ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 40

ตอนที่40สวนข้าวโพด

“อื้อ...อา...เบากว่านี่หน่อยรีบร้อนไปไหนค่อยๆเล้าโลมก่อนสิ”ในตอนที่หลินหยางกำลังจะเดินเข้าหมู่บ้านได้ยินเสียงเบาๆลอยมาจากที่ไกล

ตั้งแต่พลังของหลินหยางเข้าสู่ช่วงระยะเริ่มแรกของการฝึกการได้ยินเสียงของหลินหยางว่องไหวขึ้นมากเท้าของเขาหยุดชะงักไปหูผึ่งขึ้นลองฟังเสียงอีกครั้งเป็นอย่างที่คิดเขาได้ยินเสียงคนคุยกัน

“เหอะๆแค่ไม่กี่วันที่ไม่ได้สัมผัสเธอใจก็รุ่มร้อนนี่ไง”เสียงของผู้ชายดังออกมาจากในสวนข้าวโพด

เสียงชายหญิงคู่นี้หลินหยางได้ยินแล้วรู้สึกคุ้นหูมากแต่ว่าเนื่องจากเสียงเบามากหลินหยางก็ยังคิดไม่ออกว่าเป็นใครกันแน่

ถ้าเป็นสามีภรรยากันทำไมจะต้องมามีอะไรกันในเวลากลางคืนในสวนข้าวโพดอย่างนี้บางทีอาจจะโดนยุงกัดเอาก็ได้แต่สมมุติว่าไม่ใช่สามีภรรยากันไม่ได้ถูกเนื้อต้องตัวกันมาหลายวันแบบนี้ต้องเป็นชู้กันแน่นอน

คนนี้คือใครกันไม่ระวังตัวขนาดถึงทำให้หลินหยางมาเจอได้การคบชู้ในหมู่บ้านหลินหยางเองก็ได้ยินมาอยู่บ้างทั้งตัวเองก็เคยทำกับจางชุ่ยฮวาภรรยาของเลขานุการของหมู่บ้านมาก่อนแต่ด้วยความประหลาดใจและอยากรู้หลินหยางหายใจเบาๆถอดรองเท้าออกเดินย่องเบาๆเขาไปในสวนข้าวโพด

เดินเข้าไปได้สองบล็อกหลินหยางซ่อนตัวอยู่ในสวนข้าวโพดอาศัยแสงสลัวจากพระจันทร์เขาเห็นเงาของคนทั้งสองคนนอนอยู่ที่พื้น

เขาเดินย่องเบาๆเข้าไปโดยห่างออกมาจากสองคนนั้นอยู่ประมาณสามเมตรค่อยๆนั่งลงแล้วพิจารณาคนทั้งสองที่อยู่ต่อหน้าเนื่องจากท้องฟ้ามืดมิดและหลินหยางยังแยกไม่ออกว่าเสียงใครคนทั้งสองคนกำลังหลงไหลเมามันกันอยู่ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าตอนนี้มีผู้ชมอยู่หนึ่งคน

หลังจากที่เห็นทั้งสองคนแล้วในใจหลินหยางรู้สึกว่ามันตลกสิ้นดีคิดไปถึงก่อนหน้าที่ตัวเองมีอะไรกันกับภรรยาของชุนซูจี้ซึ่งตอนนี้ผู้ชายที่อยู่ต่อน้าหลินหยางนั้นก็คือหนิมผิงเลขาของหมู่บ้านวี่หลง

ส่วนผู้หญิงคนนั้นคือหลี่หรูวูเฟินคนในหมู่บ้านเดียวกันในหมู่บ้านเหมือนกับมีข่าวรักๆใครๆของหลี่หรูวูเฟินแต่ตอนนี้พอเห็นแล้วก็เป็นอย่างที่คาดว่าข่าวลือไม่ใช่ว่าจะไม่มีมูลเอาเสียเลย

“ฉันว่านะคุณเลขาหลายวันมานี้คุณไปทำตัวเจ้าชู้กับใครหรือไม่เห็นมาหาฉัน”หลี่หรูวูเฟินพุดเสียงออดอ้อนอยู่ใต้ร่างหนิมผิง

“ไม่ได้ไปที่ไหนเลยก็ละเลงกับเมียอยู่ที่บ้านแต่ว่าทำมาหลายปีแล้วจึงรู้สึกเฉยๆไม่มีอารมณ์มีอะไรกันแค่ห้าหกนาทีเองไม่เหมือนกับเธอที่ใช้เวลานาน”หนิมผิงหัวเราะเบิกบาน“จุ๊บจุ๊บ”เสียงหนิมผิงจูบหลี่หรูวูเฟิน

“ก็มีแต่คุณนี่แหละที่รักฉันตาทึ่มที่บ้านฉันไม่มีประโยชน์เลยใช้เวลาอยู่บนตัวฉันแป็บเดียวก็ไม่ไหวแล้วฉันไม่อยากจะหวังจากเขา”หลี่หรูวูเฟินบ่นตำหนิสามีตัวเอง

“คุณถึงเก่งได้ขนาดนี้จะแข็งแรงกำยำขนาดไหนก็ควรจะถ่อมตัว”มือสองข้างของหนิมผิงเคลื่อนขยำอยู่บนอกหลี่หรูวูเฟิน

เวลานี้ทั้งสองคนไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลยสักชิ้นถูกหนิมผิงจับที่หน้าอกการหายใจของหลี่หรูวูเฟินก็ค่อยหอบกระชั้นถี่ขึ้น

“ตอนนี้ใกล้จะสามทุ่มแล้วสามีของเธอไม่เรียกหาเธอหรือ”หนิมผิงพูดเตือน

“เรียกหาอะไรล่ะวันนี้ฉันจงใจซื้อเหล้าให้เขาตาทึ่มนั้นชอบกินเหล้าเป็นชีวิตจิตใจดื่มไปห้าร้อยกรัมฉันก็ใช้ปากทำให้เขาแล้วเขาก็เสร็จทันทีรวมกับดื่มเหล้าเข้าไปตอนนี้น่าจะนอนหลับเป็นตายไปแล้ว”หลี่หรูวูเฟินแบะปากพูด

“เธอพูดเบาหน่อยเดี๋ยวจะมีใครมาได้ยินเข้า”หนิมผิงขยำที่หน้าอกอิ่มของหลี่หรูวูเฟิน

“สองทุ่มเข้าไปแล้วจะมีใครมาที่แบบนี้ถ้าจะมีก็น่ามาเล่นชู้เหมือนเราสองคนนี่แหละกลัวไรล่ะบอกแล้วว่าตรงนี้ไกลจากหมู่บ้านมากใครจะมาที่นี่กัน”หลี่หรูวูเฟินเบะปากพูดทั้งโดนหนิมผิงนวดเฟ้นจนรู้สึกสบายนอนลงครางอยู่ที่พื้น

“ก็จริงตามที่คุณพูดนะใครจะมาที่นี่ได้สักหน่อยตอนครางออกมาให้มันเหมือนกับครั้งที่แล้วนะดูเร้าใจหน่อย”หนิมผิงยิ้มกะลิ้มกะเหลี่หรูยพูดออกมารู้สึกว่าไฟราคะกำลังโหมได้ที่จึงขึ้นคร่อมอยู่บนตัวหลี่หรูวูเฟินหลี่หรูวูเฟินก็ครางออกมา

ในแสงลางเลือนหลินหยางเห็นตัวอวบใหญ่ของเลขาหมูบ้านกำลังยกตัวขึ้นลงอยู่บนร่างสาวสวย

ความจริงหลี่หรูวูเฟินไม่ถือว่าสวยมากแต่ว่าชนะความเผ็ดร้อนแรงของเธอในขณะที่จุดซ้อนเร้นของเธอถ้าเทียบกับผู้หญิงคนอื่นแล้วถือบานกว่ามาก

ผ่านไปสักพักเสียงครางของหลี่หรูวูเฟินดังออกมาอย่างต่อเนื่อง“คุณเลขาคะคุณนอนกับผู้หญิงในหมู่บ้านเรามากี่คนแล้ว”หลี่หรูวูเฟินหายใจกระเส่าถามหนิมผิง

“จะกี่คนได้ล่ะรวมกับเมียที่บ้านและกับเธอทั้งหมดก็สี่คน”หนิมผิงหอบหายใจแรงๆแล้วบอก

“อีกสองคนนั้นคือใคร”หลี่หรูวูเฟินไล่ถามต่อ

“คนหนึ่งน่ะคือหลี่หรูหลานแม่หม้ายแล้วอีกคนก็เซี๊ยะซิน”หนิมผิงไม่ได้ปิดบังเพราะว่ายังไงก็เป็นคนที่ตัวเองมีอะไรด้วยมาก่อนพูดกับหลี่หรูวูเฟินก็ไม่น่าส่งผลอะไร

ได้ยินหนิมผิงพูดหลี่หรูวูเฟินก็เกิดความแปลกใจ“แม่หม้ายคนนั้นยังเป็นชู้กับคุณปกติเห็นเธอดูเรียบร้อยฉันยังเข้าใจว่าตั้งแต่เธอเสียสามีไปจะครองตัวบริสุทธิ์ไม่ยุ่งกับใครเสียอีกแต่ขนาดเซี๊ยะซินก็ไม่ละเว้นหรือคนเขาอายุยี่สิบกว่าปีเอง”

“ยี่สิบปีแล้วยังไงก็มีความต้องการเหมือนกันนั่นแหละ”หนิมผิงหัวเราะออกมาและออกแรงทรมานหลี่หรูวูเฟินต่อเรื่อยๆ

เสียงครางแว่วออกมาหลี่หรูวูเฟินไม่ได้ถามอีกขาทั้งสองข้างหนีบเข้าที่เอวของหนิมผิงเพื่อให้ความร่วมมือให้สะโพกของหนิมผิงโยกย้าย

หลินหยางที่ได้ยินอยู่ข้างๆถอนหายใจออกมาก่อนหน้านี้เข้าใจว่าแม่หม้ายคนนั้นเล่นสวาทแค่กับตัวเองหลังจากที่เป็นหม้ายเท่านั้นแต่ความจริงคือเรื่องที่พึ่งได้ยิน

แต่ว่าเซี๊ยะซินนั้นนับได้ว่าสวยอย่างน้อยก็ยังเด็กมีพละกำลังถ้าจำไม่ผิดเซี๊ยะซินน่าจะอายุเท่ากับเซี๊ยะผิงพี่สะใภ้ที่อยู่ข้างบ้านสามีไปทำงานที่อื่นนอกจากเทศกาลหรือวันตรุษจีนแล้วปกติทั่วไปก็ไม่ได้กลับบ้าน

“โอ๋ๆคุณอย่าโกรธผมเลยถ้าบังเอิญเจอเมียผมเข้าจริงมันจะไม่ดีต่อทั้งคุณและผมคุณรอสักครู่ค่อยออกไปรอสองสามวันผมไปราชการในเมืองจะซื้อเครื่องสำอางทาหน้ามาให้”หนิมผิงพูดปลอบใจ

ผู้หญิงในหมู้บ้านไม่ค่อยได้เข้าไปในเมืองในใจจึงรู้สึกว่าของที่อยู่ในเมืองล้วนเป็นของดีอีกทั้งผู้หญิงไม่มีภูมิคุ้มกันสำหรับคำว่าเครื่องสำอางใจของหลี่หรูวูเฟินจึงลิงโลดขึ้นทันที“นี่คุณเป็นพูดเองนะอย่าโกหกฉันนะ”

หนิมผิงที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วบีบบีบที่ใบหน้าของหลี่หรูวูเฟินพูดแล้วยิ้ม“ผมเคยโกหกคุณหรือยังเหลืออีกห้าหกวันผมก็จะเข้าไปในเมืองตอนกลับมาจะเอาของมาให้คุณนะ”

“ก็ได้คุณรีบกลับไปเถอะอย่ามาถูกเมียคุณจับได้อยู่ที่นี่”หลี่หรูวูเฟินผลักให้หนิมผิงออกไป

หนิมผิงไม่พูดอะไรมากตบฝุ่นออกจากตัวพาตัวอวบอ้วนออกไปจากสวนข้าวโพด

รอจนหนิมผิงเดินออกไปหลี่หรูวูเฟินจึงนั่งลงที่พื้นส่วนสะโพกมีถุงเกล็ดปลาที่บรรจุเสบียงอาหารรองอยู่

หลี่หรูวูเฟินนั่งลงโดยไม่รีบร้อนสวมเสื้อผ้าหน้าอกกลมอิ่มหย่อนคล้อยเล็กน้อยสายตาหลินหยางมองไปที่สีของหัวนมกลางคืนมืดสลัวแต่ก็ยังมองเห็นว่าหัวนมคล้ำมาก

“ไม่รู้ว่าหลี่หรูวูเฟินมีอะไรกับผู้ชายมากี่คนแล้ว”หลินหยางแอบคิดผู้ชายในหมู่บ้านวี่หลงมีไม่มากเด็กหนุ่มที่มีร่างกายกำยำแข็งแรงต่างก็ออกไปทำงานที่อื่นก็จะเหลือพวกที่บ้านจะมีที่เยอะหรือไปทำงานเล็กๆน้อยที่เจิ้นซ่างอยู่

“เลาขาหมู่บ้านดูแล้วนับวันยิ่งไม่น่าไหวละน่าเบื่อจริงๆทำไม่กี่ครั้งก็ตัวเองก็จะเสร็จแล้วไม่ได้เรื่องเอาซะเลยไม่มีประโยชน์จริงๆ”หลี่หรูวูเฟินที่นั่งอยู่บนถุงบ่นด่าพึมพำ

หลินหยางที่แอบฟังอยู่ได้ยินแล้วรู้สึกตลกแม้ว่าเมื่อสักครู่จะเห็นสงครามหลี่หรูวูเฟินกับหนิมผิงรู้สึกเริ่มทนไม่ไหวคิดว่าถ้าตอนนี้ตัวเองออกไปจะเสนอมีชวนมีอะไรกันหลี่หรูวูเฟินบางทีหลี่หรูวูเฟินอาจจะไม่ปฏิเสธแต่ว่าหลินหยางยังคงนั่งพิจารณามองรูปร่างของหลี่หรูวูเฟินอยู่ผู้หญิงแบบนี้ที่ไม่ค่อยระมัดระวังไม่ควบคุมตัวเองถ้าจู่โจมเร็วเกินไปแล้วถ้าอยากจะตัดความสัมพันธ์ขึ้นมาเกรงว่าจะยุ่งยาก

“เมียของตัวเองมาแล้วให้ฉันต้องมารับกรรมอยู่นี่ค่อยยังชั่วที่วันนี้ยุงไม่เยอะ”หลี่หรูวูเฟินพูดกับตัวเองมือลูบไปที่ขาตัวเองกำลังใกล้จะเสร็จอยู่แล้วหลี่หรูวูเฟินไม่อยากจะพลาดโอกาสนี้

เนื่องจากหนิมผิงไปแล้วหลินหยางจึงเหยียดขาออกมาเล็กน้อยและในเวลานี้เสียงโทรศัพท์ดังก้องขึ้น

ปกติแล้วเมื่อหลินหยางได้ยินเสียงข้อความจะมีความรู้สึกดีใจเสียงไพเราะน่าฟังแต่ว่าคืนนี้เวลานี้รู้สึกว่ามันระคายหูนิดหน่อย

“ใครน่ะ”จู่ๆได้ยินเสียงโทรศัพท์หลี่หรูวูเฟินรู้สึกใจสั่นขึ้นมาทันทีรีบร้องออกไป

ตอนแรกหลินหยางจะวิ่งหลบหนีแต่ว่าเขากลัวว่าถึงแม้จะวิ่งหนีหลี่หรูวูเฟินเห็นเขาก็คงจะจำหลังเขาได้จึงหันหน้ามาหาเผชิญกับหลี่หรูวูเฟิน“ผมเองหลินหยาง”

เดิมทีที่ใจที่ใจของหลี่หรูวูเฟินเต้นระทึกเมื่อได้ยินเสียงหลินหยางจึงชะงักไปใบหน้าที่ตื่นตกใจก็ผ่อนคลายลง