ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 771

นกเก้าเศียรเดือดดาลขึ้นมาในทันใด ศีรษะอื่นอีกแปดศีรษะกรีดร้องไม่หยุด พร้อมทั้งกัดไปทางซู่เป่า

แป๊งๆๆ!

ซู่เป่าหยิบกระทะก้นเรียบออกมา เคาะเรียงรายหัว

นกเก้าเศียรถูกเคาะหัวก็พลันมึนขึ้นมาในทันใด ล้มดังตึงลงไปกองกับพื้น

เหยาหลิงเยว่เอ็ดตะโร “กล้านักนะ...! จับตุ๋นให้หมดๆ!”

ผีหลายใจใช้นิ้วลูบคาง “นกที่ดุร้ายขนาดนี้ ตุ๋นไม่อร่อยแน่ เอาไปย่างเถอะ!”

ผีชุดแต่งงานส่ายหน้า “ข้าคิดว่าย่างก็ไม่อร่อย ทั้งแข็งทั้งเหนียวเกินไป ไม่สู้ทำหมาล่าเซียงกัว (*หม้อไฟแห้งเสฉวน)”

ผีขี้ขลาดบ่นพึมพำ “นกตัวใหญ่เกินไป ใส่หม้อเดียวไม่หมด ฉันว่า...ไม่สู้ฆ่าก่อนแล้วถอนขน จากนั้นก็หั่นเป็นสิบชิ้น...โอ๊ะ สิบชิ้นก็ยังใหญ่เกินไป สับให้แหลกดีกว่า!”

นกเก้าเศียร “!!”

ผีปีศาจ!

ตรงหน้าปรากฏแสงเย็นเยียบแสงหนึ่ง ไม่รู้ว่าซู่เป่าหยิบกระบี่ออกมาตั้งแต่เมื่อไร ตัดหัวนกเก้าเศียรไปหัวหนึ่ง

นกเก้าเศียรหวาดผวาอย่างสมบูรณ์แบบ เมื่อครู่ยังคิดว่าพวกเขาเพียงแค่พูดไปอย่างนั้น ไม่นึกว่าเจ้าเด็กน้อยคนนี้จะลงมือเลย!

และมันต้านทานไม่ได้!

นกเก้าเศียรรีบดิ้นรนบินขึ้นมา หนีอย่างตาลีตาเหลือก

ซู่เป่าจ้องนกเก้าเศียร พูดเสียงต่ำ “เรียบร้อย เราตามมันไป!”

พ่อบอกว่า ถ้าเจอสัตว์ร้าย วิธีที่ทำให้สัตว์ร้ายตระหนกกลัวเร็วที่สุด และไม่กล้ารีบเร่ง ก็คือให้มันได้เห็นความเก่งกาจที่แท้จริง

ตอนนี้นกเก้าเศียรตัวนี้น่าจะเชื่องแล้ว ซู่เป่ารีบวิ่งตามไปอยู่เบื้องหลังมัน

ผีสาวน้าขี้เหร่อุ้มกระดิ่งน้อยไปพลางเอ๋ขึ้นมาเสียงหนึ่ง “ไปไหนน่ะ”

ผีขี้ขลาดพูด “ตามมันไป มันจะบินกลับไปหลบอันตรายที่ป่าหวย”

ผีดื้อรั้นไม่เข้าใจ ถามขึ้นว่า “พี่รู้ได้ยังไงว่ามันจะบินกลับไปแน่ๆ มันจะไม่บินไปที่อื่นเหรอ”

ผีขี้ขลาดเย้ยหยันอย่างเย็นชา “ถ้านายถูกซ้อมก็ต้องกลับบ้านไปหาแม่เป็นอันดับแรกใช่ไหม”

ผีดื้อรั้น “…”

เขาจะกลับบ้าน แต่ไม่ได้กลับไปหาแม่!

เหล่าผีตามอยู่หลังซู่เป่า เห็นขาเล็กและสั้นของซู่เป่าวิ่งอย่างยากลำบาก เหยาหลิงเยว่จึงอุ้มเธอขึ้นมา

ใครจะไปรู้ว่าผีขี้ขลาดจะเร็วกว่าก้าวหนึ่ง เขายกตัวซู่เป่าขึ้นมาได้ก็ลอยไปข้างหน้าเลย

เหยาหลิงเยว่โกรธจะตายอยู่แล้ว

ในใจผีขี้ขลาดพอใจเป็นอย่างมาก เป็นยังไง ผีลอยได้ เธอมีอุณหภูมิสิบห้าองศาแล้วยังไง ลอยได้ไหม

เหยาหลิงเยว่ทำไม่ได้ วิ่งอย่างบ้าคลั่งอยู่ด้านหลัง ปากก็พลางก่นด่างุ๊งงิ๊งๆ

ไม่รู้ว่าตามมานานเท่าไร ในที่สุดก็เห็นป่าทึบผืนหนึ่งปรากฏอยู่ด้านหน้า!

เมื่อมาถึงหน้าป่าทึบ นกเก้าเศียรเห็นพวกซู่เป่าเขายังตามมันมา ก็กรีดร้องด้วยความเคียดแค้น

ราวกับกำลังถามว่า ตามฉันมาทำไม!

ซู่เป่ายกหัวหนึ่งที่อยู่ในมือขึ้นมา แล้วพูดว่า “ฮาย หัวแกขาดแล้ว! เราเลยมาส่งแก เดินมาก็ลำบากยากเข็ญ ตามมาตั้งสิบลี้เลยนะ!”

นกเก้าเศียร “…”