ซุปเปอร์ครูฝึก นิยาย บท 4

เซียวหยุนหลงเก็บกระเป๋าเดินทางของตัวเองเรียบร้อย โดยมีเพียงแค่กระเป๋าสะพาย และโกศสีดำที่อยู่ในมือ ซึ่งภายในบรรจุเถ้ากระดูกของแม่เขาเอาไว้

เขาบอกลาค่ายฝึกนรก บอกล่านักเรียนที่เขาเคยฝึก รวมไปถึงผู้ฝึกที่เคยอยู่ร่วมกันมา แล้วเดินออกจากประตูของค่ายฝึกไป

เขาหันกลับไปมองค่ายฝึก ที่นี่มีความทรงจำของเขามากมาย ทำให้เขารู้สึกเสียดายอยู่ลึก ๆ

เขาถือโกศบรรจุเถ้ากระดูกเอาไว้ในมือ ในสมองปรากฏภาพของเงาที่ดูอ่อนโยนและใจดี แต่ในขณะเดียวกันก็มีความเข้มงวดของความเป็นพ่ออยู่ด้วย เธออาศัยความพยายามและความขยับของเธอเลี้ยงเขามาจนเติบใหญ่ ถึงแม้ชีวิตจะขัดสนเพียงใด แต่เธอก็สอนเขาเสมอว่า ถึงแม้จะยากจนแต่ก็ห้ามสูญเสียศักดิ์ศรีโดยเด็ดขาด เธอเป็นผู้สอนความรู้และตัวอักษรจีนให้กับเขา สอนภาษาจีนให้กับเขา เมื่อเขาโตขึ้นสักหน่อย เธอก็เริ่มสอนสี่ตำราห้าคัมภีร์ให้กับเขา รวมไปถึงบทกวีสมัยถังและซ่ง

เธอเป็นผู้หญิงที่มีความรู้กว้างขวางและลึกซึ้ง เธอใช้ความรักของผู้เป็นแม่ และความรู้อันกว้างขวางที่ตัวเองมี สอนในสิ่งที่เขาควรรู้ ทำให้ถึงแม้ตัวเขาจะไม่เคยเข้าเรียนในโรงเรียนมาก่อน แต่กลับมีความรู้เต็มเปี่ยม

แต่ทว่า ตอนที่ตัวเขาอายุได้ 15 ปี เธอกลับจากไปอย่างสงบ ด้วยอาการปอดติดเชื้อจากไวรัสไข้หวัดใหญ่

และตอนที่อายุได้ 15 ปีนี้เอง ก็เป็นตอนที่เซียวหยุนหลงเพิ่งได้รู้ว่าตนเองนั้นยังมีพ่อ เป็นเจ้าบ้านคนปัจจุบันของตระกูลเซียวแห่งเมืองเจียงห่าย

“แม่ครับ กลับบ้านแล้วนะครับ--”

หางตาของเซียวหยุนหลงเปียกชื้นอย่างช่วยไม่ได้ เขาก้มลงพูดกับโกศที่บรรจุเถ้ากระดูกเบา ๆ แล้วขึ้นนั่งบนรถของดูกค์ และจากไปเช่นนี้

การเดินทางจากซีบีราไปถึงเอ็มซีต้องใช้เวลากว่าครึ่งวัน

ด้วยเหตุนี้ ตอนที่ดูกค์เดินทางมาถึงเอ็มซีพร้อมกับเซียวหยุนหลง ก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว ดูกค์หันมองนาฬิกา แล้วพูดว่า : “เฮ้ เพื่อน เที่ยวบินของนายจะถึงเมืองเจียงห่ายคืนนี้ตอนสี่ทุ่ม คาดว่าต้องใช้เวลาบินประมาณ 7- 8 ชั่วโมง แต่เวลาที่เอ็มซีกับที่ประเทศของนายต่างกัน 5 ชั่วโมง ดังนั้นเวลาที่นายไปถึงเมืองเจียงห่าย น่าจะเป็นเวลาประมาณ 11 โมงเช้าของที่นู่น”

เซียวหยุนหลงพยักหน้า เขาหันมองดูกค์ แล้วออกแรงตบลงไปที่ไหล่ของดูกค์ และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง : “ดูกค์ ขอบคุณคุณมากที่ให้ผมเข้าไปรับหน้าที่ครูฝึกในค่ายฝึกนรก ไม่อย่างนั้นตอนนี้ผมคงยังไม่ได้ออกมาจากกลุ่มทหารรับจ้างอย่างแน่นอน”

“เมื่อเป็นพี่น้องกันแล้วก็ไม่จำเป็นต้องพูดจาเกรงใจเช่นนี้อีก หลายปีมานี้นายอุทิศตนให้กับค่ายฝึกนรกมามาก จนยากจะหาใครเทียบได้ หากไม่มีนาย นักมวยที่ออกจากค่ายฝึกนรก จะสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งคนแล้วคนเล่า และคว้าผลประโยชน์มหาศาลมาได้อย่างไร ?” ดูกค์พูดขึ้น เขาพูดว่า : “เพื่อน นายเข้าไปในสนามบินได้แล้ว ต่อไปหากมีเวลาว่าง อย่าลืมกลับมาหาฉันบ้างนะ”

“ไม่มีปัญหา เช่นนั้นไว้พบกันใหม่” เซียวหยุนหลงพูดขึ้น แล้วจับมือกับดูกค์ จากนั้นเขาจึงสบายกระเป๋าเดินทางอันเรียบง่าย แล้วเดินตรงเข้าไปในสนามบินนานาชาติเอ็มซี

ดูกค์มองดูเซียวหยุนหลงเดินจากไปด้วยความเสียดาย ที่จริงแล้วเขารู้มาตลอดว่าสักวันเซียวหยุนหลงจะต้องจากไป เพียงแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น

......