ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 36

ตอนที่36ไม่คิดเงิน

ชุดเดรสแนบเนื้อเข้ารูปไปกับเรือนร่างที่ดูเซ็กซี่หลินหยางก็ชื่นชม“อาจารย์แบบนี้ดูสวยมากครับ”

“ปากหวานวันนี้ครูจับตรงนั้นให้เธอเธอต้องไปไม่พูดกับใครนะเรื่องของฉันก็ห้ามเอาไปเล่าต่อให้ใครฟัง”หลินหยางถูกหวงเฟิ่งเสียแจ้งเตือน

“วางใจได้ครับเมื่อก่อนที่ครูจับตรงนั้นของผมก็ไม่เคยได้มีใครรับรู้ผมเป็นคนชัดเจน”หลินหยางพูดออกไปเพียงเล็กน้อยแต่ก็สามารถมทำให้หวงเฟิ่งเสียไว้วางใจได้

“จริงด้วยครับอาจารย์ยื่นแขนมาเดี๋ยวผมวัดชีพจรให้”เพราะรู้ว่าหวงเฟิ่งเสียมีลูกยากและตนก็เป็นหมอจึงไม่อาจจะเมินเฉยได้

“ทำไมหรอ”หวงเฟิ่งเสียที่นั่งข้างๆหลินหยางถามอย่างฉงน

“ผมเรียนแพทย์แผนจีนมาแล้วบรรพบุรุษก็สืบทอดวิชามาเกี่ยวกับร่างกายของมนุษย์บางทีอาจจะเจอวิธีช่วยรักษาก็ได้”หลินหยางบอก

ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเชื่อคำพูดของหลินหยางเท่าไหร่แต่เรื่องการมีบุตรยากนั้นเป็นปัญหาในใจของหวงเฟิ่งเสียมาตลอดเมื่อพูดถึงการรักษาแม้จะเป็นความหวังอันน้อยนิดเธอก็ไม่อยากจะละเลย

ยื่นแขนออกมาตรงหน้าของหลินหยางนิ้วมือของหลินหยางก็วางทาบลงไปตรงข้อแขนที่มีเส้นชีพจรพิเคราะห์ลมปราณของร่างกายและตรวจดูภายในของร่างกาย

แพทย์แผนจีนมองว่าคนไข้นั้นเป็นเหมือนจักรวาลผู้ชายคือหยางผู้หญิงคือหยินถึงแม้ว่าสรีระจะเหมือนกันแต่ภายในนั้นต่าง

หลินหยางตรวจดูอย่างละเอียดสักครู่หนึ่งขมวดคิ้วเข้าหากันในร่างกายไม่ได้มีหยางมากเกินไปเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ปัญหาด้านหยินหยางแต่เป็นปัญหาที่ตัวของตัวเอง

ตรวจเช็คอีกรอบคิ้วที่ขมวดอยู่ของหลินหยางก็คลายออถึงแม้ว่าหวงเฟิ่ง้สรยจะเป็นเพศหญิงแต่ภายในร่างกายนั้นผลิตลมปราณหยินได้น้อยกว่ามาตรฐานของผู้หญิงทั่วไปมากภายในร่างกายไม่สมดุลลมปราณหยินไม่สมดุลหยินหยางในร่างกายไม่สามารถรวมตัวกันได้ทำให้มีบุตรยาก

คลายมืออกจากชีพจรหลินหยางก็ถอนหายใจ

“ไม่ได้ผลไม่ได้ผลโรคนี้ของฉันไม่ได้รักษากันง่ายๆหรอก”หวงเฟิ่งเสียเห็นหลินหยางถอนมือของเขาออกและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

หลินหยางไม่ได้สนใจคำพูดของหวงเฟิ่งเสียถามยิ้มๆไปว่า“อาจารย์มีอาการประจำเดือนมาไม่ปกติไหมครับ?อย่างเช่นปกติคนทั่วไปเขาจะมีรอบเดือนกันประมาณสามสิบวันแต่ของอาจารย์มีสี่สิบวันนานๆจะมาครั้ง”

เมื่อได้ยินหลินหยางพูดหวงเฟิ่งเสียก็ตาโตตะลึงพูดอย่างตกใจ“ถูกต้องเธอรู้ได้อย่างไร”

“ปกติแล้วก็จะเช็คได้ครับความผิดปกติของต่อมไร้ท่อการอุดตันของรังไข่ทำให้มีบุตรได้ยาก”หลินหยางพูด

“เธอรักษาได้ไหม”หวงเฟิ่งเสียเขย่าแขนหลินหยางถามด้วยความที่ไม่ได้ใส่ชุดชั้นในหน้าอกของเธอก็เขย่าไปมามันช่างดึงดูสายตา

“รักษาน่ะรักษาได้แต่มันไม่ง่ายนะ”หลินหยางยิ้ม

“รักษาให้หายก็โอเคแล้วเธอคิดค่ารักษาเท่าไหร่ถ้าถูกกว่าโรงพยาบาลละก็ฉันจ้างเธอ”หวงเฟิ่งเสียพูดอย่างรีบร้อน

“ครูเป็นครูของผมผมไม่กล้าคิดเงินหรอกครับแต่โอกาสการตั้งครรภ์ผมไม่สามารถรับว่าได้ว่ามากน้อยแค่ไหนแต่ก็มีโอกาสสูงมากที่จะรักษาให้หายแต่ครูต้องเตรียมใจนะครับ”หลินหยางอธิบาย

“เธอไม่เอาเงินครู?ว่าแต่ค่ายาละแพงไหม”หวงเฟิ่งเสียถามต่อด้วยความสงสัยจำได้ว่าแต่ละครั้งที่ไปฉีดยารักษาที่โรงพยาบาลค่ารักษาแต่ละครั้งหลักพันทั้งนั้น

“ค่ายารวมทั้งหมดไม่น่าจะเกินหนึ่งพันยาทั้งหมดเป็นยาสมุนไพร”

ชั่งใจอยู่สักครู่หวงเฟิ่งเสียก็พยักหน้า“ตกลงหวังพึ่งเธอแล้วหละแล้วเธอจะรักษาครูอย่างไร?”

“จะเริ่มทำการฝังเข็มครั้งแรกเพื่อปรับสมดลของเลือดลมหลังจากนั้นให้ครูไปซื้อยาที่ร้านยาสมุนไพรกินยาตามที่ผมแนะนำหลังจากนั้นห้าวันก็จะเรียบร้อย”หลินหยางครุ่นคิดแล้วพูดต่อว่า“ตอนผมฝังเข็มจำเป็นต้องให้ครูถอดเสื้อผ้าออกให้หมดเพื่อไม่ให้วางเข็มผิดจุด.....”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้หลินหยางก็อมองเห็นสีหน้าของหวงเฟิ่งเสีย

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยางหวงเฟิงเสียมองดูหลินหยางด้วยความโกรธ“ที่เธอตั้งใจจะหลอกแต๊ะอั๋งฉันหรอหรือว่ายังไง?”

“ผมไม่กล้าหรอกครับแต่ว่าเพื่อการฝังเข็มที่แม่นยำไม่ให้เกิดความเจ็บปวดและยังป้องกันอันตรายจากผลข้างเคียง”หลินหยางรีบอธิบาย

“จริงหรอ”หวงเฟิ่งเสียสีหน้าดูเย็นลง

“จริงๆครับ”หลินหยางตอบอย่างมั่นใจ“นี่ครับเงินห้าพันบาทถ้าถึงเวลานั้นครูยังท้องไม่ได้ถ้าไปตรวจดูแล้วปัญหาไม่ได้อยู่ที่สามีอาจารย์ค่ารักษาพยาบาลนี้ผมช่วยจ่ายครับ”

ที่ชนบทนี้เงินห้าพันบาทก็ไม่ได้ถือว่าเยอะมากแต่ก็ไม่นับว่าน้อย

ผู้หญิงเป็นเพสขี้สงสัยกลัวว่าจะจ่ายค่ายาไปฟรีๆตอนรับเงินมาก็พูดว่า“ถ้าเกิดว่าฉันท้องได้จริงๆฉันจะคืนเงินเธอหนึ่งหมื่นบาทห้าพันนั้นจะถือว่าเป็นค่าที่ปรึกษาของเธอ”

เมื่อเห็นว่าหวงเฟิ่งเสียรับเงินของตัวเองไปแล้วหลินหยางอดไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกว่าได้ลงทุนไปแล้ว

แต่ว่าหลินหยางนั้นมีความมั่นใจในฝีมือการรักษาของตนอยู่แล้วไม่กลัวว่าเงินจำนวนนี้จะหายไปไหนจึงพูดออกไป“สามีของครูอีกสี่วันถึงจะกลับมาวันนี้เริ่มจ่ายยาให้ครูกินติดต่อกันห้าวันแล้วก็นอนกับสามีแล้วเจ็ดวันหลังจากนี้ให้ลองตรวจครรดูครับ”

“ตกลงหลินหยางถ้างั้นเราขึ้นไปชั้นสองทำการฝังเข็มกันเถอะชั้นล่างร้อนเกินไป”พูดจบหวงเฟิ่งเสียก็ปิดประตูใหญ่ของบ้านแล้วพาหลินหยางขึ้นไปชั้นสอง

เดินตามหลังของหวงเฟิ่งเสียเห็นสะโพกของเธอขยับเขยื่อนอยู่ตรงหลินหยางก็อดไม่ได้ที่จะแข็งตัวขึ้นมาอีกแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้ามีแค่กางเกงในตัวเดียว

มาถึงห้องนอนของหวงเฟิ่งเสียมีผ้าม่านบานใหญ่กั้นบานหน้าต่างไว้รอบๆห้องก็มีโต๊ะหนึ่งตัวมีทีวีและเครื่องเล่นดีวีดี

มองไปที่โต๊ะก็เห็นแผ่นซีดีวางอยู่หลินหยางก็แอบยิ้มขึ้นมาภาพยนต์พวกนี้มันช่างเก่ามากๆ