ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 34

ตอนที่34ใจกล้า

เมื่อมองดูเงาสท้อนที่แสนตื่นตาตื่นใจนั้นหวงเฟิ่งเสียก็คิดไปว่าสิ่งที่อยู่ภายในของร่างกายของหลินหยางนั้นต้องไม่ใช่เล็กๆแน่นอน

จำได้ว่าว่าตอนที่หลินหยางอยู่ประถมห้าหรือหกนั้นตรงส่วนนั้นของเขามันก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วและเมื่อเปรียบเทียบกับของผู้ใหญ่บางคนก็ยังใหญ่ไม่มากนักตอนนั้นหวงเฟิ่งเสียจึงเลือกที่จะลงโทษหลินหยางด้วยการให้ถอดกาเกงออก

เวลาผ่านไปหลายปีก็ไม่รู้ว่าตรงนั้นของหลินหยางจะเติบใหญ่แค่ไหนแล้ว

หวงเฟิ่งเสียปีนี้ก็อายุ33แล้วเป็นปีที่โตเต็มที่เมื่อคิดถึงเรื่องเก่าน่าอายในอดีตก็ทำให้ภายในใจรู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมา

“ผมไม่ได้พูดมั่วอะไรเลยนะ”หลินหยางพูดออกไปขณะนั้นใบหน้าของหวงเฟิ่งเสียก็เหมือนถูกปัดบลัชออนแดงระเรื่อขึ้นมา

“พูดต่อไปซิเดี๋ยวฉันจะจับเธอลงโทษเหมือนสมัยก่อนแน่นอน”หวงเฟิ่งเสียเริ่มพูดต่อหน้าก็เริ่มร้อนผ่าวมองไปที่หลินหยางอย่างเขินอายแต่ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่มีอาการหัวเราะเยาะเธอแต่อย่างใด

ภายในใจของหวงเฟิ่งเสียเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆทำไมถึงมาเจอหลินหยางในตอนนี้ได้แล้วทำไมตัวเองถึงกล้าพูดจาอะไรแบบนี้ออกไ?

นี่ก็เข้าฤดูร้อนแล้วอากาศร้อนเพิ่งจะเคลื่อนย้ายโซฟาเสร็จร่างการของทั้งสองเต็มไปด้วยเหงื่อพัดลมบนเพดานก็พัดได้ไม่เร็วนักภายในห้องก็ร้อน

“เธอไปอาบน้ำก่อนเถอะ”หวงเฟิ่งเสียที่มองเห็นเหงื่อไหลย้อยออมาจากหัวของหลินหยางพูดขึ้น

“ครับ”หลินหยางไม่ได้ปฏิเสธเมื่อมองเห็นห้องน้ำก็เดินเข้าไปในนั้น

ถอดเสื้อผ้าออกหลินหยางก็หยิบอุปกรณ์อาบน้ำของตัวเองออกมาเปิดก็อกน้ำให้น้ำเย็นๆไหลออกมาเขาเป่าปากอย่างสดชื่นเมื่อเริ่มรู้สึกถึงความสบายตัว

อาบน้ำฟอกสบู่เสร็จแล้วตอนที่หลินหยางกำลังเช็ดตัวให้แห้งอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงร้อง“โอ้ย”อย่างดังมาจากด้านนอก

เมื่อหลินหยางได้ยินจึงรีบออกมาจากห้องน้ำโดยที่ยังไม่ได้แต่งตัวเพียงแต่คว้ากางกางในมาใส่ได้ตัวเดียวก็รีบออกไปดูมองไปรอบๆก็เห็นหวงเฟิ่งเสียกำลังล้มอยู่ที่บันไดเห็นได้ชัดว่าเธอตกบันไดลงมา

หวงเฟิ่งเสียน่าจะกำลังไปเปลี่ยนชุดเพื่อที่จะอาบน้ำเธอใส่ชุดเดรสตัวหลวมๆหลังจากที่เธอหกล้มลงมาเนื้อหนังที่เป็นส่วนของเนินหน้าอกขาวดุจหิมะก็โผล่เผยออกมา

“อาจารย์เป็นอย่างไรบ้างครับ”หลินหยางกลืนน้ำลายแล้วรีบเข้าไปถาม

“เจ็บที่เท้าน่าจะเท้าเคล็ด”หวงเฟิ่งเสียพูดหน้ามุ่ยเหมือนคนมีอาการบาดเจ็บ“ประคองฉันไปนั่งที่โซฟาหน่อย”

เมื่อพูดเสร็จหวงเฟิ่งเสียก็ยืนมือออกไปเพื่อที่จะควานหาแขนของหลินหยางมาเกาะแต่ด้วยความที่เธอล้มลงไปกับพื้นที่ต่ำกว่าเธอยื่นมือออกไปจับโดนบางอย่างที่ตอนแรกก็อ่อนนุ่มแต่อยู่ๆมันก็เปลี่ยนมาแข็งทันทีหวงเฟิ่งเสียหัวใจเต้นอย่างรุนแรง

หวงเฟิ่งเสียรู้ทันทีว่าเธอจับโดนอะไรจึงรีบดึงมือกลับออกไปใบหน้าก็เริ่มมีสีแดงฉาด

หลินหยางก็มีอาการเก็อเขินแล้วตอบกลับด้วยอาการสงบว่า“มาครับผมช่วยประคอง”

“ค่ะ”หวงเฟิ่งเสียตอบรับพร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอายแล้วยื่นมือไปให้หลินหยางจับ

หลินหยางมองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของหวงเฟิ่งเสียจึงอุ้มหวงเฟิ่งเสียขึ้นมาเหมือนที่อุ้มเจ้าสาวในวันวิวาห์แล้วพาไปนั่งที่โซฟา

ถึงแม้ว่าคนที่อุ้มจะเป็นลูกศิษย์แต่ใจของหวงเฟิ่งเสียก็เต้นเเรงไม่ใช่น้อย

หวงเฟิ่งเสียในวัย33ร่างกายของเธอไม่ได้ดูเผละผละแต่ยังนุ่มนิ่มอีกด้วย

คนที่อุ้มหวงเฟิ่งเสียอยู่เองเมื่อได้แนบชิดได้ยินเสียงลมหายใจและกลิ่นของหญิงสาวใกล้ๆหัวใจของเขาเองก็เต้นแรงไม่แพ้กัน

ก็มลงมองดูหวงเฟิ่งเสียหน้าที่ได้รูปทรงตาไม่โตมากแต่เปล่งประกายจมูกเป็นสันน้อยๆริมฝีปากเป็นสีแดงระเรื่อเพราะว่าเธอกำลังจะไปอาบน้ำชุดชั้นในก็ไม่ได้ใส่ชุดเดรสบางๆทำให้มองเห็นจุดเล็กๆสองจุดโผล่ขึ้นมา

เมื่อรู้ว่าหลินหยางมองตัวเองอยู่หวงเฟิ่งเสียก็เริ่มรู้สึกเขินอายรู้สึกถึงแผ่นอกที่กว้างใหญ่ของหลินหยางแล้วก็คิดไปถึงว่าเมื่อกี้นี้จับไปโดยน้องชายของหลินหยางหน้าก็แดงหนักกว่าเดิม

หวงเฟิ่งเสียถูกวางลงบนโซฟาถูกหลินหยางถามว่า“ทำไมถึงไม่ระมัดระวังแค่เดินบันไดยังตกได้”

“ไม่ทันระวังก็าวพลาด”หวงเฟิ่งเสียตอบสายตาก็เริ่มสำรวจรูปร่างของหลินหยางไปเห็นตรงส่วนนั้นมีอาการชูชันอยู่

เมื่อรู้ว่าถูกมองหลินหยางก็ก็มดูแล้วมีอาการเขินอายอธิบายว่า“เมื่อกี้ถูกมืออาจารย์จับไปโดนเข้ามันมีอาการตอบสนอง”

“ไร้สาระเมื่อกี้ฉันไม่ระวังไปโดนเข้า”หวงเฟิ่งเสียตอบด้วยใบหน้าที่เหมือนจะดุโกรธแต่ซ่อนเอาไว้ด้วยความอิ่มเอม

“เธออาบน้ำเสร็จแล้วหรอ”หวงเฟิ่งเสียภาม

“ครับอาบเสร็จแล้วแค่ยังเช็ดตัวไม่เสร็จเท่านั้นครับอาจารย์จะอาบหรอครับ”หลินหยางถาม

“ตอนแรกก็ว่าจะอาบแต่ตอนนี้เท้าเจ็บมากขอพักก่อนละกัน”หวงเฟิ่งเสียพูดด้วยสีหน้าของคนเจ็บ

“ผมเรียนแพทย์แผนจีนมายังไงให้ผมนวดให้นะครับ?”หลินหยางลองๆถาม

“จริงด้วยฉันลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรเธอสอบได้ที่วิทยาลัยการแพทย์นี่”หวงเฟิ่งเสียพูดด้วยตาที่เป็นประกายเมื่อนึกขึ้นได้แล้วยื่นเท้าออกไป

เมื่อมองเห็นเท้าของหวงเฟิ่งเสียที่เริ่มมีอาการห้อเลือดหนักขึ้นกว่าตอนแรกก็รู้เลยว่าอาการหนักไม่เบา

สัมผัสอย่างอ่อนโยนลงไปที่ข้อเท้าของหวงเฟิ่งเสียทำการระบายให้เลือดลมเดินดีขึ้น

ความรู้สึกนุ่มสบายเหมือนผ้าไหมกับการนวดของหลินหยางทำให้ขจัดความอึดอัดออกไป

“เธอ...ไม่ใช่ว่าเธอชอบผู้ชายนะ”

“โอ้ย”หลินหยางเหลืออดที่จะตอบออกไปไม่มองหน้าหวงเฟิ่งเสีย“พูดจากับคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงผมปกติดีครับ”

“ถ้าอย่านั้นทำไมเธอถึงไม่หาแฟนสักคนละ?”หวงเฟิ่งเสียที่คิดว่าหลินหยางชอบผู้ชายไปแล้วถามต่อ

หลินหยางหมดความอดทนกำลังพยายามจะสงบสติอารมณ์แต่มองแววตาที่มีเลศนัยของหวงเฟิ่งเสียเขามีอาการโกรธหยุดนวดเท้าของหล่อนแล้วตรงไปที่ตัวเธอผลักให้หงายนอนราบไปกับโซฟา

ชุดเดรสของหวงเฟิ่งเสียที่บางอยู่แล้วกับหลินหยางที่ไม่ได้สวมใส่ผ้าผิวหนังแนบเนื้อกันโดยเฉพาะเนินอกของหวงเฟิ่งเสียที่ชี้ตั้งถูกหลินหยางกดทับไว้กับตัวทำให้หลินหยางใจเต้นรัว

ได้กลิ่นของหญิงสาวที่อยู่เบื่องล่างเขาก็ยิ้มเยาะถามขึ้น“ตอนนี้อาจารย์คิดว่าผมชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย”

พละกำลังความเป็นชายของหลินหยางกดทับลงไปบนร่างของหวงเฟิ่งเสียด้านล่างเธอเริ่มหายใจช้าชำเลืองมองดูหลินหยางพูดอย่างโกรธๆ“หลินหยางฉันเป็นครูของเธอนะเธอไม่กลัวฉันหรอ”

กลิ่นหอมบนตัวของหลินหยางคล้ายๆกลิ่นสมุนไพรทำให้เขามีแรงดึงดูดที่รุนแรง

หวงเฟิ่งเสียรุ้สึกว่าขอของเธอถูกต่อต้านกับสิ่งมี่เป็นของแข็งและหน้าของเธอก็แดง

“ยังกล้าพูดว่าผมชอบผู้ชายอีกไหม”หลินหยางแกล้งทำเป็นดุ

“แล้วไงถ้าฉันพูดออกไปเธอกล้าที่จะเสียมารยาทกับอาจารย์ของเธอหรอ”หวงเฟิ่งเสียจ้องตาหลินหยางพูดด้วยอาการยั่วยุ

ร่างกายของหลินหยางเอนไปข้างหน้ามากขึ้นขาของหวงเฟิ่งเสียถูกบีบแน่นมากขึ้นเมื่อจะอ้าปากพูดก็อดไม่ได้ที่จะมีเสียงครางออกมา

“หลินหยางเธอรีบลุกเดี๋ยวนี้เลยนะ”หวงเฟิ่งเสียสั่ง

หลินหยางเมื่อได้ยินก็ลุกไปนั่งข้างๆเเล้วก็นวดขาให้หวงเฟิ่งเสียต่อ

ชุดของหวงเฟิ่งเสียที่ไม่ค่อยจะยาวอยุ่แล้วก็ถลกขึ้นไปอีกทำให้เห็นเนินเนื้อที่อยู่เหนือต้นขาอ่อนอย่างชัดเจน

“โรคจิตกล้าแต๊ะอั๋งแม้กระทั่งอาจารย์”จ้องมองไปที่หลินหยางหวงเฟิ่งเสียที่นอนอยู่บนโซฟาโวยวาย

“ใช่ที่ไหนละผมแค่ะแสดงให้ดูว่าผมชอบผู้หญิงเรื่องนี้มันเกี่ยวกับความเป็นชายอาจารย์ควรรู้ไว้”

“หยุดๆๆน่าขยะแขยงเธอมันหน้าหนากว่าก็นของฉันอีก”

เมื่อได้ยินคำพูดของหวงเฟิ่งเสียหลินหยางก็มองไปที่ก็นของหล่อนถึงแม้ว่าจะอยู่ภายใต้ชุดเดรสแต่รูปร่างก็ไม่สามารถที่จะซ่อนไว้ได้