ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 41

ตอนที่ 41 อยากลิ้มลอง

นายคือหลินหยางใช่ไหม? นายมานี่ซิ มองไปที่ไม่ไกลจากตัวเองนัก แท้จริงแล้วมีเงาสลัว ๆของคน ถ้าไม่มองให้ดีก็จะไม่รู้เลย

หลินหยางรู้ตัวว่าไม่สามารถหลบซ่อนได้ เดินตรงไปที่ข้างๆหลี่ซูเฟินอย่างเปิดเผย

เมื่อเข้าไปใกล้แล้ว เรือนร่างของหลี่ซูเฟินก็ตกอยู่ภายใต้สายตาของหลินหยาง ผิวของหลี่ซูเฟินไม่ขาวมากนักแต่ทว่ามีความเรียบเนียนเป็นอย่างมาก เนินสูงสองข้างอันอวบใหญ่สีม่วงออกดำของเมล็ดองุ่นแสดงให้เห็นว่าได้ผ่านประสบการณ์ออกรบมาอย่างโชกโชน

ภายใต้รูปร่างที่อวบอั๋น เขตป่าทึบปรากฏและหายไปอย่างเลือนราง หลินหยางเพียงแต่รู้สึกว่าปากของเขาแห้งนิดหน่อย สายตาจับจ้องไปยังเรือนร่างของหลี่ซูเฟินอย่างไม่ละสายตา

เมื่อเห็นหลินหยางมองมาที่ตน หลี่ซูเฟินก็ยิ้มขึ้นมาและเอ่ยถาม นายซ่อนตัวอยู่ตรงนั้นเพื่อแอบดูฉันหรอ?

“พึ่งกลับมาถึงหมู่บ้าน ก็ได้ยินเสียงประหลาดจึงออกมาดูหน่อย สุดท้ายก็เห็นคุณกับหนิวจือซู ตอนแรกฉันคิดจะเดินไปแต่ก็กลัวจะทำเสียงรบกวนพวกคุณ ก็เลยทนอยู่นิ่งๆตรงนี้ ท้องฟ้ามืดขนาดนี้ ฉันมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” หลินหยางพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ห่างขนาดนั้นนายจะมองเห็นอะไร? ตอนนี้เข้ามาใกล้แล้วคงเห็นชัดขึ้นแล้วสิ?” หลี่ซูเฟินพูดพลางยิ้มขำ

หลินหยางได้ยินแต่ไม่ได้ตอบอะไรแสร้งทำเป็นเขินอาย

เมื่อเห็นหลินหยางคล้ายกับเขินอาย หลินซูเฟินรู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก เธอมีใจที่จะหยอกล้อหลินหยาง เลยจัดพื้นที่เล็กๆให้หลินหยางนั่งลงบนกระสอบ เรือนกายขยับแนบชิดหลินหยางแล้วยิ้ม “อยากเห็นฉันมั้ย?”

เนินสูงสองข้างอันอวบใหญ่วางลงบนแขนของหลินหยาง หลินหยางสวมเพียงเสื้อแขนสั้นจึงรู้สึกถึงความเด้งตึงที่ส่งผ่านออกมาอย่างชัดเจน

หยางหลินพยักหน้าเลียริมฝีปาก “ป้าซูเฟินสวยขนาดนี้ ฉันต้องอยากดูแน่นอน” อิงตามลำดับอาวุโส จริงๆแล้วหยางหลินต้องเรียกเธอว่าป้า

เมื่อได้ยินที่หลินหยางพูด หลี่ซูเฟินก็รู้สึกชอบดีใจ ความรู้สึกในใจที่มีต่อหลินหยางก็เพิ่มมากขึ้น

หลี่ซูเฟินพูดด้วยน้ำเสียงต่ำเล็กว่า “จะไปสวยสู้สาวๆได้ยังไง” และขยับก้อนเนื้อสองข้างเสียดสีไปที่แขนของหลินหยางอีกครั้ง

หลินหยางหายใจถี่กระชั้นชิดเล็กน้อย คิดได้ว่าก่อนมาเหมือนจะซื้อเครื่องสำอางไว้หลายขวด จึงรีบไปหยิบกระเป๋าเป้แล้วพูดว่า “ป้าซูเฟิน ตอนผมไปในเมืองได้ซื้อเครื่องสำอางมาสองขวด ขวดนี้ป้าจางให้ผมช่วยซื้อมาให้ ส่วนขวดนี้ตอนแรกว่าจะเก็บเอาไว้ฝากคนอื่น วันนี้เจอป้าพอดีผมให้ป้าละกัน

ถึงแม้ว่าไม่ได้ซื้อมาแค่สองขวดแต่หลินหยางก็ไม่ได้พูดความจริง หยิบครีมบำรุงออกมาให้หลี่ซูเฟิน หลี่ซูเฟินรับไว้ในมือทันที

เครื่องสำอางเป็นของคู่กับผู้หญิง ภายใต้ยามราตรีที่มืดสลัว บรรจุภัณฑ์ที่ประณีตละเอียดอ่อนอยู่ในมือ บนใบหน้าของหลี่ซูเฟินแสดงออกมาถึงความประหลาดใจและดีใจ

แกะเปิดกล่องนำเอาครีมบำรุงข้างในออกมา มองดูขวดที่สวยประณีตซึ่งเป็นสีที่หลี่ซูเฟินโปรดปราน

เมื่อมองครีมบำรุงที่หลินหยางให้กับตน ดีงามกว่าคนก่อนๆที่เคยให้ของกับตนเอง หลี่ซูเฟินจึงถามอย่างระมัดระวังว่า “ของสิ่งนี้คงไม่ใช่ถูกๆใช่มั้ย”

“ขวดนึงก็แปดสิบกว่าหยวน” ไม่ถือว่าถูก แต่ของสวยงามก็ต้องให้กับคนสวยๆ ป้าซูเฟินสวยขนาดนี้ คู่ควรที่จะได้ใช้ของสิ่งนี้

ได้ยินที่หลินหยางพูด ในใจของหลี่ซูเฟินก็รู้สึกประหลาดใจมาก

เครื่องสำอางขวดนึงแปดสิบกว่าหยวน ผู้หญิงในหมู่บ้านน้อยคนนักที่จะใช้ ธรรมดาใช้ครีมไข่มุกขวดนึงไม่กี่หยวน ดีหน่อยก็ต้าเปา อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรคุณภาพดี

หลินหยางให้สิ่งของแก่ตนครั้งนี้ ไม่ถือว่ามีค่าอะไรมากนัก แถมหลินหยางก่อนหน้านี้ยังพูดอีกว่าของดีดีต้องมอบให้กับคนสวย ถูกนักศึกษาหนุ่มหลินหยางชื่นชมว่าหน้าตาสวย จิตใจของหลี่ซูเฟินก็ยิ่งมีความสุข

“แพงขนาดนี้ฉันคืนให้นายดีกว่า” หลี่ซูเฟินพูดอย่างเสียดาย พร้อมกับนำเอาขวดในมือยื่นให้กับหลินหยาง

“ผมบอกแล้วว่าให้ป้า จะเอาคืนได้ยังไง ผมเข้าเมืองครั้งนี้ไปรักษาคนคนนึง ช่วยชีวิตเขาไว้ เขาเลยให้เงินหนึ่งพันหยวน ยังไงแล้วก็มีคนให้เงินมา ผมซื้อให้ป้า ป้าก็รับไว้เถอะ” หลินหยางพูดโกหกเพื่อให้หลี่ซูเฟินรับของ

“นายไปในเมืองไม่กี่วันก็หาเงินได้หนึ่งพันหยวนแล้วหรอ?” เก่งเกินไปแล้ว หลี่ซูเฟินได้ยินดังนั้นก็ชื่นชมแล้วรับครีมบำรุงมาอย่างเบิกบานใจ

บิดเปิดฝาออก วางไว้ที่หน้าจมูกแล้วดมกลิ่น กลิ่นหอมโชยมา กลิ่นจางๆแต่ติดทน ซึมซ่านไปทั่วจิตใจ ยิ่งทำให้รู้สึกเบิกบานใจ

งั้นฉันเก็บไว้ละนะ หลี่ซูเฟินนำเอาครีมบำรุงวางไว้ข้างๆ จ้องมองไปที่หลินหยาง พบว่าเขากำลังจ้องมาที่หน้าอกของเธอ ใบหน้าอันหล่อเหลาแดงเล็กน้อย

“หลินหยาง ก้อนเนื้อกลมสองอันนี้ ยังดูดีอยู่มั้ย?” หลี่ซูเฟินถามด้วยเสียงเล็ก

“แน่นอนว่าดูดี ใหญ่ขนาดนี้ ยังไม่หย่อนคล้อย ใครเห็นก็อยากจะลองชิม” หลินหยางพินิจพิเคราะห์จุดยอดสีดำนั้น ในใจก็คาดเดาว่าหลี่ซูเฟินแท้จริงแล้วโดนคนอื่นกินมากี่คนแล้ว

“นายนี่ช่างพูด นายดูมันก็มีหย่อนคล้อยบ้าง” หลี่ซูเฟินพูดอย่างเขินอาย

อายุเท่าป้าสามารถดูแลรักษาได้ขนาดนี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว หลินหยางได้พูดอธิบาย

“หลินหยาง วันนั้นเห็นนายใส่กางเกงในใหญ่ๆเดิน ข้างในนั้นนูนนูน อันนั้นของเธอคงจะใหญ่มากใช่ไหม?” หลี่ซูเฟินถามด้วยเสียงเล็กๆขณะที่สายตาก็มองไปที่บนขาของหลินหยาง

แม้ว่าหลินหยางจะใส่กางกงยีนส์แต่ก็ยังปกปิดรูปทรงข้างในไม่มิด เมื่อมองไปยังสิ่งสิ่งนั้นจิตใจก็เกิดการปลุกเร้า หัวใจของหลี่ซูเฟินก็เต้นอย่างต่อเนื่อง พึ่งทำกับหนิวเหิงมาครึ่งวันก็ยังไม่ผ่อนคลาย ครั้งนี้อาจจะต้องให้หลินหยางมาลองชิมความสดใหม่ดู

ก้มหน้ามองระหว่างขาของตัวเอง หลินหยางพูดด้วยเสียงเบาๆว่า “ใหญ่ไม่ใหญ่ผมจะไปรู้ได้ยังไง ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงชอบขนาดแบบไหน”

“ผู้หญิงที่นายเคยเล่นด้วย ไม่เคยชมนายว่าสุดยอดหรอ?” หลี่ซูเฟินถามพลางยิ้ม “นายคงยังจะไม่บริสุทธิ์อยู่หรอกนะ”

ผม......หลินหยางแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง