ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 37

ตอนที่37อาจารย์ศิลปะ

เมื่อจู่ๆก็โดนหลินหยางกระทำแบบนี้หวงเฟิ่งเสียก็อดทนไม่ไหวร่างกายขยับขึ้นไปพร้อมกับอารมณ์ที่พรุ่งพล่าน

เส้นที่กั้นระหว่างความเป็นลูกศิษย์และอาจารย์ขาดลงหล่อนไม่สนใจอะไรแล้วตอนที่หลินหยางถอนเข็มออกนั้นเป็นแรงกระตุ้นอารมณ์ความอยากของเธออย่างมาก

ประมาณหนึ่งชั่วโมงหลินหยางก็สอดใส่เข้าไปในตัวของหวงเฟิ่งเสียร่างกายของหวงเฟิ่งเสียสั่นเทาและไปถึงจุดสุดยอด

ในขณะนี้หวงเฟิ่งเสียที่ใบเบิกบานเหมือนดอกพีชนอนแผ่อยู่บนเตียง

“หลินหยางแรงเธอเยอะเหลือเกินเกือบทำครูแย่”หวงเฟิ่งเสียบอก

“เป็นเพราะอาจารย์สวยมากต่างหากละครับดึงดูดผมอย่างมาก”หลินหยางพูดเยินยอกลับไปเพื่อให้หวงเฟิ่งเสียรู้สึกพอใจ

“ฮ่าๆเธอนี่ช่างพูดไว้มีโอกาสผ่านมาที่นี่ก็มาเยี่ยมครูบ้างนะ”หวงเฟิ่งเสียบอก

“ผมมีเวลาผมมาแน่นอนครับเดี๋ยวผมจะจัดยาให้พอครูตื่นแล้วก็ไปซื้อมานะครับ”หลินหยางมองไปรอบๆห้องแล้วหยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมาจดตัวยาสมุรไพรลงไปกำชับวิธีการกินให้เรียบร้อยแล้วก็บอกลากับหวงเฟิ่งเสีย

ทั้งสองสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยหวงเฟิ่งเสียกำลังจะไปส่งหลินหยางที่หน้าบ้านก็ได้ยินเสียงเคาะประดูดังขึ้น

“หวงเฟิ่งเสียเธออยู่บ้านไหม”เสียงผู้หญิงร้องขึ้น

หลินหยางมองหวงเฟิ่งเสียอย่างงงๆแล้วเธอก็ยิ้ม“น่าจะเป็นเวินซี่ซี่น่ะเคยสอนวิชาศิลปะให้เธอด้วย”

ได้ยินชื่อเวินซี่ซี่ในสมองของก็นึกภาพของครูผู้หญิงที่ชอบแต่งหน้าขึ้นมาคิดไปคิดมาปีนี้เวินซี่ซี่น่าจะอายุ36ปีแล้ว

“อยู่จ่ะๆ”หวงเฟิ่งเสียรับปากแล้วรีบไปเปิดประตู

ก็ผู้หญิงสวมเสื้อสีเหลืองกระโปงสั้นเดินเข้ามาเวินซี่ซี่แต่งหน้าอ่อนๆผมยาวปกคลุมไหล่ไว้ผมหน้าม้าดวงตาเหมือนพระจันทร์เสี้ยวหน้าตาชวนหลงใหล

เวินซี่ซี่เดินเข้ามองเห็นว่ามีผู็ชายอีกคนอยู่ด้วยก็มองสบตาไปที่หวงเฟิ่งเสีย

เหมือนจะเข้าใจความหมายหวงเฟิ่งเสียรีบพูดกลับไป“คิดอะไรของเธอจำหลินหยางไม่ได้หรอ”

“หลินหยางหรอ”เวินซี่ซี่ได้ยินก็ชะงักไปแล้วก็มองไปที่หลินหยางผู้ที่ยืนอยู่ด้านข้างแล้วร้องออกมา“โตอะไรขนาดนี้หล่อกว่าสมัยก่อนเยอะเลย”

“สวัสดีครับอาจารย์”หลินหยางทักทาย

“เธอไม่ได้ทำอะไรกับนักเรียนใช่ไหม”เวินซี่ซี่ถามออกไปตรงๆ

หวงเฟิ่งเสียได้ยินก็ตกใจหน้าแดงแล้วด่าว่ากลับไป“เธอนี่สติไม่ดีศิษย์เก่ามาเยี่ยมใครจะกล้าทำอะไรบ้าๆ”

“ฮ่าๆไม่ได้อะไรสักหน่อยเธอจะหน้าแดงทำไม”เวินซี่ซี่มองหวงเฟิ่งเสียแล้วก็หยอกล้อต่อ

“พูดจาพล่อยๆอีกฉันจัดการเธอแน่เอาละเธอรอที่นี่ก่อนนะฉันจะไปซื้อยาที่ในหมู่บ้านไม่รู้ว่าจะพอมีไหมหลินหยางเธออยู่เป็นเพื่อนอาจารย์ฉางก่อนนะ”หวงเฟิ่งเสียบอกกับหลินหยาง

“ครับได้ครับ”หลินหยางวางประเป๋าเป้ลงอย่างไรซะเขาก็ไม่ได้รีบร้อนอยู่แล้วกลับบ้านดึกหน่อยก็ไม่เป็นไร

“เธอออกไปซื้อยาเถอะเดี๋ยวฉันขอเข้าไปล้างมือหน่อย”เวินซี่ซี่เดินไปที่ห้องน้ำ

เมื่อมองเห็นว่าเวินซี่ซี่เดินไปที่ห้องน้ำแล้วหวงเฟิ่งเสียก็ไปพูดที่ข้างหูของหลินหยางว่า“หลินหยางอาจารย์ฉางน่ะเด็ดมากนะไม่เพียงแต่มีความสัมพันธ์กับครูใหญ่เท่านั้นกับครูคนอื่นๆก็ยังมีด้วยเธอเก่งขนาดนี้จัดการให้อยู่หมัดเลยนะ”

หลินหยางตะลึงแล้วหวงเฟิ่งเสียก็เดินออกไป

“หลินหยางเมื่อกี้เธอกับหวงเฟิ่งเสียทำอะไรกันในห้อง”เวินซี่ซี่เดินออกมาก็ถามขึ้น

“ไม่ได้ทำอะไรครับแค่ช่วยอาจารย์ย้ายโซฟาครับ”หลินหยางชี้ไปที่โซฟา

“ย้ายโซฟาอะไรนานจังแล้วย้ายโซฟาเสร็จแล้วทำอะไรเธอทั้งสองคนทำอะไรกัน”เวินซี่ซี่ขยับเข้ามาใกล้หลินหยาง

“บอกความจริงกับครูมาซะดีๆเดี๋ยวมีรางวัลให้”เวินซี่ซี่ตอบเสริมแล้วมองไปที่หลินหยางอย่างให้ท่า

“รางวัลอะไรครับ”หลินหยางมองไปที่เวินซี่ซี่ที่นั่งอยู่ข้างๆเขาแล้วกลืนน้ำลายลงคอ

ใบหน้าที่บอบบางขยับเข้ามาใกล้เขาและริมฝีปากสีแดงเปิดออกเล็กน้อย:"เธอต้องการอะไร"

“ผม...”หลินหยางตอบติดๆขัดๆ

“แค่ธอบอกมาว่าเธอทำอะไรกับหวงเฟิ่งเสียเธอทำหล่อนอย่างไรบ้างก็ทำกับฉันได้แบบนั้น”

อากาศร้อนแผ่เข้ามาที่ใบหน้าของหลินหยางและกระตุ้นอารมณ์ของเขา

เวินซี่ซี่ยื่นข้อเสนอมาแบบนี้เป็นที่น่าพอใจเป็นอย่างมากแค่เพียงเขาพูดออกก็สามารถทำแบบนั้นกับเวินซี่ซี่ได้แล้ว

ครุ่นคิดสับสนอยู่นานก็พูดออกไปว่า“ไม่มีอะไรครับแค่คุยเป็นเพื่อนอาจารย์หวงเฟิ่งเสียครับ”

เมื่อได้ยินสายตาของเวินซี่ซี่ก็แสดงความผิดกวังออกมาถามกลับไปว่า“หน้าอกของหวงเฟิ่งเสียใหญ่ไหม”

“ผมจะไปรู้ได้อย่างไรครับ”หลินหยางเคยถูกเซี่ยหลินหลินหลอกถามแบบนี้มาแล้วรอบนี้เขาไม่พลาดท่าแน่

เวินซี่ซี่คุยกับหลินหยางอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้จะล้วงความลับอะไรอีกเมื่อตอนที่ไม่ได้สนทนาอะไรกันสายตาของหล่อนก็จับจ้องไปที่ต้นขาทั้งสองของหลินหยางตรงเป้าของปถาณเด่นชัดมากหล่อนมองดูแล้วกระสับกระส่าย

“หลินหยางเธอเคยมีแฟนไหม”เวินซี่ซี่ถาม

“ไม่เคยครับ”

“น่าเสียดาย”เวินซี่ซี่จ้องไปที่ต้นขาของหลินหยาง

รับรู้ได้ถึงสายตาที่จ้องมองของเวินซี่ซี่หลินหยางก็เก็อเขินถึงแม้ว่าหวงเฟิ่งเสียจะพูดกับเขาแบบนั้นก็ตามอาจารย์หวงเฟิ่งเสียนั้นก็เด็ดมากแต่อาจารย์เวินซี่ซี่เด็ดมากจนเขาก็คิดไม่ถึงเช่นกัน

“ในห้องนี้ร้อนจัง”เวินซี่ซี่บอกมองไปที่พัดลมเพดานแล้วก็กระพือกระโปรงของตัวเองเพื่อระบายความร้อนด้านใน

“อยากตายหรือไง”เวินซี่ซี่คอแห้งผาด

“ครุก็แยกขาออกซิครับให้ผมดึงแขนออกมา”หลินหยางตอบอย่างหมดหวัง

“ไม่ฉันไม่ดึงออกให้อาจารย์หวังกลับมาเห็นแบบนี้แหละว่าลูกศิษย์ของเขาโรคจิตกับครูผู้หยิงแบบนี้”เวินซี่ซี่พูดอย่างจงใจไปที่หลินหยาง

“มีวิธีอื่นที่จะยอมปล่อยมือไหมครับ”หลินหยางถามอย่างรู้สึกอับโชค

เมื่อได้ยินเวินซี่ซี่ก็ตาเป็นประกายขยับหน้าเข้าไปใกล้หลินหยาง“นอกซะจากเธอจะบอกมาว่าเธอสองคนทำอะไรกัน”

“ทำอะไรได้ละครับ”หลินหยางตอบอย่างหมดคำพูด

“อย่างเช่นเธอได้จับหน้าอกของหล่อนไหมได้จับดอกพีชของหล่อนไหม?มีความสัมพันธ์อะไรกับหล่อนไหม”เวินซี่ซี่รีบไล่ถาม

“เดี๋ยวคุณไปถามครูหวังก็ได้นี่หนา”หลินหยางไม่ตอบอะไรนิ้วมือก็ขยับเร็วขึ้นกระตุ้นไปมาให้ร่ายกายของเวินซี่ซี่เริ่มคลาย

“จะปล่อยไม่ปล่อยครับถ้าไม่ปล่อยผมจะเขี่ยนิ้วไปมาไม่หยุด”หลินหยางต่อรอง

“ทำต่อไปสิเธอไม่ตอบฉันก็จะไม่ปล่อย”เวินซี่ซี่ถูกหลินหยางทำให้รู้สึกผ่อนคลายจะเสียดายมากถ้าจะปล่อยให้หลุดออกไป

เมื่อหลินหยางได้ยินก็สบถออกมาแล้วมือของเขาก็ขยับต่อไปรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นที่ไหลออกมาไม่หยุด

อันเป็นผลมาจากการฝึกฝนการใช้มือของหลินหยางกระตุ้นอารมณ์ของผู้หญิงเป็นอย่างมากเพียงไม่กี่นาทีก็มีน้ำไหลออกมาจากป่าผืนนั้นย่างเจิ่งนอง

อย่างอดทนไม้ได้ต่อแรงกระตุ้นร่างกายของเวินซี่ซี่ก็อ่อนระทวยลงแล้วมีเสียงครางอ่อนๆเล็ดลอดออกมา

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนที่ใจกล้าแต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ถูกลูกศิษย์เก่าลูบไล้ในใจก็รู้สึกเก็อเขินพยายามอย่างมากที่จะระงับเสียงครางนั้นออกมา

เมื่อมองดูใบหน้าที่แดงฉาดเต็มไปด้วยความเนียงอายนั้นหลินหยางก็ยิ้มแล้วถามว่า“อาจารย์จะปล่อยไม่ปล่อยครับ?ถ้าไม่ยอมปล่อยก็จะไหลมาเป็นสายน้ำแล้วนะ”

“ไม่ปล่อยเธอต้องพูดความจริงออกมาก่อนไม่ก็รอให้อาจารย์หวังของเธอมาเห็นคนโรคจิต”เวินซี่ซี่พูดเสียงกระหืดกระหอบแล้วมองไปที่ตรงกลางต้นขาของหลินหยางเมื่อเห็นว่ามันใหญ่ขนาดไหนใบหน้าและหูของเธอก็แดงระเรื่อ

“พูดความจริงเรื่องอะไรน่ะหรอ”เวินซี่ซี่พูดจบประตูก็ถูกเปิดออก

ทันใดนั้นก็เห็นหวงเฟิ่งเสียเข้ามาทั้งคู่ตกใจมากหลินหยางอยากจะเอามือออกแต่ขาทั้งคู่นั้นไม่ยอมปล่อยหลินหยางจนมุมใช้นิ้วทั้งสอดสอดเข้าไปด้านในถ้ำนั้น

“อ่าโอ้ย”เวินซี่ซี่ร้องออกมาเสียงดังเมื่อรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติใจก็เต้นตุ้บๆ

หวงเฟิ่งเสียที่หอบถุงยาเข้ามาเมื่อเห็นทั้งสองคนกำลังทำอะไรอยู่ในใจก็นึกชมหลินหยางว่าแน่จริงๆทำให้เวินซี่ซี่ยอมได้ไวขนาดนี้แกล้งทำหน้าตาตกใจ“พี่เวินซี่ซี่เธอให้หลินหยางช่วยระบายหรอ?”

“อะไรล่ะนักเรียนของเธอเสียมรยาทดูสินี่หลักฐาน”เวินซี่ซี่ชี้ไปที่แขนของหลินหยางที่ถูกหนีบไว้

มาถึงตอนนี้หลินหยางรับรู้ได้ถึงมารยาของผู้หญิงจริงๆแล้ว

“จริงหรอพี่ซิ่วกางขาออก”หวงเฟิ่งเสียดึงแขนของภาณออกมามองไปที่นิ้วของเขาที่เต็มไปด้วยคราบของเหลวมองด้วยสายตาที่คลุมเครือแล้วถามว่า“แล้วนี่คืออะไร”