ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 886

ครูชิวอยากจะหัวเราะออกมา

เธอหรือพวกเขากันแน่ที่เป็นครู!

ขณะที่เธอกำลังจะพูด นายหญิงซูก็พูดออกมา “ครูชิว อย่ามัวแต่พูดเรื่องไร้สาระพวกนั้นเลยค่ะ เรามาที่นี่เพื่อจัดการปัญหาของเด็ก ๆ ไม่ได้มาเพื่อฟังคุณอบรมสั่งสอน”

“ทำไมเด็กสองคนถึงทะเลาะกัน และทำไมคุณถึงพูดทางโทรศัพท์ว่าเป็นซู่เป่าของเราที่ทะเลาะกับเด็กชายคนนี้”

นายหญิงซูยังคงไม่พอใจที่ครูชิวโยนความผิดทุกอย่างไปที่ซู่เป่าทันทีที่รับสาย

มาถึงนานแล้ว แต่เธอกลับไม่พูดให้เข้าใจสักทีว่าเกิดอะไรขึ้น!

เธอทนไม่ไหวแล้ว!

คนแบบนี้ยังเป็นครูอยู่อีกเหรอ

ครูชิวอ้าปากค้าง

หน้าแทบหงาย

เคยมีผู้ปกครองที่ก่อกวนปั่นป่วนเธอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกกดดันขนาดนี้...

เธอยังมีภาพหลอนว่าคนแก่สองคนนี้ไม่ใช่ผู้ปกครอง แต่เป็นผู้นำอะไรสักอย่าง...

เมื่อแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวเห็น เธอก็คิดว่าไม่ธรรมดา!

เป็นผู้ปกครองคิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าเถียงกับครู?

เธอยิ้มและพูดอย่างรวดเร็ว “ครูชิว ใจเย็น ๆ ค่ะ ใจเย็น ๆ...”

จากนั้นก็แอบใส่ความต่อนายหญิงซู “ทุกคนใจเย็น ๆ นะคะ งานของครูไม่ใช่เรื่องง่าย เราอย่าสร้างปัญหาเพิ่มให้ครูจะดีกว่าไหมคะ”

“เป็นเด็กก็ต้องซนเป็นธรรมดา ทะเลาะกันหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทางเราเป็นเด็กผู้ชาย ก็ไม่ควรจะโต้เถียงกับเพื่อนผู้หญิงด้วย”

“แต่วิธีสื่อสารของพวกคุณแบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะคะ พูดกับครูแบบนี้ได้ที่ไหนกัน ถึงตอนนั้นเด็ก ๆ ก็จะเอาเป็นเยี่ยงอย่าง แล้วแบบนี้จะมีครูอยู่ไปทำไม แล้วจะให้ครูจัดการยังไง…”

“พวกเราส่งลูกไปโรงเรียนก็ควรจะไว้วางใจคุณครู เชื่อว่าครูทำเพื่อให้ลูกของเราได้ดี! เราต้องร่วมมือกับคุณครูเพื่อให้การทำงานแต่ละอย่างออกมาดีสิคะ...”

คำพูดของคุณแม่เหลียงทำให้ครูชิวค่อย ๆ กลับมามีสติอีกครั้ง

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเอามาก ๆ ใช่ เธอทำอะไรผิดกัน

การทุ่มเททั้งกายและใจขอวเธออบรมสั่งสอนลูก ๆ ของพวกเขานั้นผิดอะไร

นายหญิงซูพูดไม่ออก และพูดกับซู่เป่า “ซู่เป่า เธอพูดซิ”

ครูชิวเหลือบมองที่ซู่เป่าทันที

ซู่เป่าไม่มีความกลัวเลยแม้แต้น้อย และพูดว่า “คือแบบนี้ค่ะ หนูเพิ่งจะมาโรงเรียน พวกเพื่อนในห้องถามหนูว่าชื่ออะไร”

“หนูก็เลยบอกว่าหนูชื่อซูจื่อซู่ และเหลียงเจิ้นอ้าวก็เป็นคนแรกที่พูดว่าจะมีคนชื่อมันเทศได้ยังไง มันน่าเกลียดมาก และเขายังพูดอีกว่าหนูชื่อมันเทศใหญ่!”

“และเขายังบอกอีกว่า ตอนที่แม่ของเขาว่าใครก็จะพูดว่า ‘ทำไมถึงโง่เหมือนมันเทศเลยล่ะ’ เขาก็เลยเรียกหนูตลอดเลยว่ามันเทศใหญ่!”

คำอธิบายของซู่เป่าชัดเจนมาก และแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวก็รู้สึกอายขึ้นมาทันที...

แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกอายไม่ใช่การที่ลูกชายของเธอตั้งฉายาให้คนอื่น แต่เป็นการที่ลูกชายของเธอเอาคำด่าของเธอออกมาพูด และทำให้ครูรู้...