ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 730

มู่กุยฝานจ้องโทรศัพท์พลางครุ่นคิด จะรับหรือว่าไม่รับดี นี่คือปัญหา

ไม่รับ ก็กลัวว่านายหญิงจะยิ่งกังวล

ฉะนั้นมู่กุยฝานจึงส่งโทรศัพท์ให้ซู่เป่า

ซู่เป่ารับโทรศัพท์ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “ฮัลโหลค่ะ คุณยาย...”

“มู่...หืม ซู่เป่า หนูอยู่ไหน”

ซูเป่าพูดตอบ “คุณยาย หนูกับพ่อออกไปวิ่งกัน จากนั้นๆ...”

เมื่อเธอพูดถึงตรงนี้ก็เห็นลุงใหญ่เข้ามาพอดี จึงรีบพูดขึ้นว่า “จากนั้นเรากับลุงใหญ่ก็ไปกินหั่วเซาไส้แกะกัน! (*ขนมปังอบใส่ไส้เนื้อแกะไว้ตรงกลาง)”

ซูอีเฉิน “...”

เยี่ยมเลย หั่วเซาไส้แกะ

เขารีบระบุตำแหน่ง ได้คนแล้วก็จะไป

น้ำเสียงเดือดดาลของนายหญิงซูแว่วมา “อะไรนะ หั่วเซาไส้แกะ วันที่อากาศร้อนจนตับจะแตกกินหั่วเซาไส้แกะอะไรกัน นี่ยังทำให้มีฤทธิ์ร้อนไม่พออีกเหรอ!”

ซู่เป่ารีบโยนโทรศัพท์ให้ลุงใหญ่

สีหน้าของซูอีเฉินไม่เปลี่ยน “ผ่านหั่วเซาไส้แกะก็เลยเอามาด้วยน่ะครับ ที่สำคัญคือซู่เป่าได้ยินเพื่อนร่วมชั้นบอกว่าน้ำเต้าหู้อร่อย ก็เลยพาเธอไปลองน่ะครับ”

นายหญิงซู “…”

“แล้วเสียงติ๊ดๆๆๆ นั่นมันเสียงอะไร” เธอถามขึ้นอย่างสงสัย

ซูอีเฉินมองไปที่เครื่องตรวจวัดคลื่นไฟฟ้าหัวใจ หลับตาพลางพูดโกหกว่า “ข้างๆ มีเด็กกำลังกดเครื่องเล่นเกมอยู่น่ะครับ”

นายหญิงซู “…”

เยี่ยมมาก ความสามารถในการหลับตาพูดโกหกยอดเยี่ยม (ยิ้มเล็กน้อย)

หลังวางสายไป ผู้ใหญ่สองคนกับเด็กหนึ่งคนก็เตรียมออกจากโรงพยาบาลอย่างตะลีตะลาน เห็นซูอี้เซินรีบเดินเข้ามาพอดี เขาพูดขึ้นอย่างงุนงง “หายดีแล้วจริงๆ เหรอ”

หมออาวุโสที่อยู่ข้างๆ คนหนึ่ง “ฉันเป็นหมอมาแปดสิบปี ไม่เคยเห็นอาการที่ไร้สาเหตุแบบนี้มาก่อน...”

เมื่อคืนอัตราการเต้นของหัวใจร่วงลงถึงสี่สิบเก้า ตอนเช้าอย่างกับศพกระตุก หรือว่าเขาแก่แล้วก็เลยตาลาย เมื่อคืนมองผิดไป??

ซูอีเฉินขอบคุณหมอ จากนั้นก็พูดทิ้งท้ายกับซูอี้เซินประโยคหนึ่ง “ฉันพาซู่เป่าไปก่อนนะ”

ซูอี้เซิน “…”

ไปหาของกินไม่พาเขาไป จะให้เขาจัดการความยุ่งเหยิงเหรอ

หั่วเซาไส้เนื้อแกะกับน้ำเต้าหู้ที่เป็นสูตรต้นตำรับเก่าแก่ที่สุดในเมืองจิงตู ต้องไปร้านเก่าแก่สิบปี กระทั่งร้านเก่าแก่ร้อยปีประเภทนั้น

สถานที่ไม่ใช่สถานที่ที่โอ่อ่าตระการตาประเภทนั้น แต่ของกลับดูเป็นต้นตำรับอย่างมาก ซู่เป่าอิ่มสุดๆ กินหั่วเซาไส้แกะหมดในไม่กี่คำ แก้มทั้งสองข้างเคี้ยวตุ้ยๆ

เหยาหลิงเยว่ที่ตามออกมาก็สไตล์เดียวกับกระรอกตัวน้อย แก้มตุ่ยเช่นกัน

จั๊บๆๆๆ...

“ท่านอาจารย์ก็กินสิคะ!” ซู่เป่าหยิบหั่วเซาไส้เนื้อแกะส่งให้จี้ฉาง

จี้ฉางไม่ได้นั่งขัดสมาธิลอยอยู่กลางอากาสเหมือนอย่างเคย ทว่านั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ ส่ายหน้าพลางพูดขึ้นว่า “อาจารย์ไม่กิน”

แล้วเขาก็กินไม่ได้

ซู่เป่ากระพริบตา แล้วพูดขึ้นว่า “ท่านอาจารย์กินสิคะ กินแล้วจะได้มีแรง”

พูดจบก็ส่งหั่วเซาไส้เนื้อแกะไปข้างปากเขา

จี้ฉางอ้าปากตามสัญชาตญาณ ไม่นึกเลยว่าจะกินไปนิดหนึ่งจริงๆ