ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 750

อาเจียคร่ำครวญว่า “แสงทองนั้นมีไว้เพื่อปกป้องคนเลวพวกนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ดีอะไรหรอก!”

จี้ฉางเอ่ย “ถ้าเกิดว่าเจ้าเจอแสงทองอย่างนั้นอีก เจ้าจะจำมันได้หรือไม่?”

เขายกมือแล้วใช้ปลายนิ้วชี้รวบรวมแสงทองอ่อนๆเหมือนกับแสงทองของหิ่งห้อย

อาเจียตาจ้องเขม็ง กัดฟันแล้วก็พูดอย่างหนักแน่นว่า “แสงทองแบบนี้แหละ”

พอเธอยื่นมือออกมาจะไปดับแสงทองนั้น แต่แสงทองนั้นกลับ ‘ลวก’ ฝ่ามือจนเป็นแผลไปซะงั้น

จี้ฉางเอ่ย “ไม่ได้ดับแบบนั้น…”

อาเจียกลับโมโห แถมฝ่ามือครึ่งหนึ่งของเธอก็ละลายกลายเป็น ‘น้ำ’ ก็เลยใช้ไอพิฆาตดับแสงทองอ่อนๆนั้นลงทันที

จี้ฉาง “…” ถือว่าข้าไม่เคยพูดก็แล้วกัน

ผีขี้ขลาดถาม “ใต้เท้าจี้คิดว่านักพรตซานชิงกับกลุ่มคนที่ทำร้ายพี่สาวอาเจียเป็นพวกเดียวกันใช่ไหม?”

จี้ฉางส่งเสียงอื้มม

กลัวก็แต่ไม่ได้มีแค่คนเดียว แต่มีหลายคนเนี่ยสิ

ผีขี้ขลาดกระซิบเบาๆ “เพราะฉะนั้นซู่เป่าก็ยังประมาทไม่ได้ และไม่ควรที่จะเปิดเผยตัวเอง”

ต้องจับนักพรตซานชิงที่อยู่ตรงหน้าให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

$$~$$$$$$$$

ย่านยุคกลางการ์เดน

นักพรตซานชิงสีหน้าดูทรุดโทรมไม่มีพลัง

เขาอยู่ที่นี่มาครึ่งเดือนเต็มๆ แล้ว ไม่ได้ก้าวออกไปข้างนอกที่สักก้าว และช่วยชีวิตรักษาอาการบาดเจ็บทั้งวันทั้งคืน…

แต่ก็ไม่สามารถหยุดอาการบาดเจ็บได้เลย!

เด็กคนนั้นทำลายแสงทองของเขา แล้วยังมาระเบิดกระถางธูปของเขาอีก แสงทองใช้ง่ายแต่มันก็ย้อนเข้าตัวได้เช่นกัน…

ถ้ายังไม่หายดี เขาก็คงจะตายแล้ว

“ทำไมถึงได้ร้ายแรงขนาดนี้…” นักพรตซานชิงพึมพำความไม่พอใจกับตัวเอง “ทำลายหนทางอาชีพของฉัน…!”

แต่เขาคิดไปเองว่าขนาดเขาเก่งขนาดนี้เขายังไม่หายดีเลย แล้วเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้นก็คงไม่หายเหมือนกัน ไม่แน่ว่าตอนนี้อาจจะตกอยู่ในสภาพเหมือนกับเขาก็ได้

“ต้องรีบตามผีมั่งคั่งกับแม่สื่อผีกลับมาให้ได้…”

ในคืนนั้นผีเด็กที่เขาเก็บรวบรวมมาได้ก็ใช้ไปหมดแล้ว ส่วนผีตายโหงที่เหลืออยู่แค่ตัวเดียว เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บก็เลยเซ่นผีตายโหงไปด้วย

เขาใช้ทุกอย่างที่สามารถใช้ได้ไปหมดแล้วแต่มันก็ยังไม่หาย นักพรตซานชิงก็เลยนึกถึงผีร้ายสองตัวที่ตัวเองปล่อยไป

ตอนรวบรวมผีร้ายก็ไม่ได้คิดว่าจะฆ่าพวกเขาหรอก แต่จะเอามาผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองไปตลอดชีวิต แต่ตอนนี้ก็ไม่สนใจอะไรขนาดนั้นแล้ว

นักพรตซานชิงตัดสินใจอย่างแน่วแน่ พอกำลังจะลุกขึ้นมาและตั้งใจจะออกไปเสี่ยงตามหาผีร้ายสองตัวของตัวเองแล้ว

ในเวลานั้นเองเขากลับได้เจอกับชายหนุ่มผิวขาวที่สวมชุดยมบาลและมีสีหน้าน่าเกรงขามคนหนึ่งมายืนอยู่ที่หน้าประตู!

นักพรตซานชิงวิญญาณไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดไปเองนึกว่ายมบาลจะมารับตัวเองแล้ว…

เขาไม่ทันคิดด้วยซ้ำก็คุกเข่าลงทันที!

เขาเป็นถึงผู้สืบทอดที่แท้จริงของเหมาซาน แค่มองปราดเดียวเขาก็ดูออกทันทีว่ายมบาลท่านนี้ไม่ใช่เหยียนหลังหวัง แต่น่าจะเป็นยมบาลนรกขุมที่แปด

“ข้าน้อยหลี่ว์ซานชิง ขอคารวะท่านยมบาล!”

ตูซื่อหวังพอใจท่าทีของหวี่ว์ซานชิงมาก!