ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 759

ภาพที่วิญญาณสลาย กำลังสะท้อนอยู่ตรงหน้าซู่เป่า

และคนที่วิญญาณจะสลายคือท่านอาจารย์ของเธอเอง

“ท่านอาจารย์...” เสียงซู่เป่าสั่นเครือ คนตัวเล็ก ๆ ทำอะไรไม่ถูก เอาแต่โกยดวงวิญญาณที่กระจัดกระจายของจี้ฉางเข้าไว้ด้วยกัน

“ท่านอาจารย์ อย่าไปนะ ซู่เป่าไม่อยากให้ท่านอาจารย์ไป!”

ซู่เป่าน้ำตาหยดติ๋ง ๆ โกยส่วนหนึ่งมาได้ อีกส่วนหนึ่งก็กระจายไปอีกทาง เศษชิ้นส่วนของดวงวิญญาณแตกละเอียดมากขึ้นทุกที ดวงแสงเล็ก ๆ ลอยขึ้นและกำลังจะดับ

ซู่เป่าร้องไห้หนักมาก น้ำตาพรั่งพรูเหมือนเม็ดมุกที่สายขาด

เธอเสียใจอย่างยิ่งยวด ร้องไห้โฮ “เป็นความผิดของหนูเอง เมื่อกี้หนูไม่ควรเก็บตำหนักพญายมเร็วอย่างนั้น ทำไมหนูถึงทำผิดทุกที...”

จี้ฉางพยายามยิ้ม พูดเล่นว่า “แต่เจ้าจะแบกตำหนักพญายมทั้งชีวิตไม่ได้นี่...”

บางครั้งเขารู้สึกว่าลูกศิษย์ตัวน้อยของเขาเก่งมาก...เก่งจนไม่จำเป็นต้องมีเขาแล้ว

แต่บางครั้งเขาก็เป็นห่วง ศิษย์ตัวน้อยของเขายังเด็กเกินไป ยังอ่อนแอเกินไป...

เธอใช้ตำหนักพญายมได้สบาย ๆ แล้ว สามารถใช้พู่กันชี้ชะตาได้แบบที่คาดไม่ถึง

สามารถขว้างหมั่นโถวทองคำ กระทะก้นเรียบ และถึงจะเป็นตุ้มชั่งน้ำหนัก ฆ้องอะไรก็ใช้ได้เหมือนกัน

แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอจะใช้อาวุธวิเศษได้แค่อย่างเดียว เวลาใช้ค้อนใหญ่ทองคำม่วง เธอจะไม่สามารถควบคุมอาวุธวิเศษอย่างอื่นได้ จะต้องทิ้งอย่างหนึ่ง จึงจะหยิบอีกอย่างหนึ่ง

นี่ก็คือจุดอ่อนของเธอ

ดังนั้นไม่โทษเธอ ไม่โทษเธอจริง ๆ

เมื่อครู่ขณะที่เธอกำลังใช้ค้อนใหญ่ทองคำม่วง ตำหนักพญายมจะสามารถป้องกันได้ระยะเวลาหนึ่ง นั่นก็ดีมากแล้ว

เพียงแต่ ต่อไปเขาไม่อาจอยู่เป็นเพื่อนลูกศิษย์ตัวน้อยได้อีก...

เขากรอบตาแดง พยายามปลอบใจ เสียงเปลี่ยนเป็นแผ่วเบามากขึ้นทุกที “ไม่เป็นไรซู่เป่า อาจารย์ไม่เป็นไร เจ้าต้องเชื่อฟังพ่อของเจ้าให้มาก...”

ซู่เป่าส่ายหน้าแรง ๆ “ไม่เอา ๆ!”

“ซู่เป่าไม่ยอมให้ท่านอาจารย์ตาย!”

จี้ฉางถอนหายใจ “ถูกลิขิตให้...”

ยังพูดไม่จบ ซู่เป่าก็พูดแทรก “ใครลิขิต ท่านอาจารย์ลิขิตเหรอคะ ท่านอาจารย์อย่าลืมสิว่าหนูต่างหากที่เป็นพญายม หนูไม่ยอมให้ท่านอาจารย์ตาย ใครก็ทำให้ท่านอาจารย์ตายไม่ได้!”

จี้ฉางเศร้าสลด แต่ที่มีมากกว่าคือความร้อนรน ถ้อยคำสุดท้ายที่จะพูดกลายเป็นการตักเตือนเสียงดุ

“ซู่เป่า จะใช้อำนาจในทางที่ผิดไม่ได้! เจ้าต้องรู้ว่าหากอาจารย์ถูกลิขิตให้ต้องไป ต่อให้เจ้าใช้อำนาจของพญายมก็แก้ไขอะไรไม่ได้!”

“และมันจะทำให้เจ้าฝ่าด่านเคราะห์ไม่ได้ด้วย ถึงตอนนั้นเจ้าจะไม่มีทางฟื้นคืนได้อีก ตายาย บรรดาลุงของเจ้า แล้วยังพ่อเจ้าอีก เจ้าคิดว่าพวกเขาจะปลอดภัยได้หรือ! เจ้า...”

ดวงแสงเล็ก ๆ กำลังจะดับ ซู่เป่าไม่รอให้เขาพูดจบ เหวี่ยงตาข่ายออกไป ‘จับ’ ดวงแสงที่กำลังจะสลายกลับมา

เธอกัดฟัน พอยกมือก็ปรากฏขวดใบเล็กทรงกลมที่เหมือนกับหลอดไฟอยู่ในฝ่ามือ

ซู่เป่าอาศัยว่าดวงวิญญาณของอาจารย์ยังไม่ดับ แล้วบรรจุลงใน ‘หลอดไฟ’ ทั้งหมด

‘หลอดไฟ’ เรืองแสงราง ๆ กะพริบวูบวาบ

ถ้าเปลี่ยนเป็นสมัยก่อน จี้ฉางจะต้องกระตุกมุมปากพูดไม่ออกแน่...

แต่ตอนนี้เขากลับไม่มีปฏิกิริยาเลย

ซู่เป่ากอดขวดแน่น ทั้งที่น้ำตาไหลไม่หยุด แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความแน่วแน่ “ท่านอาจารย์ ซู่เป่าจะไม่ให้ท่านอาจารย์ตายแน่นอน...”

แต่คำพูดของท่านอาจารย์กลับทิ่มแทงใจของเธอ

ท่านอาจารย์บอก ถ้าเธอฝืนใช้อำนาจของพญายม ยังไม่ต้องพูดว่าอาจทำให้เขากลับมาไม่ได้ แล้วยังอาจทำให้คุณตา คุณยาย พ่อกับพวกลุง ๆ พลอยเดือดร้อนไปด้วย

ด้านหนึ่งคืออาจารย์ ด้านหนึ่งคือครอบครัว

ซู่เป่านั่งยองอยู่กับพื้น ร้องไห้ฮือ ๆ

ตอนที่ว่านปาสือมาถึง เห็นเพียงซู่เป่านั่งยองร้องไห้ฟูมฟาย ตรงหน้าเธอมีคนนอนอยู่คนหนึ่ง คนคนนั้นก็คือหลี่ว์ซานชิงที่เขาเพิ่งไล่ตามนั่นเอง

“คุณหนูซู่เป่า!”

ว่านปาสือรีบอุ้มเธอขึ้นมา