ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 927

ข้างหลังต้นสนหิมะมีเด็กเล็กๆ มุดออกมาแล้วโบกมือยิ้มคิกคัก

“สวัสดีค่ะ”

พูดจบก็จ้องตรงไปที่ซูเหอเวิ่นแล้วเอ่ย “พี่ชาย เมื่อกี้พี่เหยียบกระโปรงของหนู”

เธอทำหน้าไม่พอใจ “หนูยืนอยู่ข้างหลังพี่แท้ๆ พี่ไม่รู้เลยเหรอ”

ซูเหอเวิ่น “…”

พอนึกถึงตอนที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นสนหิมะแล้วยังมีผีตามอยู่ข้างหลัง ทำให้เขารู้สึกขนลุกไปหมด

“นี่เธอ เธอมาตามพวกเราทำไม！” ซูเหอเวิ่นถาม

ผีเด็กตัวนี้เป็นลูกสาวของคู่รักที่เพิ่งอุ้มโกศไปเมื่อกี้ชื่อเสี่ยวจิ่ว

เสี่ยวจิ่วเข้ามาใกล้และนั่งยองๆ อยู่ข้างซู่เป่าแล้วพูดว่า “พ่อแม่หนูกำลังฝังหนูอยู่ หนูเบื่อก็เลยจะออกมาเล่นกับพี่”

ซูเหอเวิ่น “ทำไมต้องเป็นฉันด้วย…”

เขาอยากจะถามนานแล้วว่าทำไมต้องเป็นเขาด้วย ทำไมต้องเป็นเขาตลอดที่ต้องเจ็บปวด！

ดูเหมือนผีแทบทุกตัวต่างจับจ้องมาที่เขา

ครั้งก่อนก็เหมือนกัน ตอนที่ผีหัวคนสิงร่างจั๋วเคอก็เป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่สามารถไปจ้องพี่ชายเขาได้ แต่กลับมาจ้องที่เขาอยู่ตลอด

เสี่ยวจิ่วเอียงหัวมองไปที่ซูเหอเวิ่น “เพราะว่าพี่หน้าตาดีไง”

“พี่สาวคนนี้ก็หน้าตาดี แต่พอมองหลายๆ ครั้งก็ดูเหมือนจะก้าวล่วงเกินไป…”

เสี่ยวจิ่วบ่นพึมพำ เธอเป็นผีตายโหงน้อยก็เลยไม่สามารถรับรู้ถึงแรงกดดันโดยธรรมชาติของพญายม

เพียงแต่โดยสัญชาตญาณทำให้รู้สึกว่าไม่กล้าที่จะมองบ่อยๆ

ไม่เหมือนซูเหอเวิ่น

“พี่สามารถเห็นหนูได้ แถมยังเป็นพวกเดียวกับเรา แต่ดันเป็นคนซะงั้น เพราะฉะนั้นหนูก็ต้องอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา！” เธอตอบ

ซูเหอเวิ่น “…”

ใครเป็นพวกเดียวกับเธอมิทราบ คนกับผีนั้นอยู่คนละโลกกัน จะมาบอกว่าคนที่เห็นผีเป็นพวกเดียวกันได้ไง…

ซู่เป่าอดไม่ได้ที่จะแอบขำและอธิบายว่า “ผีสามารถมองเห็นคนได้ แต่โดยหลักแล้วคนจะไม่สามารถมองเห็นผีได้ ทำให้ผีที่โดดเดี่ยวก็จะรู้สึกเหงามากและเวลาที่พวกเขาพบว่ามีคนเห็นพวกเขา…แน่นอนว่าพวกเขาก็ต้องมีความสุข”

พอมีความสุขปุ๊บ ก็เลยมองว่าพี่เป็นพวกเดียวกัน？

หมายความแบบนี้แหละ

ซูเหอเวิ่นหมดคำจะพูด การมองเห็นผีก็เป็นบาปอย่างหนึ่ง…

“แต่อย่างไรก็ตามคนกับผีก็ไม่เหมือนกัน！ เธอตายไปแล้วก็ไม่ควรอยู่ในโลกมนุษย์ต่อไปหรือเปล่า？ เธอไม่กลัวว่าฉันจะจับเธอหรือไง！” ซูเหอเวิ่นขู่

เสี่ยวจิ่วยิ้มคิกคักแล้วถามด้วยความสงสัย “พี่เอาอะไรมาจับหนูเหรอ？”

ซูเหอเวิ่นหยิบของในกระเป๋าออกมา！

กองยันต์ต่างๆ กระทะก้นเรียบ ตาข่ายขาด…

ซูเหอเวิ่นจ้องตาเป็นมันไปที่เสี่ยวจิ่ว “ยังไงฉันก็จับเธอได้อยู่แล้ว！”

เสี่ยวจิ่วมองไปที่ซูเหอเวิ่นเงียบๆ

เธอไม่ไป ไม่มีทางไป เธอยังมีเรื่องสําคัญที่ยังทำไม่สำเร็จ…

เธอไม่กลัวเขาหรอก

แต่เธอกลัวอีกสองคน…

เสี่ยวจิ่วมองไปที่ซู่เป่าและจี้ฉางอย่างระมัดระวังและพบว่าทั้งคู่กําลังจ้องมาที่เธออยู่

เธอรีบลุกขึ้นมาแล้ววิ่งหนีไป！

เธอเป็นผีตายโหงน้อยและสามารถออกมาตอนกลางวันได้เป็นครั้งคราว แต่ต้องพึ่งพาบางสิ่งบางอย่าง

โดยทั่วไปก็จะหลบอยู่ในที่มืด