ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 977

ซูอีเฉินเผยรอยยิ้มของผู้ชนะ เขาจัดเนกไท กุมกุหลาบไว้เบื้องหน้า

แกร๊ก…ประตูกลับล็อคอยู่!

ไม่ถูก เขาผ่านหมดทุกด่านแล้วไม่ใช่เหรอ

เขาจัดการผีทั้งหมดในน้ำเต้าวิญญาณของซู่เป่า รวมถึงมู่กุยฝานเรียบร้อยแล้ว

ไม่น่าสิ…

เห็นเพียงประตูโครงเครง วิญญาณจี้ฉางปรากฏ

ท่านจี้กระตุกมุมปากพร้อมกล่าว “คุณซู คงมิขาดแคลนเงินหรอกใช่ไหม”

ซูอีเฉิน “……”

จี้ฉาง “มิต้องเกร็ง ข้าเองก็ไม่ขาดเงิน”

ซูอีเฉิน “…”

จี้ฉางกล่าวต่อ “ด่านนี้ข้าถามเจ้าเพียงสามคำถาม หากตอบได้ เจ้าก็นำตัวเหยาหลิงเยว่ไปได้เลย”

ซูอีเฉินพยักหน้า “ว่ามาเลยครับ”

รอยยิ้มจี้ฉางหุบลงเล็กน้อย นัยน์ตาเขาเต็มไปด้วยแววจริงจัง “เจ้ารู้หรือไม่ว่านางมิใช่คนธรรมดา”

ซูอีเฉินส่งเสียงอืมทีหนึ่ง “ผมรู้”

จี้ฉางกล่าวต่อ “เจ้ารู้หรือไม่นางอยู่ในโลกมนุษย์ต่อเช่นนี้มิได้“

ซูอีเฉินชะงักทีหนึ่ง ไม่รู้ทำไม หัวใจของเขาเจ็บแปล๊บไปทีหนึ่ง

“ผมรู้…” เขาค่อยๆ พูดต่อ “รู้มาโดยตลอด”

ก่อนหน้านี้เขาเคยถามซู่เป่า เหยาหลิงเยว่จะสามารถกลับเป็นปกติได้หรือไม่ คำตอบของซู่เป่าคือไม่

เมื่อก่อนซู่เป่าก็เคยบอกแล้ว หากเหยาหลิงเยว่อยู่ที่ตระกูลซูต่อเป็นเวลานาน จะไม่ดีต่อฝ่ายใดทั้งนั้น

ดังนั้นในระยะเวลาที่ผ่านมา เหยาหลิงเยว่จึงไม่เคยหยุดพัก กระทั่งช่วงเวลาที่ซู่เป่าลงไปแดนใต้พิภพ เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเดินทาง

ผ่านเมืองมากมาย ผ่านขุนเขามากมาย เธอตามหาสิ่งที่เธอควรตามหา และทำภารกิจที่เธอควรทำให้สำเร็จ

ราวกับการสะสมแต้มบุญ เมื่อทำสำเร็จภารกิจหนึ่งเวลาที่เธอกลับมาได้ก็จะเพิ่มมากขึ้น

ดังนั้นเหยาหลิงเยว่จึงปรากฏตัวไม่บ่อยนัก หลายๆ ครั้ง มีเพียงตอนซู่เป่ากลับมาเธอจึงจะกลับมาตามได้

และเมื่อเธอกลับมา เขาต้องอยู่อย่างแน่นอน ดังนั้นคนที่ไม่รู้จึงมักคิดว่า เขาอยู่กับเหยาหลิงเยว่ตลอด…

ทุกคนจ้องมองซูอีเฉิน เสียงหัวเราะเมื่อครู่บัดนี้กลับเงียบสงัดลง

ซูอีเฉินสติหลุดไปครู่หนึ่ง เมื่อได้สติอีกทีก็ได้ยินจี้ฉางถามคำถามสุดท้าย “จากคำถามสองข้อบน เจ้าแน่ใจหรือจะสามารถอยู่เคียงข้างนางไปตลอด”

ไม่เหมือนคู่สามีภรรยาทั่วไป ที่เขาไปทำงานตอนเช้า ภรรยาเตรียมอาหารเย็นรอที่บ้าน หรือคู่รักที่สามารถมองเห็นกันในทุกๆ เช้าที่ลืมตา

ความห่างไกลมากกว่าความใกล้ชิด ครึ่งชีวิตหลังของเขาก็ยังไม่แน่นอน เขาสามารถรับข้อแม้แบบนี้ได้หรือไม่ ทั้งชีวิตนี้เขาจะไม่เปลี่ยนใจอีกได้หรือไม่

ซูอีเฉินพยักหน้า สายตาของเขาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ “ผมมั่นใจ”

จี้ฉางจดจ้องเขาอยู่หลายวิ ในที่สุดจึงยอมหลีกทางพร้อมกล่าว “เช่นนั้น…เจ้าสามารถเปิดประตูได้”

แววได้ใจเพราะชัยชนะของซูอีเฉิน ถูกความหนักแน่นและมั่นคงแทนที่ เขาจับไปที่ลูกบิดประตูอีกครั้ง