ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 849

พี่อี้หรันตายแล้ว？！

ซู่เป่าจ้องไปที่ใบหน้านั้นด้วยความตกใจ เห็นได้ชัดว่าเป็นใบหน้าของพี่อี้หรันแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้มันกลับดูแปลกตามาก ใบหน้าที่บิดเบี้ยวของซืออี้หรันพยายามจะดูดน้าขี้เหร่และพวกผีขี้ขลาดเข้าไปในหมอกด้วย

ในที่สุดทุกคนก็เข้าใจว่าหมอกที่มืดครึ้มในหุบเหวคือหมอกอะไร มันคือสิ่งที่หลอมรวมมาจากชิ้นส่วนวิญญาณที่ตายแล้วนับไม่ถ้วน！

วิญญาณที่ตายแล้วพวกนี้กลายเป็นเศษชิ้นส่วนทั้งหมดหลอมรวมกันและกลายเป็น ‘หมอก’

“ไม่หรอกมั้ง! เจ้าตัวเล็กซืออี้หรันที่มีใบหน้าหล่อเหลาขนาดนั้นจะตายแบบนี้จริงๆ เหรอ？” ผีหลายใจถึงกับอึ้ง

ถ้าไม่ตายแล้วหน้าของเขาจะมาหลอมรวมกับหมอกของพวกวิญญาณที่ตายแล้วได้ยังไงล่ะ

“พี่อี้หรัน!” ซู่เป่ากุมมือและเรียกซืออี้หรันอย่างใจจดใจจ่อ

แต่ใบหน้าของซืออี้หรันกลับไม่มีการตอบสนองอะไรเลย มีแต่จะดึงน้าขี้เหร่เข้าไปในหมอกด้วย

ภายใต้สถานการณ์ฉุกเฉินนี้ ซู่เป่าทำได้แต่เพียงต้องเก็บผีทั้งหมดเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ

ในหุบเหว เหลือแต่เพียงเสี่ยวอู่และซู่เป่า!

“อย่าเข้ามานะ” เสี่ยวอู่ตะโกนร้องด้วยความกลัว

ซืออี้หรัน ‘อ้าปากกว้าง’ เตรียมจะกัดแต่ไม่โดน เกือบกัดโดนหางเสี่ยวอู่เสียแล้ว

“อ้าก หางของฉัน！” เสี่ยวอู่กลัวจนตัวหดก็เลยมุดเข้าไปอยู่ในผมของซู่เป่า

พอ ‘ซืออี้หรัน’ กินวิญญาณที่ตายแล้วไม่ได้ก็ราวกับว่าไม่มีเป้าหมาย ลอยไปลอยมาอย่างไร้จุดหมายอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งจู่ๆ ก็จ้องมองที่ซู่เป่าอีกครั้ง

“หึๆ” เขาล้อมซู่เป่าไว้และจ้องไปที่เธออย่างเอาเป็นเอาตาย ดูเหมือนกำลังคิดว่าสิ่งนี้จะกินได้หรือไม่

“พี่อี้หรัน！” ซู่เป่านั่งอยู่บนชิ้นส่วนอวัยวะ ชิ้นส่วนกำลังจมลงไปเรื่อยๆ ส่วนใบหน้าของซืออี้หรันก็ตามลงไปด้วยและจ้องไปที่เธออยู่แบบนี้

ไม่ตอบสนองอะไรต่อการเรียกของเธอ

ในเวลานี้เอง จู่ๆ ที่ใต้หุบเหวก็มีเงาดำปรากฏขึ้นมา เป็นหนังศีรษะของมนุษย์ และมีผมที่มีเลือดเปื้อนอยู่ขนาดเท่าฝ่ามือ

ผีขี้ขลาดที่อยู่ในน้ำเต้าวิญญาณแอบสังเกตอยู่ตลอดและรีบเอ่ยขึ้นมาว่า “ซู่เป่า ขึ้นไปได้ได้แล้ว! ขึ้นไปก่อน！”

ซู่เป่าที่นั่งอยู่บนขาก็มองลงไป

ข้างใต้นั้นมืดมิด มองเห็นไม่ชัดว่าอะไรเป็นอะไร และไม่รู้ว่าข้างในนั้นมีอะไรอยู่บ้าง

พอถึงตรงนี้ก็ยิ่งได้ยินเสียงครวญครางโห่ร้อง เสียงร้องไห้ เสียงหัวเราะ เสียงดังอึกทึกครึกโครม และหนาวเหน็บ

ซู่เป่ามองไปรอบๆ หน้าผาที่ใกล้ที่สุดมีเสียงน้ำไหลเสียงดังซึ่งก็คือน้ำตกปรากฏอยู่ต่อหน้าเธอ

“พี่อี้หรัน！” ซู่เป่าตะโกนเรียกอีกรอบหนึ่งแต่ก็ยังไม่ได้ผล

กลับเป็นเพราะเสียงร้องของเธอที่ทำให้ใบหน้าของซืออี้หรันยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ…

ซู่เป่าไม่แน่ใจว่าเขาอยากทำอะไรกันแน่ ขณะนั้นเองหนังศีรษะก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอแล้ว

กังวลมากแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

ซู่เป่ากัดฟันและเอื้อมมือชกเข้าที่หน้าของซืออี้หรัน

ผลัวะ——