ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 12

ตอนที่12 ผลการรักษา

"บนโซฟานี่เลยแล้วกัน คุณนั่งทำงานเย็บผ้าของคุณบนขาของผมนี่แหล่ะ" หลินหยางหัวเราะ แล้วจึงถอดกางเกงตัวเองออกด้วยความรวดเร็ว แล้วจับเอาน้องชายของตัวเองมาดันอยู่ตรงต้นขาของเธอ

"เธอไม่อายคนบางเลยหรือ" เมื่อได้ยินหลินหยางบอกว่าทำตรงโซฟานี้นั้น เซี่ยผิงจึงเอ่ยกับเขาด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ

"เขามาก่อนแล้วค่อยว่ากัน" สองมือของหลินหยางจัเอ้อหนิวู่ตรงเนินภูเขาสองลูกของเธอ

เธอค่อยๆประคองตรงนั้นของหลินหยางมาจ่อยังทางเข้าของเธอ แล้วค่อยๆนั่งลง แล้วร่างกายก็ค่อยๆขยับขึ้นลง เป็นเช่นนี้อยู่ประมาณสามนาที เซี่ยผิงก็เอาเสื้อผ้าที่อยู่ในมือโยนทิ้งไปตรงด้านหน้าโซฟา แล้วหันมาให้ความร่วมมือกับหลินหยาง

หลังจากนั้นผ่านไปประมาณชั่วโมงกว่าๆ หลินหยางเอาของเหลวในร่างกายของเขาปล่อยไปในปากของเซี่ยผิงแล้วนั้น เขาก็พูดคุยกับเซี่ยผิงต่อเล็กน้อยแล้วจะกลับออกไป

"ดูแผลของคุณสิ!" หลินหยางที่กำลังจะกลับออกไปนั้น สายตากวาดมามองยังแผลเป็นที่แขนของเธอ แล้วเอ่ยเรียกเธอขึ้น

"ทำไมหรือ?" เซี่ยผิงมองดูที่แขนของเธออย่างสงสัย ปากเล็กๆอ้าค้าง

รอยแผลเป็นที่น่าเกลียดในตอนนี้สีเริ่มจางลง เมื่อเทียบกับรอยดำๆก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะเห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน

"คุณใช้ทาไปเรื่อยๆนะ หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ น่าจะรักษารอยแผลนี้ของคุณให้กลับคืนเป็นสภาพผิวเดิมของคุณได้" จากประสบการณ์ของเขา หลินหยางจึงคาดการณ์ได้อย่างรวดเร็ว

หลายๆปีมานี้ ถึงแม้ว่าเซี่ยผิงจะไม่ได้สนใจรอยแผลเป็นนี้เลย แต่ผู้หญิงถึงอย่างไรก็รักความสวยงามด้วยกันทั้งสิ้น หากมีวิธีที่จะรักษาความสวยของของตัวเองไว้ เธอเองก็คงจะรู้สึกมีความสุขไม่น้อย

เธอจึงจูบหลินหยางกลับไปหนึ่งที พร้อมกับใบหน้าที่ซุกอยู่กับแผงอกของเขา นิ้วมือก็ลูบไร้ไปตามอกกว้างเลยเอ่ยขอบคุณ "ขอบคุณนะ หลินหยาง"

"ขอบคุณอะไรกัน ยาขวดนี้คุณเอาไว้ใช้ ใช้ดีกว่าครีมไข่มุกนั่นเสียอีก คุณใช้มันทุกๆสองสามวัน แล้วผิวพรรณของคุณก็จะเรียบเนียน" หลินหยางหัวเราะ

"ยานี่มีชื่อเรียกว่าอะไรหรือ?" เซี่ยผิงเอ่ยถาม

หลินหยางครุ่นคิด ชื่อเรียกของมันเอาจริงๆเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกชื่อดีๆออกชื่อหนึ่ง ลูบใบหน้ารูปไข่ของเธอ "ชื่อว่าครีมแผลลาย"

"ฮ่าๆ พูดแบบนี้แสดงว่าฉันก็เป็นคนสวยสินะ"