ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 47

ตอนที่ 47 ช่วยเหลือ

มองไปที่ในไร่ข้าวโพดเห็นร่างกายอันบอบบางของป้าหลี่เคลื่อนไหวไปๆมาๆ ฝักข้าวโพดถูกหักลงจากก้าน ข้างในใจของหลินหยางรู้สึกสงสารเล็กน้อย

“เฮ่ย เมื่อไหร่จะเสร็จเนี่ย” หลี่ยิงเพียงแค่หักข้าวโพดไปซักพักก็เหงื่อไหลไคลย้อยไปทั่วทั้งตัว

“ป้าหลี่” หลินหยางอยู่ข้างหลังหลี่ยิงเรียก

หลี่ยิงที่กำลังหักข้าวโพดอยู่เมื่อได้ยินคนเรียกตนเองจากข้างหลังก็รีบหันกลับมาดู เมื่อพบว่าเป็นหลินหยาง หลี่ยิงก็ยิ้มแล้วพูด “หลินหยางนายมาทำอะไรที่นี่ แดดแรงขนาดนี้ทำไมยังไม่กลับไปพักให้ตัวเย็นสบาย”

หลินหยางรีบเดินไปที่ข้างๆหลี่ยิงและพูดว่า “ตอนนี้อยู่บ้านก็ไม่ได้ทำอะไร ฉันเห็นป้าหลี่ทำคนเดียวเลยเข้ามาช่วย ถือซะว่าออกกำลังกาย”

“นายเป็นเด็กมหาวิทยาลัยแล้วจะมาทำงานหนักแบบนี้ได้ยังไง” หลี่ยิงรีบพูดขึ้น

“เป็นเด็กมหาวิทยาลัยแล้วยังไง?เป็นเด็กมหาวิทยาลัยแล้วไม่อนุญาตให้มีคนชนบทหรอ?ไม่มีงานอะไรที่ฉันทำไม่ได้ ป้าหลี่วางใจเถอะ ยังไงฉันก็ทำเร็วกว่าป้าแน่นอน” เมื่อพูดเสร็จก็ไม่รอช้าเอามือคว้าไปที่ก้านข้าวโพดที่อยู่ข้างหน้าและหักข้าวโพดลงมาอย่างเร็ว

เมื่อเห็นหลินหยางท่าทางคล่องแคล่ว ในใจของหลี่ยิงก็รู้สึกซาบซึ้ง แล้วพูดด้วยเสียงเบาๆ “ถ้าหากนายทำจนเหนื่อยก็ไปพักได้นะ อย่าทำให้ร่างกายเหนื่อยมาก”

“ป้าวางในเถอะ ฉันรูปร่างยังกับวัว ทำอย่างกับป้าไม่รู้” หลินหยางปากพูดไปแต่มือก็ทำอย่างไม่ล่าช้า หักข้าวโพดฝักต่อฝักลงมา

หลี่ยิงเมื่อได้ยินหลินหยางพูดยังนึกว่าเขาพูดถึงเรื่องที่วันนั้นตนกับหลินหยางแอบไปมีความสุขกัน แล้วใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา มองไปที่หลินหยางที่อยู่ข้างหน้ากำลังออกแรงหักข้าวโพด จิตใจที่เศร้าสร้อยเหงาหงอยที่มีอยู่ก็หวานอบอุ่นขึ้นมา จากนั้นก็รีบไปช่วยหลินหยางทำงานอย่างเร็ว

ราวกับว่าเข้าใจเหตุผลของคำพูดที่ว่าชายหญิงทำงานคู่กันยังไงก็ไม่เหนื่อย แต่ก่อนหลี่ยิงทำงานแล้วรู้สึกจืดชืดจำเจและเหนื่อยล้า ตอนนี้มีหลินหยางเข้ามาการหักข้าวโพดก็เร็วขึ้นเป็นอย่างมาก

หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป มือของป้าหลี่ก็รู้สึกเมื่อย หลังก็ปวดเล็กน้อย ความเร็วในการหักข้าวโพดก็ลดลงมาก

มาดูที่หลินหยาง สองมือยังคงหักข้าวโพดอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าพึ่งเริ่มต้นทำ ความเร็วก็ไม่ตกเลยซักนิด แต่กลับยิ่งเพิ่มความเชี่ยวชาญในการหักข้าวโพดให้เร็วขึ้นมาก

เมื่อมองไปที่หลินหยางที่ราวกับไม่รู้จักความเหนื่อยล้า ในใจของป้าหลี่ก็อุทานขึ้นมาว่า”ช่างเหมือนกับวัวจริงๆ”

ไม่น่าหล่ะถึงสามารถอยู่บนร่างตนเองได้อย่างคึกและแข็งแรงขนาดนั้น

และเวลาอันสั้นไม่ถึงชั่วโมง หลี่ยิงหันกลับไปมอง คาดไม่ถึงว่าหลินหยางจะหักข้าวโพดได้มากกว่าที่ตนเองทำมาครึ่งวันซะอีก ยิ่งหลี่ยิงรู้อยู่ในใจว่าที่ทำได้ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะหลินหยางออกแรงทำ หัวใจเธอก็ยิ่งรู้สึกซาบซึ้ง

“หลินหยาง นายพักซักหน่อย” เมื่อหลี่ยิงเห็นหลินหยางยังอยากที่จะหักต่อจึงรีบพูดขัด

“ฉันไม่เหนื่อย ทำต่ออีกซักหน่อยนะ” หลินหยางพูดอย่างยิ้มๆ

“ยังจะมาพูดว่าไม่เหนื่อยอีก นี่ก็ทำมาตั้งนานแล้ว พักซักเดี๋ยวเถอะ” หลี่ยิงพูดอย่างเสียงแข็ง

เมื่อหลินหยางได้ยินดังนั้นก็จำใจหยุดทำ และหลินหยางก็ไม่ได้โกหกหลี่ยิง ตอนนี้ตนเองไม่เหนื่อยจริงๆเพราะหลินหยางฝึกซ้อมบทหลงเฟิ่งเจว๋ เพียงแต่รู้สึกจืดฉืดน่าเบื่อเท่านั้น แต่ไม่สูญเสียพละกำลังมากเท่าไหร่

เมื่อเห็นหลินหยางหยุดทำแล้วก็เดินไปเอากาน้ำที่คันนามา

ทั้งคู่ต่างก็เป็นคนชนบทจึงไม่ต้องมาพิถีพิถันอะไรมากจึงนั่งพักผ่อนลงบนพื้นดินโดยตรง

ในเวลานั้นทั้งสองคนอยู่บริเวณไร่ข้าวโพดที่ลึกเข้าไป คนข้างนอกก็มองมาไม่เห็นข้างในอย่างแน่นอน สองคนนั่งเผชิญหน้ากัน หลี่ยิงมองที่ตาของหลินหยาง หัวใจก็เต้นแรง คิดไม่ถึงว่าในเวลานั้นมีความรู้สึกบางอย่างต่อหลินหยางที่อยู่ตรงหน้า เป็นความรู้สึกที่ตนเองพึ่งพาได้

ปลายเดือนเจ็ดอากาศร้อนมาก เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวของหลี่ยิงก็เปียกด้วยเหงื่อ

หลินหยางมองดูเสื้อสีขาวบนตัวของหลี่ยิงที่ได้เปียกเหงื่อไปหมดแล้ว เสื้ออันบางแนบติดไปกับบนตัว บนหน้าอกอันอิ่มเอิบนุ่มนวลสองข้างก็ปรากฎให้เห็นในระยะสายตาของหลินหยาง

บริเวณหน้าอกที่ดูขมุกขมัว แม้ว่าจะไม่เห็นโดยตรงแต่ก็เพียงพอที่ดึงดูดคนอื่นได้ เสื้อผ้าที่แนบแน่นเข้าไปบริเวณข้างในหน้าอก ปลายยอดที่งดงามปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน ทัศนียภาพที่ลุกเป็นไฟเช่นนี้สายตาหลินหยางก็จับจ้องอย่างต่อเนื่อง

รับรู้ถึงสายตาของหลินหยาง หลี่ยิงก็ก้มหัวลงมองเรือนร่างของตัวเอง หลังจากที่ค้นพบว่าสภาพรูปร่างของตัวเองนั้นเป็นยังไง ใบหน้าอันสวยงามนั้นก็เสมือนเมาเหล้า สองแก้มแดงเป็นประกาย

เดิมทีมีความคิดที่จะใช้มือฉีกดึงเสื้อผ้า แต่เมื่อเห็นแววตาอันเร่าร้อนของหลินหยาง หลี่ยิงก็ยกเลิกความคิดนี่ไป เพื่อทำให้หลินหยางเกิดความคาดหวัง

“ป้าหลี่ ตรงนั้นของป้าดูดีจริงๆ เอิบอิ่มและใหญ่” เมื่อหลินหยางเห็นหลี่ยิงมีท่าทีที่เขินอาย เลยพูดอย่างหยอกล้อ

“วันนั้นนายก็ชิมมาหมดแล้ว ยังคิดว่าดูดีอีกหรอ” หลี่ยิงพูดด้วยเสียงเล็กๆอย่างหน้าแดง

“คิดว่าดูดีแน่นอน อย่าพูดเลยแค่ชิมไปแค่ครั้งเดียวเอง ต่อให้เห็นทุกวัน กินทุกวัน ก็ยังคิดว่าป้าหลี่สวยและดูดี” ได้ฟังที่หลินหยางพูดชื่นชมใจของหลี่ยิงก็หวานชื่น

ยังไงหลี่ยิงก็คือผู้หญิง เมื่อถูกคนชื่นชมจะไม่มีความสุขได้ยังไง เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆอย่างหน้าแดงว่า “ถ้านายคิดว่าดูดี งั้นก็ดูให้มากๆนะ”

เมื่อเห็นหลี่ยิงหน้าแดงระเรื่อ ดูดีเหลือเกิน ก็ทำให้ใจหลินหยางสั่นไหว

เมื่อมองไปที่ก้อนเนื้ออันใหญ่โตที่ปรากฏรูปลักษณ์ออกมาอย่างชัดเจน หลินหยางก็แหวกเสื้อแล้วไปจับที่หน้าอกของเธอ

ความรู้สึกที่นุ่มนิ่มถ่ายทอดออกมา ถึงแม้ว่าจะต้องการขนาดไหน แต่เนื่องจากเสื้อผ้าที่เปียกชื้นมากก็กลัวว่าหลี่ยิงจะรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว หลินหยางจึงชักมือกลับ

“ทำไมไม่คลำแล้วหล่ะ? รู้สึกไม่ดีหรอ?” หลี่ยิงรีบถามขึ้นมา

เมื่อได้ยินหลินหยางพูด จางหุ้ยฉุ้ยก็หน้าแดงขึ้นมา แล้วคลำไปที่ส่วนลับของหลินหยางแล้วพูดว่า “ถ้าพูดมั่วๆอีกครั้งฉันจะตีนาย!”

เมื่อได้เตือนหลินหยางไปแล้ว จางหุ้ยฉุ้ยก็อดนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นไม่ได้ ตอนที่หลินหยางออกแรงปะทะลงบนร่างกายของตนนั้น สิ่งที่เต็มไปด้วยรสชาติอันยอดเยี่ยม จนถึงวันนี้ก็ยังติดอยู่ในหัวไม่สามารถที่จะกำจัดออกไปได้ เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น จางหุ้ยฉุ้ยก็มองไปที่บนขาของหลินหยางอีกครั้ง มือก็ยื่นออกไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อถูกจับโดยจางหุ้ยฉุ้ยแล้วหลินอยางก็ไม่ได้ว่าอะไร เพลิดเพลินไปกับการหยอกเล่นของจางหุ้ยฉุ้ยแล้วกินไอศรีมด้วยคำโต

ผ่านไปไม่นาน หลินหยางที่กินไอศกรีมหมดแล้วก็ขอตัวออกไป และก่อนที่จะออกก็ได้ลูบคลำวนๆไปที่หน้าอกอันอิ่มเอิบของจางหุ้ยฉุ้ย ทันใดนั้นลมหายใจของจาหุ้ยฉุ้ยก็แรงและเร็วขึ้น

มองหลินหยางอย่างหยาดเยิ้ม แล้วพูดด้วยเสียงระทวยว่า เธอรีบไปได้แล้ว ถ้ามีเวลาว่างก็มาเล่นกับป้าจางที่นี่

“ ถ้ามีโอกาสก็จะมา” หลินหยางยิ้มแล้วพูด

“ฮ่าฮ่า ได้ยินมาว่าสามีฉันอีกไม่กี่วันก็ไปประชุมในเมือง ถึงเวลานั้นก็อาจจะสะดวกนายแล้ว” จางหุ้ยฉุ้ยพูดอย่างหน้าแดงแล้วไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

หลังจากที่หลินหยางได้ยินก็หัวเราะออกมาอย่างดัง ในใจก็เฝ้าคอยวันเวลาที่เลขาหนิวไปประชุมในเมือง แล้วลากรถเข็นออกไปทางหนานหู

เมื่อถึงปากทาง คุณตาจางที่เห็นหลินหยางกลับมาก็มีสีหน้าที่แปลกประหลาดใจ

ฉันคิดว่าเจ้าหนุ่มคนนี้โกหกพวกเราแล้วซะอีก ที่แท้ก็จะใช้รถเข็นลากข้าวโพดจริงๆ ภรรยาของคุณตาจางที่นั่งอยู่ข้างๆพูดด้วยเสียงเล็กๆ

“คุณตาจาง วันนี้ฉันจะทำไร่ตรงนั้นให้เสร็จทั้งหมด พรุ่งนี้ฉันก็จะไม่มาแล้ว” หลินหยางพูดอย่างยิ้มๆ

“ฮ่าฮ่า นายสามารถทำได้ครึ่งหนึ่งเหล่าจางก็ยอมรับเธอแล้ว” คุณตาจางพูดแล้วยิ้ม

“ แหะแหะ ถ้าอย่างนั้นมาดูกันว่าฉันจะทำเสร็จหรือไม่เสร็จ” หลินหยางไม่ได้อธิบายอะไรมาก รีบเดินลากรถเข็นออกไปไกล

เมื่อมาถึงคันนาของป้าหลี่ ก็นำเอาถุงกระสอบไม่กี่ใบมาวางไว้ที่บนรถสามล้อ เมื่อมาถึงข้างๆป้าหลี่ที่เริ่มหักข้าวโพดแล้วนั้น หลินหยางก็ยิ้มแล้วพูด “ป้าหลี่ทำไมไม่พักผ่อนเยอะๆ”

“จะพักได้ยังไง นายทำหนึ่งชั่วโมงเท่ากับฉันทำครึ่งวันเช้าเลย ถ้าฉันไม่เร่งทำอีกซักหน่อย ข้าวโพดทั้งหมดไร่นี้จะไม่ถูกนายหักคนเดียวหรอ เป็นแบบนั้นฉันคงรู้สึกไม่สบายใจ” หลี่ยิงเช็ดเหงื่อแล้วพูดขึ้น

ในเวลานั้นหลี่ยิงรู้สึกพอใจหลินหยางจนพูดไม่ออก ถ้าไม่ใช่ว่าตัวเองแก่แล้ว บางทีอาจจะสามารถหน้าด้านไร้ยางอายใช้ชีวิตอยู่กับหลินหยาง

“ดูป้าพูดสิ ถ้าฉันให้ป้าทำเยอะขึ้นแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร” หลินหยางยิ้มแล้วพูด แล้วหักข้าวโพดด้วยกันกับป้าหลี่ต่อไป

หลินหยางที่ปกติฝึกซ้อมบทหลงเฟิงเจว๋ ความเร็วในการหักข้าวโพดนั้นยิ่งทำยิ่งเร็ว หลี่ยิงพึ่งจะหักได้อันเดียวแต่หลินหยางหักลงมาแล้วสี่ห้าอัน ป้าหลี่ไม่ได้หักข้าวโพดช้า แต่หลินหยางนั้นหักเร็วกว่า ด้วยวิธีนี้เท่ากับว่าพวกเค้าทั้งสองคนมีสมรรถนะในการทำงานที่ดีกว่าคนอื่น