ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 788

ได้ยินเสียงดังพรึ่บ ยัยแม่เฒ่าถูกกดหัวดันเข้าไปในรถแล้ว

ยัยแม่เฒ่าที่อยู่ในรถเห็นผู้คนที่มองดูอยู่รอบๆ รู้สึกเหมือนมีอะไรติดค้างอยู่ในลำคอ ทำให้เธอโกรธจนแทบหายใจไม่ออก

จนป่านนี้เธอก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่ผิดอะไร สำหรับเธอแล้วการพูดจาให้ร้ายคนอื่นเป็นเรื่องปกติ？เมื่อก่อนเธอก็เป็นเช่นนี้ และเคยทำแบบนี้กับหลายคนมาแล้ว ทำไมครั้งนี้ถึงถูกจับด้วยล่ะ？

เพราะชั้นสิบเจ็ดเรียกร้องความสนใจ！

ลูกชายของเธอคงไม่ยอมแน่นอน！

เพิ่งคิดไปไม่นาน ลูกชายของเธอก็ถูกจับตัวเข้ามาเหมือนกัน

ที่แท้บริษัทที่ลูกชายของเธอทำงานเป็นพนักงานขายอยู่นั้น ทำธุรกิจผิดกฎหมายไม่โปร่งใส

ติดสินบนผลิตของปลอมและอีกหลายอย่าง

ลูกชายของเธอมียอดขายดี ปกติก็มักจะใช้วิธีที่ไม่ถูกกฎในการทำงาน

ตอนแรกก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ไม่รู้เหตุใดครั้งนี้จึงถูกเปิดโปงออกมาและโดนจับ

ได้ยินว่าเป็นฝีมือของชั้นสิบเจ็ด เบื้องหลังของชั้นสิบเจ็ดมีอิทธิพลใหญ่โต และยังมีคนที่มีอิทธิพลที่สูงกว่านั้นอีก

หลัวชิ่งกลุ้มใจอย่างมาก และเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป

ถ้ารู้ว่าชั้นสิบเจ็ดมีเบื้องหลังที่ใหญ่ขนาดนี้ เขาก็จะห้ามแม่ของตัวเองไม่ให้ไปหาเรื่องพวกเขาตั้งแต่แรก

ไม่เพียงแต่การหาเรื่อง เป็นเพื่อนบ้านติดกันใกล้เพียงนี้ เขาจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดี ทำความรู้สึกกันให้มากขึ้น เพื่อจะได้มีที่พึ่งพาอาศัย！

ตอนนี้มันพังทลายหมดแล้ว！

เมื่อเห็นแม่ที่ยังพูดจาตะโกนว่าจะหาคนไปเล่นงานชั้นสิบเจ็ด หลัวชิ่งจึงเข้าไปตบปากอย่างอารมณ์เสีย

ยัยแม่เฒ่าจึงร้องไห้ฟูมฟายเอาหัวโขกพื้นขึ้นมา

ด้านในรถตำรวจวุ่นวายอลหม่าน เสียงรถดังขึ้น และพาคนขับออกไป

หลายชายตัวน้อยได้ถูกส่งไปอยู่กับแม่ของเขา หนึ่งหกศูนย์หนึ่งก็เงียบสงบลงมาสักที

มีคนส่งรูปภาพรถตำรวจที่จอดอยู่ทางเข้าชุมชนมาในกลุ่มผู้พักอาศัย และภาพที่มีผู้คนมุงดูอยู่รอบๆ จึงสอบถามกันว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา

คนที่รู้เรื่อง（บัญชีของคุณท่านซู ไม่ระบุเลขที่บ้าน）นายหญิงซูได้เผยแพร่ข่าวนี้ลงในกลุ่มผู้พักอาศัย

【จากข่าวลือที่กล่าวหาว่าบริษัทของครอบครัวชั้นสิบเจ็ดได้ล้มละลาย ทำให้หุ้นดิ่งลงมา เพียงไม่กี่วันก็เสียหายหนึ่งร้อยล้าน ส่งผลให้ธุรกิจคนอื่นต้องสูญเสียทางเศรษฐกิจอย่างหนักหน่วง】

【กุเรื่องว่าแม่ของเด็กทิ้งลูกทิ้งสามีหนีไป ที่จริงแม่ของเด็กได้เสียชีวิตไปแล้ว เด็กร้องไห้อยู่ในบ้านถึงสองวัน】

ซู่เป่าที่อยู่อีกด้าน？

ตอนนี้เธอสามารถอ่านตัวหนังสือได้หลายตัวแล้ว！

และเข้าใจความหมายข้อความตอนท้าย เธอไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย！

แต่คุณยายยังส่งข้อความไม่หยุด

【ลูกชายของครอบครัวเขาทำงานอยู่ที่บริษัทตัวแทนขายยา ทำธุรกิจผิดกฎหมาย กักตุนสินค้าเพื่อโก่งราคา ขึ้นราคาสินค้าสามสิบเปอร์เซ็นต์เมื่อขายให้กับโรงพยาบาล คนในโรงพยาบาลก็จะได้รับส่วนแบ่งสามสิบเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้ที่โรงพยาบาลส่วนใหญ่ก็จะสั่งยากับบริษัทนี้】

【แม้แต่ร้านขายยาที่ด้านล่างของตึกนี้ เดิมทีมีราคาถูกพอๆกับผลิตภัณฑ์ของคู่แข่ง แต่พวกเขาทำให้กลไกราคาเสียหาย...ตอนแรกยาลดไข้ขายแค่สิบบาท แต่ตอนนี้ราคาขึ้นเป็นห้าหกสิบแล้ว！】

เมื่อเห็นแบบนี้ ในกลุ่มผู้พักอาศัยก็พากันแสดงความคิดเห็นกันใหญ่

สองเรื่องก่อนหน้านั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา จึงได้แต่ถอนหายใจอย่างเดียว

แต่เรื่องยาและโรงพยาบาลมีผลกระทบต่อพวกเขาโดยตรง！

【มิน่าล่ะตอนนี้ค่ายายิ่งอยู่ยิ่งแพง！】

【ทุกบ้านต่างก็มีคนแก่ เด็กๆในบ้านก็มีโอกาสเป็นหวัดเป็นไข้ไม่สบาย！ไร้จรรยาบรรณ！จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต！】

【สมควรจับ！！】

【ฉันทำงานอยู่ที่ร้านขายยาด้านล่างตึกนี้…ขอยืนยันว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง】

【……】

ในกลุ่มผู้พักอาศัยรุมกันด่ายัยแม่เฒ่าชั้นสิบหกกันอย่างโมโห

เมื่อสมดั่งใจของนายหญิงซูแล้วถึงได้วางโทรศัพท์มือถือลง

“ขอบคุณค่ะคุณยาย！” ซู่เป่าหอมแก้มนายหญิงซูไปหนึ่งที

นายหญิงซูหัวเราะอย่างดีใจ

มีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ระยะสั้น

เช้าวันที่สอง ซู่เป่าก็ได้ตามมู่กุยฝายกับเหยาหลิงเยว่ไปที่เขาหว่าเหลิง

นายหญิงซูยืนอยู่ที่ระเบียง มองดูจนสุดสายตา ภูเขาลูกใหญ่โตที่เขาหว่าเหลิง

“เฮ้อ...ครั้งนี้ ก็คงจะกลับมาเร็วเหมือนครั้งที่แล้ว…？”

ซูเหอเหวินมองซู่เป่าขึ้นรถออกไป เขาเงียบลงสักพัก ยืนนิ่งๆอยู่ระยะหนึ่ง

เป็นเวลานาน เขาถึงจะมองดูเวลา เจ็ดโมงห้าสิบนาที

เดินไปถึงโรงเรียนเวลาเจ็ดโมงห้าสิบห้านาที เข้าเรียนตอนแปดโมงเช้า

ซืออี้หรันทำไมยังไม่มาอีก？

ซูเหอเหวินโทรศัพท์หาซืออี้หรัน “อยู่ไหน？”

ในน้ำเสียงมีความรู้สึกที่รอไม่ไหวแล้ว

คำพูดของซืออี้หรันในวินาทีต่อมา ทำให้เขาโกรธจนแทบอยากจะบีบคอเขาให้ตาย

“ช่วงนี้ฉันมีธุระนิดหน่อย ลาเรียบร้อยแล้ว”

ซูเหอเหวิน “…”

มีธุระอะไรกัน！

ซู่เป่าพึ่งจะไปที่เขาหว่าเหลิง เขาก็มีธุระขึ้นมาทันที

คงจะตามน้องสาวเขาไปแน่ๆ

ช่างน่าไม่อาย！