอบยุ่งจุ้นจ้าน!

“ยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่ง!” ไช่ต้าหย่งมองไปทางมู่กุยฝานเหี้ยมๆ

ตำรวจล็อคตัวเขาไว้ทันที พร้อมพูดเสียงเย็น “ไช่ต้าหย่ง เมื่อคืนคุณแม่ของคุณรอคุณอยู่ที่หน้าบ้านทั้งคืน เรื่องนี้คุณไม่รู้งั้นเหรอ”

แววตาของไช่ต้าหย่งหลบซ่อนเล็กน้อย เขาแย้งราวกับโดนใส่ร้าย “ผมไม่รู้ครับ! ผมเพิ่งถึงบ้าน ผมจะรูัได้ไงกัน!”

ซู่เป่ากำหมัดเล็กๆ ไว้แน่น พร้อมพูดเสียงดัง “ลุงเพิ่งถึงบ้านงั้นเหรอ คุณลุงเข้าบ้านไม่ผ่านประตูหรือไง หนูไม่เชื่อว่าลุงไม่เห็น!”

จริงๆ แล้วไช่ต้าหย่งไม่ได้ออกจากบ้านเสียด้วยซ้ำ เขาพยายามพูดแก้ตัว “ด้านนอกฝนตกหนักขนาดนี้…ฉันมัวแต่ตั้งหน้าวิ่ง ใครจะสังเกตเห็นกัน…”

ซู่เป่าผิดหวังจนถึงขีดสุด

นี่คือลูกทรพีที่ไม่สนใจแม่ของตน

บนโลกนี้มีคนแบบนี้อยู่จริงๆ งั้นเหรอ…

ทางตำรวจพูดเสียงแข็งอีกครั้ง “เลิกพูดแถ! สองวันที่ผ่านมานี้คุณอยู่บ้านตลอด หนำซ้ำคุณยังรู้ด้วยว่าแม่ของคุณกำลังตะโกนเรียกคุณอยู่ที่ชั้นล่าง! คุณได้กระทำโทษทอดทิ้ง ทอดทิ้งแม่ของคุณจนเธอต้องถึงแก่กรรม คุณรอติดคุกได้เลย”

ไช่ต้าหย่งรู้สึกอึดอัดเป็นที่สุด

ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ

เดือนนี้ยังไม่ถึงตาเขาสักหน่อย ต่อให้ทำผิดคนทำก็เป็นน้องชายเขาต่างหาก!

“คุณตำรวจ ไม่ถูกต้องครับ! เดือนนี้น้องชายผมเป็นคนเลี้ยงดูคุณแม่ ตอนนี้เพิ่งสิ้นเดือน ยังไม่ถึงเดือนกันยาเลย ไม่ควรเป็นผมสักหน่อย!”

“น้องผมต่างหากที่ไล่คุณแม่ออกมาตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลา พวกคุณไปหาเขา เขาเป็นคนทำให้คุณแม่ต้องตาย!”

ข้างบ้านที่รอดูเรื่องสนุกยิ่งอยู่มาก วันนี้ฝนตกทุกคนต่างอยู่บ้าน บ้านไช่ต้าหย่งอยู่ท้ายซอยอีก ปกติแทบไม่มีคนผ่านเลย

เมื่อคืนเหมือนพวกเขาได้ยินแว่วๆ ว่ามีคนเรียก แต่ไม่รู้จริงๆ ว่าคุณยายมาตายอยู่หน้าบ้านลูกชายคนโตแท้ๆ ของตน

ตอนนี้เมื่อได้ยินเขาอธิบายเช่นนี้ สายตาที่ทุกคนมองเขาต่างแฝงไปด้วยความนัยน์

พวกเขาต่างเอ่ยวิจารณ์ขึ้นมา “พระเจ้า เหล่าไช่พูดอะไรออกมากัน นี่มันแม่แกเชียวนะ!”

“นั่นน่ะสิ ไม่ว่าจะใครเลี้ยง แต่ตอนนี้คุณแม่มานอนตายอยู่หน้าบ้านแก…”

“พวกเราที่อยู่ข้างบ้านยังได้ยินเสียงตะโกนแว่วๆ แต่แค่ไม่ได้ใส่ใจ แกยิ่งต้องได้ยินเลยสิ!”

“เด็กทั้งสามไร้ซึ่งคุณธรรมจริงๆ ลูกชายตั้งสามคนเลี้ยงแม่คนเดียวไม่ได้งั้นเหรอ”

ไช่ต้าหย่งหน้าแดงก่ำ แต่เขาไม่รู้สึกว่าตนทำผิด นี่เป็นเรื่องที่พวกเขาคุยกันไว้แล้ว น้องของเขาเป็นคนไล่แม่ออกมา เกี่ยวอะไรกับเขากัน

ไม่นานนักน้องชายทั้งสองและน้องสาวไช่ต้าหย่งก็มาถึง

คนรองไช่คัง คนที่สามเป็นลูกสาว ไช่โม่ลี่ คนที่สี่เป็นลูกชายคนเล็ก ไช่เสียวหย่ง

ทั้งสามเห็นคุณแม่ที่เสียชีวิตต่างนิ่งอี้ง

ไช่เสียวหย่งเริ่มติด่าขึ้นมาในเวลาแรก “พี่ พี่ยังถือเป็นคนอยู่หรือเปล่า คุณแม่เดินมาหาถึงหน้าบ้านยังไม่เปิดประตูให้ท่านอีกงั้นเหรอ”