ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 812

บนศีรษะของมู่กุยฝานมีดอกไม้สีแดงดอกโตอยู่ ดอกไม้สีแดงดอกโตราวกับหมวกสีแดงใบหนึ่ง

คราวนี้ เทพนักรบมู่มีบุคลิกของสะใภ้ไฮโซแซ่มู่เพิ่มขึ้นมาบางส่วนแล้ว

ถ้าคนข้างนอกเห็นเทพนักรบมู่ผู้คนขวางฆ่าคน พระขวางฆ่าพระผู้นี้แล้ว จะต้องสงสัยว่าตัวเองเห็นผีแน่

ยอมสงสัยว่าตัวเองป่วย สมองมีปัญหา แต่จะไม่เชื่อว่าเทพนักรบมู่ยังมีด้านนี้อยู่...

ในดวงตามู่กุยฝานเต็มไปด้วยความจนใจและรักใคร่ หอมแก้มซู่เป่าอย่างเอ็นดู ก่อนจะพูดขึ้นว่า “หนูชอบก็พอจ้ะ”

ซู่เป่าไถลตัวลงมา แล้วพูดขึ้นอีก “ค่ำหน่อยหนูมีของดีให้พ่อด้วยนะคะ!”

เธอมองแขนของพ่อ มีรอยแผลเต็มไปหมด ก่อนจะไปยังไม่มีแผลพวกนี้เลย

ต้องโดนมาตอนที่เดินฝ่าไปข้างหน้าในถ้ำแน่

เธอต้องรักษาพ่อให้หาย ให้หายดี ไม่มีบาดแผลสักจุด!

ไม่ว่าซู่เป่าจะพูดอะไร มู่กุยฝานก็ตามใจไปหมด “ได้”

ซู่เป่าหวงแหนวันเวลาที่ได้กินข้าวอยู่ที่บ้านมาก

ดังนั้นไม่ว่าคุณยายจะคีบอะไรให้ เธอก็กินจนหมดแบบให้เกียรติมาก

ตามคาด หลังจากจบมื้ออาหารนี้ ท้องของเธอก็กลมป่องขึ้นมา

“ซู่เป่า วันนี้ไม่ต้องไปเรียนแล้วมั้ง” นายหญิงซูถาม “ไม่งั้นก็พักผ่อนอยู่บ้านสักสองวันเถอะ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “พรุ่งนี้หนูจะไปค่ะ ไม่ต้องพักสองวันหรอก”

เนื่องจากซู่เป่ากลับมา ซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวินและซูจื่อซีจึงไม่ได้ไปโรงเรียน ซูจื่อซีถามด้วยความงุนงงมาก “ซู่เป่าเป็นแบบนี้แล้วยังจะไปโรงเรียนทำไมอีกครับ”

แทบไม่มีเวลาเรียนหนังสือดี ๆ เลย

ไม่ต้องเรียนเลยดีกว่า

นายหญิงซูพูดขึ้น “เธอจะรู้อะไร”

ไม่ว่าอย่างไร...เหล่าคนตระกูลซูก็หวังว่าซู่เป่าจะมีวัยเด็กปกติสักหน่อย...

ต่อให้อีกหน่อยโตแล้วจะไม่เหมือนคนทั่วไปก็ตาม

แต่นายหญิงซูก็ยังอยากให้เธอได้เรียนอนุบาล ประถมศึกษา มัธยมต้น มัธยมปลาย...มีขั้นตอนการดำเนินชีวิตที่สมบูรณ์

ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน เรียนหนังสือให้มากคือไม่ผิด ไม่ต้องพูดถึงว่าเพื่ออนาคต บุคลิก ทัศนคติของคนที่เคยเรียนหนังสือกับคนที่ไม่เคยเรียนมันไม่เหมือนกัน

ซูจื่อซีก็ต้องไม่เข้าใจอยู่แล้ว พูดขึ้นมาอย่างงง ๆ “ก็ผมไม่รู้นี่ครับ”

เขาไม่ได้บอกว่าน้องไม่ดี แต่รู้สึกว่าน้องไม่เรียนหนังสือก็เก่งเหมือนกัน งั้นยังจะเรียนอีกทำไม

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้น “งั้นก็เงียบไปเลย!”

ซูเหอเหวินพูดเรียบ “จะเป็นคนเก่งก็ต้องเรียน ไม่เรียนก็ไม่มีความรู้ ไม่มีปณิธานก็ยังยากใช้ความรู้ประสบความสำเร็จ”

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซี “...”

ไม่งั้นนายก็อย่าพูดเลยเหอะ!

ซูเหอเหวินไม่พูดแล้วจริง ๆ แต่ลุกขึ้นมาพูดกับซู่เป่าแทน “ไปเถอะ จะสอนพิเศษให้เธอ เรียนตัวอักษร”

ซู่เป่าลุกขึ้นยืนตาม “ค่า...”

ซูเหอเหวินพาซู่เป่าไปอย่างประสบความสำเร็จอย่างนี้

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีไม่ยอมแพ้ ดังนั้นจึงตามไปกับเขาด้วย บอกว่าจะเรียนพิเศษ เรียนหนังสือเหมือนกัน

ซูเหอเวิ่นยังดี เพราะเป็นเด็กเรียน

ซูจื่อซีแย่หน่อย รู้สึกว่าซังกะตายเบื่อหน่าย แต่เพื่อเป็นตัวอย่างที่ดีกับน้อง จึงฝืนเรียนหนังสือด้วย

ซู่เป่าเรียนอักษรจีนตัวเต็ม

ซูจื่อซีไม่เคยคิดมาก่อน จะมีวันหนึ่งที่เขาเรียนอักษรจีนใหม่อีกครั้ง แล้วยังเรียนรู้อย่างลึกซึ้งด้วย

เรียนกับน้อง สมองที่เรียนแล้วก็ลืมในแต่เดิม กลับจดจำได้กว่าครึ่ง มากน้อยยังมี ‘ความรู้’ อยู่กับตัว วันหน้าถ้าเขาย่างเข้าสู่เกมอีสปอร์ตอีกครั้ง จะได้ทำเท่เพิ่มคะแนน...

ไม่นานก็ถึงตอนกลางคืน ซู่เป่าวิ่งมาถึงห้องของนายหญิงซู ถามว่าเธอจะอาบน้ำไหม

นายหญิงซูรู้สึกทะแม่ง พยักหน้า “อาบสิ ทำไมเหรอ ซู่เป่าจะให้ยายช่วยเหรอ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “หนูโตแล้วนะคะ! ไม่ต้องช่วยค่ะ! หนูอยากเปิดน้ำอาบให้คุณยายเฉย ๆ ค่ะ”

นายหญิงซูหัวเราะ “ใช่ ๆ ซู่เป่าโตแล้ว!”

เธอมองซู่เป่าล้างอ่างอาบน้ำให้เธอ เตรียมจะเปิดน้ำให้เธอจริง ๆ อดปลื้มใจไม่ได้

ใครจะรู้ ซู่เป่าเปิด ‘น้ำอาบ’ ที่มีไอเย็นออกมา