ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 847

ซู่เป่ามองดูกระดูกสีขาวที่ลอยมา

เสี่ยวอู่ตะลึงจนตาค้าง “เฮ้ย นี่คือลิฟท์ของยมโลก…”

เป็นลิฟท์ของยมโลกจริงด้วย ไม่เคยเห็นลิฟท์ที่ทำมาจากกระดูก

“ลงหรือว่าไม่ลง?” ซู่เป่ามองดูเหวลึกอย่างสับสนลังเล

คุณพ่อบอกว่าอย่าไปในที่อันตราย สถานที่ที่ตัวเองไม่รู้จักก็ไม่ต้องไป

แต่พี่อี้หรันอยู่ด้านล่าง นึกถึงสิ่งที่เขาเคยช่วยเหลือตัวเอง ภาพที่ยื่นลูกอมให้ ถ้าไม่ลงก็เท่ากับว่าทนเห็นเพื่อนตกอยู่ในความอันตรายต่อหน้าต่อตาแต่ไม่ยอมช่วยเหลือ

ถ้าลงไป อาจจะต้องพบเจอกับเรื่องอันตราย

แต่ถ้าไม่ลง ก็เท่ากับว่าเห็นคนใกล้ตายแต่ไม่ช่วย

ผีขี้ขลาดเห็นความร้อนใจและโทษตัวเองของซู่เป่า จึงพูดปลอบว่า “อย่ากังวลเลย พวกเรามาทำความเข้าใจกับกระดูกนี้ก่อน มันจะลอยขึ้นมาเวลาไหนบ้าง…”

ผีหลายใจขมวดคิ้วและพูดว่า “สิ่งที่ฉันกังวลที่สุดคือ กระดูกชิ้นนี้เป็นของเมื่อไหร่… ยังมีเลือดติดอยู่ที่กระดูกอีกด้วย ดูแล้วเหมือนจะเป็นกระดูกใหม่”

ผีคลั่งรักกระแอมขึ้นมา อะไรคือกระดูกใหม่ ฟังแล้วน่าขนลุกมาก ยังมีเด็กยืนอยู่ข้างๆทั้งคน!

ผีดวงซวยพูดขึ้นว่า “ความหมายของเธอก็คือถ้าเป็นกระดูกใหม่ ก็เป็นของคนที่เพิ่งตายได้ไม่นานและถูกเลาะกระดูกออกมา…”

ยมโลกไม่มีคนเป็น แม้จะมีกระดูกก็ต้องเป็นกระดูกที่ถูกทิ้งไว้นานแล้ว คงไม่มีคราบเลือดติดมาด้วยแม้แต่นิดเดียว อีกอย่างกระดูกนั้นก็ต้องมีสภาพเก่าและพุพัง…

ถ้าเป็นเช่นนั้น ชิ้นส่วนกระดูกเชิงกรานที่มีคราบเลือดติดนี้มาจากที่ไหน?

ผีทึ่มตกใจ “หมายความว่ากระดูกสีขาวนี้เป็นของมนุษย์ที่เพิ่งตายเหรอ แต่ที่นี่คือยมโลกนะ และยังเป็นหลุมใหญ่ในเหวลึก จะมีมนุษย์อยู่ได้อย่างไร…”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ผีทึ่มก็เข้าใจและอึ้งไปทันที จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก

ในยมโลกไม่มีคนเป็น และคนเป็นในหุบเหวผีร้องก็มีแค่จิ่งจั้นกับซืออี้หรันเท่านั้น

จิ่งจั้นไม่เป็นอะไรแล้ว ถ้าอย่างนั้นกระดูกเชิงกรานชิ้นนี้ก็ต้องเป็นของซืออี้หรัน…

ถ้าเป็นแบบนี้ ก็หมายความว่าคนได้ตายไปแล้ว

ซู่เป่าก็เข้าใจขึ้นมา และส่ายหน้าอย่างต่อเนื่อง “ไม่จริง พี่อี้หรันยังไม่ตาย!”

ผีขี้ขลาดมองดูกระดูกเชิงกรานชิ้นนั้นและพูดขึ้นว่า “ดูจากขนาดแล้ว น่าจะเป็นกระดูกเชิงกรานของผู้ใหญ่…”

ผีหลายใจพูดขึ้นว่า “ตอนนี้สิ่งที่มั่นใจได้ก็คือ กระดูกเชิงกรานปริศนานี้จะลอยขึ้นมาเป็นช่วงๆ ไม่อย่างนั้นจิ่งจั้นก็คงขึ้นมาไม่ได้”

ผีขี้ขลาดพยักหน้า “และจุดที่กระดูกเชิงกรานไปถึงนั้นก็ไม่ใช่จุดที่ลึกที่สุดของเหว เพราะตอนนั้นเขาพูดว่าสิ่งประหลาดใต้เหวลึกกำลังไล่ตามขึ้นมา”

ซู่เป่าบังคับให้ตัวเองใช้สมองคิดอย่างหนัก และถามขึ้นว่า “หรือว่าที่เหวลึกมีจุดที่นูนสูงขึ้นมาและยืนได้? พวกเราแค่ต้องไปให้ถึงจุดนั้น ถ้ารู้สึกว่ามีสิ่งผิดปกติก็ให้รีบกลับขึ้นมา”

ผีขี้ขลาดถอนหายใจ “ตอนนี้พวกเรายังไม่ค่อยเข้าใจเหวลึก ไม่อย่างนั้นก็คงสามารถคิดแผนการที่ดีกว่านี้ออกมาได้”

ซู่เป่าใช้สมองคิดอย่างเต็มที่ คุณพ่อบอกว่า รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

อันดับแรกจะต้องทำความเข้าใจกับเหวลึกนี้ก่อน

จะเข้าใจยังไง?