ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 820

ซู่เป่าไปเยี่ยมด้วยตัวเอง สังเกตสภาพการณ์จริงหลังจากเฉินซินเจี้ยนออกจากโรงพยาบาล

ใช้พู่กันชี้ชะตามองอดีตที่ผ่านมาและกระบวนการการเปลี่ยนแปลงทางจิตใจของเขา

สมัยหนุ่มเขาไม่ได้พยายามเพื่อความก้าวหน้าสักเท่าไร อาศัยพ่อแม่ออกค่าสินสอดตบแต่งภรรยา พอภรรยาเขาคลอดลูก ครบหนึ่งขวบก็ทิ้งลูกให้พ่อแม่ดูแลอย่างนี้ทุกคน

สองสามีภรรยาทำงานอยู่ข้างนอก ปีหนึ่งกลับไปครั้งสองครั้ง กระทั่งพ่อแม่แก่ตัว ล้มป่วยและจากไป พวกเขาจึงรับลูกทั้งสี่คนกลับมาอยู่ด้วย

ความกดดันหนักอึ้งกะทันหัน ภรรยาเหนื่อยจนล้มป่วย เขาวิ่งเต้นหาหมอไปทั่ว...แต่สุดท้ายภรรยาของเขาก็ยังเสียชีวิต

เฉินซินเจี้ยนแบกรับค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของลูกทั้งสี่คน แล้วยังต้องดูแลครอบครัว วัยหนุ่มเป็นพวกที่อยู่ข้างนอกไม่กล้าพูด แต่พอกลับถึงบ้านบ่นไปหมดทุกอย่าง

ตำหนิลูกชายคนโต เลี้ยงแกจนโตป่านนี้ ปิดเทอมก็ไม่ช่วยพ่อทำงานหาเงินสักหน่อย

ตำหนิลูกสาวคนโต เรียนหนังสือมาตั้งเยอะแยะ สอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่คิด เปลืองค่าเทอมหลายปี ละอายใจกับฉันที่ลำบากลำบนส่งแกเรียนหนังสือไหม

บ่นกับลูกชายคนรอง ฉันลำบากจะแย่ ใครช่วยฉันแบ่งเบาภาระได้บ้าง พวกแกสี่คนอ้าปากก็จะกิน งานอะไรก็ช่วยไม่ได้

ระบายอารมณ์กับลูกชายคนเล็ก พ่อลำบากขนาดนั้น แกอยู่บ้านมีความสุขทุกวัน ไม่ละอายกับฉันเหรอ...

ลูก ๆ โตมากับการสำนึกบุญคุณ รู้สึกผิดและตำหนิตัวเอง กลายเป็นความคิดที่แปลกประหลาดอย่างช้า ๆ

พวกเขาไม่ควรได้รับความสุข มีเรื่องน่ายินดีอะไรก็ไม่กล้าดีใจมากเกินไป ไม่อย่างนั้นจะรู้สึกมีบาป...

เลี้ยงดูพ่อเป็นเรื่องที่สมควร แต่เวลาที่ต้องดูแลพ่อจริง ๆ กลับหลีกเลี่ยงอย่างไม่รู้ตัว...

พูดได้ว่าความอเนจอนาถในบั้นปลายชีวิตของชายชราคือสิ่งที่เขาก่อขึ้นเอง

“มันเป็นอย่างนี้นี่เอง คนที่น่าสงสารย่อมมีจุดที่น่าแค้น”

เห็นความอเนจอนาถของชายชราในเวลานี้ ใครเห็นก็ต้องรู้สึกเห็นใจ ต้องรู้สึกปวดใจทั้งนั้น

แต่เขาบริสุทธิ์จริงเหรอ

ซู่เป่าเก็บพู่กันชี้ชะตา

หลังจากมองเรื่องนี้แจ่มชัดแล้ว ก็นึกถึงปัญหาของตัวเองที่คิดเมื่อก่อนหน้านี้ การมองโลกคือสิ่งที่ต้องเปรียบเทียบ

สำหรับคนอื่น เฉินซินเจี้ยนน่าสงสารมาก แต่ในสายตาของเธอกลับเป็นไปตามเหตุผลของกรรม

สำหรับตระกูลเฉิน เธอและพวกลุงใหญ่น่าชังมาก โลกนี้ไม่ยุติธรรม แต่ในสายตาของเธอคือพวกเขาทำความผิดสมควรแล้ว...

ชั่วขณะ ซู่เป่ารู้สึกเบิกบานใจ จู่ ๆ ก็มองทุกอย่างกระจ่างแจ้ง

ท่านอาจารย์เคยบอกว่าโลกมนุษย์มีสารพัดรูปแบบ

ดังนั้นโลกมนุษย์ก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

แล้วคิดที่พ่อพูดอีก ไม่มีเรื่องที่ถูกต้องทั้งหมด แค่ทำเรื่องที่ตัวเองควรทำก็พอ!

ทันใดนั้น ตัวของซู่เป่าก็มีแสงกะพริบขึ้นมา พู่กันชี้ชะตาลอยอยู่ตรงหน้าเธอ!

พู่กันชี้ชะตาที่เธอกำได้ไม่ค่อยแน่นในตอนแรก เวลานี้ประสานกับเธอโดยสมบูรณ์แล้ว!

ในตอนที่พู่กันชี้ชะตายังไม่ได้ประสานกับเธอโดยสมบูรณ์ แค่มีคนที่เก่งกาจอย่างตูซื่อหวังสักคนมาฆ่าเธอก็ชิงพู่กันชี้ชะตาไปได้แล้ว

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน

ซู่เป่ารู้สึกว่าตัวเองกับพู่กันชี้ชะตาผสานกันเป็นหนึ่งแล้ว เธอจะถือมันได้แน่น

ยกตัวอย่าง ก่อนหน้านี้เก็บดอกชุบวิญญาณ เธอยืนอยู่นอกหุบเขาลึกลับ ควบคุมพู่กันชี้ชะตาไปเก็บ พู่กันชี้ชะตาอาจถูกลมพายุที่พัดกระหน่ำของหุบเขาลึกลับพัดไปแล้วตกอยู่ในนั้นก็ได้ เธออาจจะเอากลับมาไม่ได้อีก

แต่ถ้าตอนนี้เธอจะใช้พู่กันชี้ชะตาไปเก็บดอกชุบวิญญาณ พู่กันชี้ชะตาจะไม่ถูกลมพายุพัดไป

เมื่อก่อนเจอตูซื่อหวัง ถ้าตูซื่อหวังฆ่าเธอก็สามารถเก็บพู่กันชี้ชะตาของเธอไปได้เลย พอเอากลับไปแล้วก็หลอมรวมมันไม่หยุด จนกระทั่งพู่กันชี้ชะตาเป็นของเขา

แต่ตอนนี้...ต่อให้ตูซื่อหวังฆ่าเธอแล้วเอาพู่กันชี้ชะตาไป หลอมให้ตายเขาก็หลอมพู่กันชี้ชะตาไม่ได้

นี่คือความแตกต่าง!

“หนูเข้าใจแล้ว! หนูเข้าใจแล้วจริง ๆ!” ซู่เป่าโบกไม้โบกมือด้วยความดีใจ พอโบกมือ พู่กันชี้ชะตาก็อยู่ในมือของเธอแล้ว!