ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 761

มู่กุยฝานพยักหน้า “แล้วคนคนนี้ก็เก่งมากด้วย เก่งชนิดว่าจี้ฉางใกล้จะตายก็ยังไม่ยอมบอกซู่เป่าว่าคนคนนี้เคยปรากฏตัว”

ซูอีเฉินเข้าใจแล้ว “เขากลัวว่าซู่เป่าจะบุ่มบ่ามไปหาคนคนนั้น”

มู่กุยฝานอื่ม แล้วเสริมอีกว่า “กลัวว่าซู่เป่าจะไปปะทะกับอีกฝ่าย ซู่เป่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่าย”

เหยาหลิงเยว่กัดฟันกรอด “คือใคร...! จ้วงมันออกไป!!!”

มู่กุยฝานรู้แล้วว่าคนคนนั้นคือใคร

“ซู่เป่า ลองนึกดูซิว่าคราวก่อนอาจารย์ของหนูบาดเจ็บได้ยังไง”

หลังจากซู่เป่าถูกแสงทองทำร้ายจนบาดเจ็บ เขาก็ไปนรกรอบหนึ่ง กลับมาก็บาดเจ็บเหมือนกัน แล้วยังสาหัสมากด้วย

เขาถูกตูซื่อหวังทำร้าย

เป็นอีกครั้งที่เขาไปโลกหลังความตายไปเพื่อหาดอกชุบวิญญาณรักษาตัว แต่พอกลับมากลับอาการหนักกว่าเดิม และคราวนั้นก็เพราะเจอกับตูซื่อหวัง

ดังนั้นครั้งนี้ เป็นไปได้มากว่าจะเป็นตูซื่อหวังนั่นแหละ

ซู่เป่าไม่ได้วิเคราะห์ละเอียดยิบเหมือนกับพ่อ เพียงแต่พอพ่อพูดมาอย่างนี้ ท่ามกลางความเลือนราง จิตใต้สำนึกของเธอนึกถึงคนคนหนึ่งทันที

“พ่อคะ พ่อว่าคนคนนั้นจะเป็นตูซื่อหวังหรือเปล่าคะ!” ซู่เป่าถาม

มู่กุยฝานพยักหน้า “ใช่”

“พ่อก็อยากปกป้องหนูเหมือนกัน แต่การปิดหนูไว้ใช่ว่าจะปกป้องหนูได้จริง ๆ”

“แต่พอหนูรู้แล้ว หนูต้องรู้นะ ตูซื่อหวังคนนี้ไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ ชั่วช้า เจ้าเล่ห์ ที่สำคัญที่สุดคือเขาแข็งแกร่งมาก เป็นคนที่หนูต่อสู้ด้วยไม่ได้ในตอนนี้”

“เขากลับแหกกฎขึ้นมาแทรกแซง นั่นหมายความว่าเขามีความมั่นใจ ถ้าหนูเจอเขาจะไปแก้แค้นแบบสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้เด็ดขาด แต่ต้องหนีแบบยอมทิ้งได้ทุกสิ่ง”

ซู่เป่าพยักหน้า “ที่พ่อบอกหนู เพราะต้องการให้หนูรู้ว่าคนคนนี้อันตรายมาก ถ้าเจอต้องหนีทันที”

มู่กุยฝานตอบอืม

ถ้าไม่รู้อันตราย คิดว่าเขาถูกกฎจำกัด ก็อาจจะพลาดโอกาสหนี

รู้แล้วว่าอันตราย ก็จะรู้ว่าคนคนนี้หน้าไม่อาย ถ้าเจอเข้าจริง ๆ ต้องรีบหนี

“หนูจำได้แล้วค่ะ” ซู่เป่าก้มหน้ามองขวดในมือ จับไว้แน่น ๆ

ท่านอาจารย์กลัวว่าเธอจะไม่เชื่อฟัง...แต่เธอเชื่อฟังแล้ว ท่านอาจารย์กลับมาได้ไหม

มู่กุยฝานมองซู่เป่า ลอบถอนหายใจ

เขาพูดต่อ “ตอนนี้รู้ต้นเหตุที่พวกเราล้มเหลวแล้ว มาพูดเรื่องหลี่ว์ซานชิงกันต่อ”

“คนคนนี้กลัวตายมาก เขามีรังซ่อนตัวหลายที่ คนที่กลัวตายต้องมีวิธีการรักษาชีวิตแน่นอน อย่างเช่นถ้าตายแล้ว เขาจะฟื้นขึ้นมาได้ยังไง”

ซูอีเฉินขมวดคิ้ว ความคิดนี้ก้าวกระโดดเกินไปหน่อยแล้ว

คนปกติน่าจะคิดว่า กลัวตาย ดังนั้นต้องทำยังไงให้ตัวเองไม่ตาย

ซูเหอเวิ่นถามบ้างเหมือนกัน “ถ้าไม่มีอะไร ใครจะไปคิดว่าตัวเองตายแล้วจะฟื้นคืนชีพได้ยังไง ไม่ได้เล่นเกมสักหน่อย...”

มู่กุยฝานพูดด้วยความมั่นใจ “หลี่ว์ซานชิงต้องคิดแน่ เขากลัวตาย ที่สำคัญกว่าคือ เขาเป็นคนที่บำเพ็ญ ‘หยาง’ ใช้ความเชื่อในการขอพรของผู้คนรวมเป็นแสงทองเพิ่มพลัง แต่ก็ยังจับผีเลี้ยงอีก

หยินหยางคนละฝั่งขั้ว เดิมจุดนี้ก็ตรงข้ามกันอยู่แล้ว

ซูเหอเวิ่นไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร “แต่เขาเป็นนักพรต จับผีอยู่แล้วนี่ครับ”

มู่กุยฝานส่ายหน้า “นักพรตจับผีแล้วจะทำลายดวงวิญญาณ นักพรตจะไม่เก็บผีเอาไว้”

ซูเหอเวิ่นถามต่อ “แต่อาจารย์หลินในหนังผีดิบก็เลี้ยงผีดิบนี่ นี่ก็เก็บเอาไว้เหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ”

มู่กุยฝานยังคงส่ายหน้า “อาจารย์หลินก็เคยบอกว่าผีเป็นสิ่งอัปมงคล รวมความยากจน ต้อยต่ำ เศร้า ทุกข์ ล่มสลาย อ่อนแอ ภัยพิบัติ โชคร้าย อัปยศ เสื่อมเสีย ชั่วร้าย โหดเหี้ยม เหม็น อัปลักษณ์ บาดเจ็บ ทรมาน ป่วยและตายสิบแปดภัยไว้ในร่างเดียว คลุกคลีอยู่กับพวกเขาจะไม่เจริญ แต่ผีดิบไม่ใช่ผี ผีไร้รูป ไร้ลักษณ์ มองไม่เห็น ผีดิบไม่เหมือนกัน ผีดิบมองเห็นได้ เป็น ‘สิ่ง’ สิ่งหนึ่ง”

“ดังนั้น หลี่ว์ซานชิงไม่ใช่พญายมสักหน่อย ต้องรู้อยู่แล้วว่าเก็บผีไว้ไม่ได้ ตามวิธีการปกติของนักพรต น่าจะสลายดวงวิญญาณของผีไปตั้งแต่ตอนที่จับได้แล้ว แต่เขากลับเก็บเอาไว้