ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 810

พอบรรดาผีได้ยินเสียงก็รีบมากันทันที

“เกิดอะไรขึ้น!” พอผีหลายใจเห็นสภาพการณ์บนต้นไม้ก็พูดขึ้นด้วยความตกใจ “ใต้เท้าจี้ระเบิดแล้วเหรอ”

หลอดไฟวิญญาณแต่เดิมระเบิดแล้วจริง ๆ บนต้นไม้เหลือเพียงบอลแสงแพรวพราวลูกหนึ่ง โอนเอนไปตามสามลม

บอลแสงนี้จ้ามาก บรรดาผีดูสภาพการณ์ไม่ชัด

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย...” ผีดวงซวยงุนงง “ใต้เท้าจี้ฟื้นขึ้นมาแล้วหรือยัง...”

ผีชุดแต่งงานแดง “โอ้สวรรค์ ใต้เท้าจี้กลายเป็นบอลแสงไปแล้ว ข้าจะได้เห็นใต้เท้าจี้ในรูปร่างคนอีกไหม”

ผีหลายใจ “นี่คือ...ล้มเหลวเหรอ”

ผีขี้ขลาดพูด “อย่าพูดไปเรื่อยนะ น่าจะช่วยใต้เท้าจี้ได้แล้วต่างหาก”

บรรดาผีต่างจ้องบอลแสงที่อยู่บนต้นไม้

ก่อนหน้านี้ใต้เท้าจี้วิญญาณสลาย วิญญาณแหลกละเอียดเป็นดวงแสงเล็ก ๆ กำลังจะสลายไป

พวกเขาหาดอกชุบวิญญาณยื้อเวลาเอาไว้ให้เขา แล้วหาดินหยินหยางมาอีก น่าจะควบแน่นวิญญาณของเขาได้แล้ว

ผีหลายใจมองบอลแสงที่ติดอยู่กับโคลนจุดหนึ่ง มีความรู้สึกอย่างผิด ๆ เหมือนกำลังปั้นดิน

ไม่เพียงแต่ปั้นดิน พวกเขาเหล่าผีสับเปลี่ยนกันดูแล...อย่างไม่มีเหตุผล รู้สึกเหมือนกำลังประคบประหงมเลี้ยงดูใต้เท้าจี้จนเติบใหญ่!

“ไปบอกซู่เป่าเถอะ!” ผีขี้ขลาดแวบตัว ออกจากน้ำเต้าวิญญาณ

ตอนนี้ซู่เป่าไม่ค่อยได้ปิดน้ำเต้าวิญญาณแล้ว เธอเชื่อว่าผีทั้งหลายจะไม่หนี ส่วนผีตัวอื่นที่เพิ่งจับมา พวกพี่พันจะช่วยดูแลเอง

ดังนั้นเวลานี้ผีขี้ขลาด ผีหลายใจ ผีดวงซวยและผีตนอื่น ๆ ที่จับมาในช่วงแรก ๆ จึงสามารถไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบ

“ซู่เป่า...” ผีขี้ขลาดเข้าไปใกล้นิด ๆ เรียกเบา ๆ

ซู่เป่ากำลังหลับสนิทมาก กอดกระต่ายน้อยพลิกตัว ทำปากจู๋

ผีขี้ขลาดมองเธอด้วยความรักและเอ็นดู ทำใจปลุกเธอตื่นไม่ได้ พึมพำครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจฟ้าสางแล้วค่อยปลุกก็แล้วกัน

ในน้ำเต้าวิญญาณ

บอลแสงของจี้ฉางกะพริบแสงน้อย ๆ คล้ายกับหิ่งห้อย ยังคงดูสภาพการณ์ข้างในไม่ค่อยออกเหมือนเดิม

วันต่อมา

ซู่เป่าหลับไปสิบเอ็ดชั่วโมงกว่า นายหญิงซูเตรียมอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว ซู่เป่าจึงมีทีท่าว่าจะตื่น

“ซู่เป่า ตื่นหรือยัง หิวไหมจ๊ะ” นายหญิงซูนั่งอยู่ข้างเตียง ลูบศีรษะของเธออย่างมีเมตตา

ซู่เป่ากอดแขนของนายหญิงซูแล้วเอามาแนบหน้าถูไถ ออดอ้อนเสียงหวาน “คุณยาย...”

เจ้าตัวเล็กเพิ่งตื่น หน้าแดงระเรื่อ งัวเงียเล็กน้อย ดวงตาทั้งคู่สะอาดสดใส

เหมือนแมวน้อยนุ่มนิ่มตัวหนึ่ง

“ยายอยู่นี่!” นายหญิงซูใช้นิ้วหัวแม่มือถูใบหน้าของเธอ “ตื่นมากินข้าวดีไหม”

“นอนนานขนาดนั้น ไม่ได้กินข้าวเช้า คงหิวแล้วสิ”

ซู่เป่าไม่ได้อิดออด และไม่หงุดหงิดหลังตื่นนอน พลิกตัวลุกขึ้นมาพูดอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ...”

เธอวิ่งไปล้างหน้าแปรงฟัน

ตอนที่กำลังส่องกระจกแปรงฟัน เธอใช้จิตมองข้างในน้ำเต้าวิญญาณด้วย ตะลึงเดี๋ยวนั้น

“เอ๊ะ ทำไมท่านอาจารย์กลายเป็นบอลแสงไปล่ะ”

นิยายที่ซูจิ่นอวี้เคยอ่านในหลายปีนั้นเป็นจริงแล้ว!

พอซู่เป่าเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณก็ไปดูบอลแสงบนต้นไม้ทันที

บอลแสงใหญ่มาก ใหญ่กว่าล้อรถออฟโรดของพ่ออีก

“ท่านอาจารย์ ทำไมถึงกลายเป็นบอลแสงไปล่ะคะ!” ซู่เป่าใช้มือสัมผัส “หนึบหนับอย่างกับข้าวเหนียวแน่ะ!”

ในน้ำเต้าวิญญาณ ซู่เป่าลอยตัวได้ ลอยตัวไปไหนมาไหนได้ตามที่ใจปรารถนา อยากจะลอยตัวเป็นแนวนอนก็ได้ เวลานี้ก็อยากลอยไปอยู่ข้าง ๆ บอลแสง

“ท่านอาจารย์ ตื่นแล้วเหรอคะ”

ซู่เป่าอ้าแขนกอดบอลแสง “ท่านอาจารย์รีบตื่นขึ้นมาสิคะ...”

ทุกครั้งที่มีการเปลี่ยนแปลง ล้วนเป็นจุดมืดที่เธอไม่รู้

ซู่เป่าไม่รู้ว่าท่านอาจารย์เป็นอย่างนี้คือปกติหรือไม่

เธอไม่รู้ว่าคนที่เคยวิญญาณสลายจะต้องฟื้นฟูอย่างไร

ท่านอาจารย์เปลี่ยนจากหลอดไฟเป็นบอลแสง นี่มันปกติหรือเปล่านะ ถึงตอนนั้นที่ ‘โต’ ขึ้นมาจะใช่ท่านอาจารย์ไหม หรือว่าจะเป็นท่านอาจารย์อีกคนหนึ่ง

ซู่เป่าคิด กอดแน่นอีกหน่อยอย่างห้ามใจไม่อยู่...

ตอนนี้เอง จู่ ๆ บอลแสงก็มีเสียงดังแกร๊ก ร้าวแล้ว!

ซู่เป่าอึ้ง พระเจ้า เธอทำท่านอาจารย์แตกเหรอ!

“ท่านอาจารย์!” ซู่เป่าลนลาน รีบใช้มืออุดรอยร้าวเอาไว้

แต่รอยร้าวใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ แกร๊ก...