ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 726

ซู่เป่าคว้าพู่กันชี้ชะตาไปพลางออกแรงดึงถอยหลังไปด้วย!

ในขณะนี้เองเธอถึงเข้าใจที่ท่านอาจารย์บอกว่าเธอเอาพู่กันชี้ชะตาไม่อยู่อย่างถ่องแท้

ที่แท้ก็หมายความว่าอย่างนี้นี่เอง

พู่กันชี้ชะตาเป็นของเธอ แต่พละกำลังของเธออ่อนแอเกินไป หากทำให้คนมีจิตใจละโมบเห็นเข้า และถ้าคนคนนี้เองก็มีความสามารถจริงๆ...

เช่นนั้นพู่กันชี้ชะตาก็อาจถูกแย่งไปได้

ทว่า...

ไม่นึกเลยว่าจะมีคนกล้าแย่งของที่อยู่ในมือพญายม

ซู่เป่าโกรธเป็นอย่างมาก ของของเธอใครก็อย่าคิดจะแย่งไปเชียว!

ซู่เป่ายกมือขึ้นหนีบพู่กันชี้ชะตาเอาไว้กลางอากาศ นัยน์ตาทั้งสองเผยความเดือดดาลออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ตะหวาดขึ้นว่า “สะกด!”

แสงทองทั้งหมดพลันถูกสะกดเอาไว้ ซู่เป่าเหยียบกระถางธูปเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว แล้วยื่นมือไปคว้าพู่กันชี้ชะตา...

แขนเธอยาวไม่พอ พู่กันชี้ชะตาแทบจะถูกดูดเข้าไปในกระถางธูป ซู่เป่าห้อยโตงเตงอยู่บนกระถางธูปทั้งอย่างนี้ พยายามคว้าพู่กันชี้ชะตาเอาไว้อย่างสุดชีวิต

“พู่กันเชื่อฟังนะ รีบกลับมา...” ซู่เป่าลำบากยากเข็ญเป็นอย่างมาก ขณะนี้เองก็รับรู้ได้ว่าพ่อมาแล้ว เธอจึงเหยียบบนศีรษะของพ่อทำเป็นที่รองฝ่าเท้าโดยไม่พูดพล่าม...

ในที่สุดก็คว้าพู่กันชี้ชะตามาไว้ในมือได้จริงๆ!

ตกมาอยู่ในมือเธอแล้ว ใครก็อย่าคิดจะแย่งไป

มู่กุยฝานพูดขึ้นว่า “ซู่เป่า รีบลงมาเร็วเข้า!”

เขาสัมผัสได้ว่ากระถางธูปใบนี้ไม่ชอบมาพากล

ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลแบบนี้ ราวกับเขากำลังปลดชนวนระเบิดเวลาในฐานที่มั่นของศัตรู มีโอกาสระเบิดได้ตลอดเวลา

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “โอเคค่ะ หนูได้พู่กันของหนูมาแล้ว...”

แต่ทว่าในเวลานี้ แสงทองที่ถูกสะกดเอาไว้ก็พลันโชติช่วงขึ้นมา ราวกับจะระเบิดอย่างแรงจริงๆ อย่างนั้น

มีเสียงตู้มออกมาจากกระถางธูป แสงทองคละคลุ้งไปด้วยซากกระถางธูป กระเด็นไปทางซู่เป่าอย่างแรง

สีหน้าของซู่เป่าเปลี่ยน จบแล้วๆ!

เธอยกมือขึ้นมาปิดตาตามสัญชาตญาณ วินาทีต่อมา เงาร่างสีขาวลำแสงหนึ่งก็วาบเข้ามา จี้ฉางรับซู่เป่าเอาไว้ในอ้อมแขน เท้าเหยียบบนไหล่ของมู่กุยฝานอาศัยเขาถีบส่งตัวเองให้ลอยออกไป

ตึงๆ!

มู่กุยฝานล้มไปอีกทาง กระถางธูปที่ระเบิดทำถังน้ำที่อยู่ตรงมุมแตก

จี้ฉางกอดซู่เป่าไว้แน่น เขาโบกแขนเสื้อ ชุดผาวกว้างขวางแสงทองที่ส่องเข้ามาเข้าไว้

นัยน์ตาของเขาเดือดดาล ผมดำขลับราวกับถูกลมพัดไหวขึ้นมา ในที่สุดแสงทองก็หายวับไป แต่ชุดผาวของเขาก็ขาดรุ่งริ่งเช่นกัน โดยเฉพาะแขนเสื้อ ราวกับขอทาน

ซู่เป่าที่หลับตาปี๋หรี่ตาขึ้นมาดู พบว่าตัวเองไม่เป็นอะไร จึงทำเสียงเอ๊ะขึ้นมาเสียงหนึ่ง “ไม่เป็นไร?”

จี้ฉาง “...” แต่ข้าเป็น!

เขาจ้องซู่เป่าอย่างเดือดดาลพลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เคยบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ ว่าอย่าหยิบพู่กันชี้ชะตาออกมามั่วซั่ว”

ซู่เป่าเม้มปาก ใบหน้าน้อยๆ ซีดเผือด กระซิบพูดขึ้นว่า “ท่านอาจารย์ หนูไม่ได้หยิบออกมา...”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรพู่กันชี้ชะตาถึงออกมาเอง

จี้ฉางโกรธเป็นอย่างมาก เขาพูดขึ้นตำหนิว่า “หากอาจารย์มาช้าไปสองสามวินาที ตอนนี้เจ้าก็คงถูกระเบิดจนบาดเจ็บหนักแล้ว เหตุใดจึงไม่เชื่อฟัง”

“ช่วงนี้นับวันเจ้าก็ยิ่งเก่งกาจขึ้น จับผีร้ายได้ สู้ผีขุนศึกกับพญาผีได้ เพราะงั้นก็เลยคิดว่าตัวเองไร้เทียมทานแล้วใช่หรือไม่”

ซู่เป่าก้มศีรษะน้อยๆ ไม่พูดไม่จา

จี้ฉางพูดขึ้นอีกว่า “มีหยินก็ต้องมีหยาง บนโลกใบนี้นอกจากวิญญาณแล้ว ก็ยังมีไอพิฆาตหยาง เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมียอดคน หยินย่อมถูกหยางควบคุมได้ง่ายอยู่แล้ว...”