ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 833

จิ่งจั้นทำเรื่องด้วยใจของคนชั่ว ทว่ากลับพูดออกมาอย่างไม่มีปิดบัง

ซู่เป่าโมโหกับท่าทางนี้ของเขา

เธอกำหมัดแน่น พูดขึ้นเสียงดัง “พี่...พี่มันคนเลว!!”

จิ่งจั้นหัวเราะฮ่าๆ เสียงหนึ่ง แล้วพูดขึ้นอย่างเย้ยหยันสุดๆ “เรื่องไม่เกิดขึ้นกับเธอนี่ เธอก็เลยคิดว่าไม่เป็นไร”

เห็นนัยน์ตาเธอเป็นอย่างนี้ เห็นเขาเป็นตัวร้ายขึ้นมาโดยพลัน

ไม่เป็นไร ในสายตาเขา เป็นพวกเดียวกับซืออี้หรันก็เป็นตัวร้ายทั้งหมด

เขาใช้ชีวิตอย่างเปิดเผย ทำลงไปแล้วก็คือทำลงไปแล้ว เพื่อให้ตัวเองได้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ เดิมก็อยู่ในเหตุผลอยู่แล้ว

เด็กน้อยคนนี้ยืนอยู่ในมุมของซืออี้หรัน ย่อมต้องคิดว่าเขาเป็นคนเลวอยู่แล้ว

แล้วถ้ายืนอยู่ในมุมของเขาล่ะ

พวกเขาเองก็เป็นคนเลวเหมือนกัน

เขาก็แค่ทำเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด แต่พวกเขากลับกล่าวโทษเขา

สีหน้าของจิ่งจั้นไร้อารมณ์ เดิมคิดจะถามว่าเธอไปเอาดอกชุบวิญญาณมาจากไหน แต่คิดๆ ดูแล้ว...จิ่งจั้นกับพวกเขาเป็นศัตรูกัน ถามไปก็เท่านั้น

อีกฝ่ายต้องไม่ยอมบอกเขาแน่นอน

“ฉันจะบอกเธอเรื่องหนึ่ง แค่อยากบอกเธอ พวกเธอเองก็อย่าคิดแค้นฉันล่ะ”

“ปกติฉันไม่หาเรื่องคนอื่นก่อน เธอไม่คิดร้ายกับฉัน ฉันก็จะไม่คิดร้ายกับเธอ เธอไปตามทางของเธอ ฉันก็ไปตามทางของฉัน”

จิ่งจั้นพูดจบก็หมุนตัวเดินจากไปอีกครั้ง

ถ้าเขาบอกความจริงกับพวกเขา แล้วพวกเขาก็ยังโยนความผิดนี้มาให้เขาอยู่ดี

แบบนั้นพวกเขาเองก็เห็นแก่ตัวมากเช่นกัน

วันหน้าต่อให้เผชิญหน้ากัน เขาจะได้ไม่ติดค้างอะไรในใจในตอนที่ลงมือ

ทันใดนั้นซู่เป่าก็คว้าแขนของเขาเอาไว้ เธอกัดฟันแล้วถามขึ้นว่า “หุบเหวผีร้องอยู่ที่ไหน...”

ถ้าทำได้ เธออยากจะทุ่มคนคนนี้จริงๆ

แต่ทว่า...

จิ่งจั้นกลับมองมือของเธอด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดขึ้นว่า “ปล่อย!”

จิ่งซิ่วเตะไปที่หลังมือของซู่เป่าทีหนึ่ง แล้วตะโกนว่า “พี่ชายฉันบอกให้เธอปล่อย เธอก็ปล่อยสิ!”

หึ เธอบอกแล้วไงว่าพี่ชายของเธอเก่ง

พี่ชายของเธอชนะแล้ว!

ยังกล้าฉุดพี่ชายเธอเอาไว้อีก เธอจะเตะ เธอจะเตะๆๆ!

หลังมือของซู่เป่าถูกเตะจนแดง จำใจต้องปล่อยมือ

จิ่งจั้นอุ้มจิ่งซิ่ว สีหน้าเย็นชา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

จิ่งซิ่วโอบคอของเขาเอาไว้ แล้วถามขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “พี่คะ วันนี้เราก็เดินกลับบ้านอีกเหรอคะ”

จิ่งจั้นได้สติกลับมา ก่อนจะอืมเสียงหนึ่งแล้วถามขึ้นว่า “ซิ่วซิ่วอยู่ที่โรงเรียนเป็นเด็กดีหรือเปล่า”

จิ่งซิ่วพยักหน้า “อืม เป็นเด็กดี! พี่คะเมื่อไรเราจะซื้อรถเหรอคะ ซิ่วซิ่วอยากนั่งรถกลับบ้าน ไม่อยากให้พี่อุ้มกลับบ้าน”

จิ่งจั้นเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย “ทำไมล่ะ ไม่อยากให้พี่อุ้มเหรอ”

จิ่งซิ่วทำปากจู๋ “พี่จะเหนื่อย ถ้าซื้อรถพี่ก็จะไม่เหนื่อยแล้ว”

จิ่งจั้นลูบศีรษะของเธอ แล้วพูดปลอบว่า “รอพี่โตอีกหน่อยแล้วค่อยซื้อรถนะ ถ้าซื้อตอนนี้ละก็ อายุพี่ยังทำใบขับขี่ไม่ได้”

จิ่งซิ่วถามต่อ “อะไรคือใบขับขี่เหรอคะ”

จิ่งจั้นเดินไปพลางตอบคำถามเธอด้วยเสียงแผ่วเบาไปด้วย