ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 48

ตอนที่48 กำลังแรงไม่น้อยเลย

มองไปที่ข้าวโพดที่ยิ่งน้อยลงขึ้นทุกที ในใจหลี่ยิงก็ดีใจมาก เวลาผ่านไปทุกวินาที ทุกนาที เมื่อป้าหลี่รู้สึกปวดเอวปวดหลังจนทนไม่ได้นั้นเธอก็ประคองเอวแล้วถอนหายใจอย่างหนัก

มองไปที่หลินหยางที่อยู่ข้างหน้า คาดไม่ถึงว่ากำลังความเร็วในการทำงานไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย และในไร่ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่นิดเดียวที่ยังไม่ได้ทำ

เชื่อว่าผ่านไปอีกไม่กี่นาทีก็จะถูกทั้งสองคนหักลงจนหมด

“หลินหยาง นายพักผ่อนอีกเถอะนะ นายดูบนหัวนายเหงื่ออกหมดแล้ว ป้าหลี่ดึงตัวหลินหยางแล้วพูด

เมื่ออยู่ภายใต้แสงอาอาทิตย์เป็นเวลานาน อากาศที่ร้อนมาก อีกทั้งยังออกแรงทำงานอย่างต่อเนื่องก็ทำให้หลินหยางรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย เช็ดเหงื่อที่อยู่บนหัว มองไปที่ข้าวโพดที่เหลือ หลินหยางก็ยิ้มแล้วพูด “ดูสิอีกซักพักก็จะทำเสร็จแล้ว”

“อย่าโลภมาก กว่าท้องฟ้าจะมืดก็อีกนาน วันนี้ทำเสร็จแน่นอน” หลี่ยิงพูดเกลี้ยกล่อม

เมื่อหลินหยางได้ยินดังนั้นก็ไม่ปฏิเสธ นั่งลงหันหน้าเข้าหากันกับหลี่ยิงแล้วหายใจแรง

บนตัวของหลี่ยิงก็เปียกโชกด้วยเหงื่ออีกครั้ง ร่องลึกบนหน้าอกก็คลับคล้ายเหมือนปรากฏและเลือนลางหายไป

“หลินหยาง มา ดื่มน้ำซักอึก” หลี่ยิงที่หน้าแดงเขินส่งกาน้ำไปให้หลินหยาง

“ป้าหลี่ ป้าป้อนฉันดื่มนะ” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ

“โตขนาดนี้แล้ว ยังจะให้คนอื่นป้อนอีก ไม่อายบ้างหรอ” ปากก็พูดไปเช่นนั้นแต่หลี่ยิงก็ยังคงเปิดฝากาน้ำออก ป้อนเข้าไปที่ปากของหลินหยาง

“ฉันไม่อยากให้ป้อนแบบนี้ ฉันอยากให้ป้าดื่มคำหนึ่งจากนั้นก็ป้อนให้ฉัน” และหลินหยางก็ยิ้มขึ้นมา จากนั้นก็ยิ่งเข้าใกล้ตัวหลี่ยิงทันที

หลี่ยิงคิดไม่ถึงว่าหลินหยางจะมีคำขอลักษณะนี้ออกมา เธอก็หน้าแดงมองไปที่หลินหยาง แล้วพูดด้วยเสียงเล็กๆออกมา “มีนายเท่านั้นแหละที่จะทำอะไรแปลกๆแบบนี้”

เมื่อพูดจบก็เงยหน้าดื่มน้ำหนึ่งคำแล้วเอาปากตนเองไปป้อนให้กับที่บนปากของหลินหยาง

เมื่อรู้สึกถึงน้ำที่เย็นชุ่มไหลส่งผ่านเข้ามาจากปากของป้าหลี่ หลินหยางก็ดื่มอย่างโลภอีกครั้ง ตอนนี้ลิ้นของเขาเริ่มที่จะซุกซนเพราะหลังจากดื่มน้ำเข้าไปแล้วก็ยังคงเที่ยวเล่นอยู่ในปากของหลี่ยิง

ใจของหลี่ยิงก็เต้นแรงและเร็วขึ้นและยังเอาใจหลินหยางด้วยการเอาลิ้นของตนเข้าไปพัวพันกับลิ้นของหลินหยางอย่างต่อเนื่อง

ผ่านไปหนึ่งนาทีทั้งสองคนถึงจะแยกออกจากกันด้วยแรงหายใจที่หอบแรง

การพักดื่มน้ำครั้งนี้เป็นการที่ใช้เวลาถึงยี่สิบนาทีถึงเสร็จ ตอนนี้ทั้งใบหน้าของหลี่ยิงก็แดงระเรื่อ หัวใจก็กระโดดเต้นขึ้นอย่างฉับพลัน

หลี่ยิงเขินมองไปที่หลินหยาง คล้ายๆว่าในใจจะมีความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกนี้ราวกับว่าจะเป็นความรู้สึกของคนที่กำลังคบกันเป็นแฟน

หลี่หยิงแต่งงานเร็วและแต่งกับคนที่ครอบครัวหามาให้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน ใจที่เต้นเป็นจังหวะและแรงในตอนนี้ ทำให้ในใจของเธอเขินอายเป็นอย่างมาก

โตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงทำตัวไม่น่านับถือแบบนี้ หลี่ยิงด่าตัวเองในใจแล้วรีบทำให้ตัวเองกลับมาสู่ภาวะปกติ

“อากาศร้อนขนาดนี้ ป้าหลี่ ป้าถอดเสื้อให้เย็นสบายเถอะ ถอดตรงนี้แล้วแขวนไว้ซักพักเดี๋ยวก็แห้ง” หลินหยางเอ่ยขึ้นและจ้องมองไปที่สิ่งนั้นของหลี่ยิงที่เปียกโชกจากเหงื่อที่ไหลออกมาจึงทำให้เสื้อนั้นแนบติดไปกับผิวหนังบนส่วนหน้าอก

สำหรับความคิดของหลินหยางนั้น หลี่ยิงรับรู้โดยธรรมชาติของตนเองซึ่งเขาก็เพียงแค่อยากดูหน้าอกของตนเองเท่านั้น แต่ความต้องการเช่นนี้ ในใจของหลี่ยิงก็เต็มใจที่จะยอมรับอยู่ก่อนแล้วดังนั้นจึงยิ้มและพูดออกไปว่า “ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะถอดออกมาให้เย็นสบายซักพัก”

ป้าหลี่พูดจบก็ถอดเสื้อที่อยู่บนตัวออก ดังนั้นเสื้อที่แนบติดรูปร่างที่ถูกถอดออกไปนั้นเป็นเหมือนดั่งการปอกเปลือกไข่ที่จะแสดงให้เห็นข้างในที่ขาวนุ่มของผิว

เมื่อเห็นความอรชนอ้อนแอ้นบนร่างกายของหลี่ยิง ผิวขาวนวลเรียบเนียน อยู่ในหมู่บ้านทำงานหนักมานาน ผิวเนื้อบนร่างกายก็ยังตึง ดูเหมือนว่าเต็มไปด้วยความเด้งตัว สุขภาพดีจนไม่มีอะไรจะสามารถเปรียบเทียบได้

ทรวงอกกลมอวบอิ่มทั้งสองข้างนั้น ชูเชิดตั้งตระหง่านที่หน้าอก ถ้าหลี่ยิงขยับเพียงนิดเดียว ทั้งสองข้างก็จะสามารถสั่นไหวได้

หลินหยางยากที่จะกลืนน้ำลงไป เขาลุกขึ้นแล้วเข้ามาที่ข้างหลังของหลี่ยิงจากนั้นนั่งยองๆที่ข้างหลังของหลี่ยิงและยื่นสองมือจากใต้รักแร้ของหลี่ยิงเข้าไป

ความรู้สึกของความเกลี้ยงเกลามีน้ำมีนวลได้ส่งผ่านออกมายิ่งทำให้ใจของหลินหยางเริ่มสั่นกระเพื่อม กำลังมือที่ซ่อนเร้นด้วยบทหลงเฟิ่งเจว๋อย่างแท้จริงได้อยู่บนยอดสูงอันงดงามอย่างต่อเนื่อง สองก้อนเนื้อกลมอันนุ่มนิ่มอิ่มเอิบได้เปลี่ยนแปลงรูปทรงไปตามมือของหลินหยาง

ภายใต้การทำอย่างต่อเนื่องของหลินหยาง หลี่ยิงรู้สึกอดทนไม่ไหวเป็นอย่างมาก ค่อยๆหายใจหอบถี่กระชั้นขึ้นและสีหน้าก็เพิ่มทวีคูนความแดงขึ้น

หลี่ยิงหันหน้ากลับมามองหลินหยางด้วยสายตาที่ยั่วยวน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงกระเส่าว่า “หลินหยาง ความสามารถในการลูบคลำผู้อื่นเช่นนี้ ไปเรียนรู้มาจากใคร ถึงอกถึงใจจริงๆ อา!”

ภายใต้การกระตุ้นของหลินหยาง หลี่ยิงก็เริ่มที่จะร้องครางเบาๆ

“ศึกษาเรียนรู้ด้วยตัวเอง” หลินหยางเข้าไปไกล้ที่ติ่งหูของหลี่ยิงแล้วพูดขึ้น

ภายใต้สองมืออันใหญ่ของหลินหยางที่ปลดปล่อยนั้น รูปร่างอันอรชรอ้อนแอ้นของหลี่ยิงก็อ่อนระทวย สุดท้ายก็พิงเข้ามาอยู่อ้อมอกของหลินหยาง

อากาศที่ร้อนแบบนี้ สองคนแนบชิดเข้าหากันเช่นนี้ ก็ไม่รู้สึกถึงความร้อนเลย

“หลินหยาง นายไม่ดูดซักหน่อยหรอ?”

สุดท้ายป้าหลี่ก็ทนไม่ได้กับการรุกหนักของหลินหยาง จึงถามอย่างกระดากอาย

เมื่อพูดจบในมือก็รีบจัดการให้หลินหยางสุขกายสบายตัวอย่างรวดเร็ว

“ครั้งหน้าถ้าพูดมั่วๆแบบนี้อีก ฉันจะทำกับนายทุกวัน หนึ่งวันทำห้าครั้ง สามเดือนไม่ไปไหน ไม่อนุญาตให้มีอะไรกับผู้หญิงสามปี” ป้าหลี่พูดอย่างดุร้าย

เมื่อได้ยินหลี่ยิงพูด หลินหยางก็พูดอย่างหวาดกลัวว่า “ป้าหลี่ ป้าอย่านะ วันนึงสองครั้งยังทำไม่ได้ ยังจะเอาห้าครั้ง” ถ้าวันนึงห้าครั้งแล้วทำทุกวันป้าจะเอาเวลาที่ไหนไปทำอย่างอื่น?”

เมื่อนึกถึงครั้งที่แล้วที่หลินหยางอยู่บนร่างกายของตนแล้วพุ่งสุดตัวนั้น ตัวเองดูแล้วน่าจะใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่า ถ้าหากวันนึงทำห้าครั้ง วันทั้งวันคงผ่านไป

หลี่ยิงมองหลินหยางอย่างจนปัญญาแล้วพูดขึ้นว่า “พอแล้ว นายเก่งที่สุด พอใจรึยัง ป้าไม่พูดกับนายแล้ว”

หลินหยางกับหลี่ยิงพูดต่อปากต่อคำกันเกี่ยวกับเรื่องอย่างว่า ผู้หญิงในหมู่บ้านนี้ไม่ค่อยถือเรื่องการพูดเรื่องประเภทนี้เท่าไหร่ ในขณะที่พูดถึงสิ่งที่ทำให้คนรู้สึกอายได้ ใจของหลี่ยิงก็เต้นตลอดเวลา และถึงแม้ว่าหลี่ยิงจะกระดากอายเพียงใด แต่ก็ยังไม่ถึงกับด่าออกมา

ไม่นานข้าวโพดสิบกว่ากระสอบก็ได้ถูกบรรจุเสร็จ หลินหยางมองไปที่ข้าวโพดบนพื้นแล้วพูดว่า ป้าอยู่ตรงนี้บรรจุข้าวโพดก่อน ฉันจะเอาพวกนี้กลับไปก่อนหลังจากนั้นค่อยกลับมาใหม่

พูดเสร็จหลินหยางก็แบกกระสอบที่บรรจุข้าวโพดไว้ขึ้นไปวางกองซ้อนกันบนรถเข็นโดยใช้เวลาไม่นาน

ถ้าหากใช้รถสามล้อลาก ครั้งนึงก็ขนได้สองสามกระสอบ เมื่อหลี่ยิงเห็นหลินหยางขนครั้งนึงเยอะขนาดนี้จึงรีบพูดขึ้นว่า “ทำไมนายถึงอวดเก่งขนาดนี้ ครั้งนึงจะสามารถลากเยอะขนาดนี้ได้อย่างไร รีบเอาออกลงครึ่งนึง”

“ป้าหลี่ ป้าเชื่อเถอะว่าฉันลากได้” หลินหยางผู้ที่ฝึกซ้อมบทหลงเฟิ่งเจว๋แล้วนั้น กำลังแรงจะมีมากกว่าคนอื่นมาก ความหนักขนาดนี้ไม่ทำให้หลินหยางยากลำบาก

แต่ว่าป้าหลี่อาจจะยังไม่รู้ว่าหลินหยางฝึกกำลังภายในแล้ว ข้าวโพดเยอะขนาดนี้ก็น่าจะใช้กำลังที่แข็งแกร่งมาก อาจจะลากไม่ไหว หลินหยางพึ่งอายุยี่สิบ จะเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะ?

“แบบนี้จะได้ยังไงกัน นายลากหลายๆรอบหน่อยก็ไม่เป็นไร ถ้าวันนี้ทำไม่เสร็จ พรุ่งนี้ค่อยมาลากใหม่ก็ได้” ป้าหลี่กังวลว่าหลินหยางจะเจ็บที่เอว จึงไม่เห็นด้วย

“จะมีอะไรที่ไม่ได้ ฉันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนอวดเก่ง ฉันจะลากให้ป้าดูระยะทางสั้นๆ ถ้าป้าเห็นว่าฉันไม่ไหว ฉันก็จะไม่ลาก” หลินหยางพูดแล้วไปหยิบเชือกไนลอนที่อยู่ข้างหน้ารถเข็นมาพันเป็นห่วงไว้บ่นบ่าแล้วใช้สองมือลากรถไปตามเส้นทางเล็กๆ

น้ำหนักที่อยู่ข้างหลังค่อนข้างหนักมาก แต่หลินหยางก็สามารถควบคุมมันได้ ป้าหลี่มองดูหลินหยางเดินเหมือนเหาะได้อยู่ข้างหลัง ก็รู้สึกวางใจแล้วตะโกนบอกหลินหยาง “เสี่ยวหยาง นายลากช้าๆหน่อย ไม่ต้องรีบ”

“ฉันรู้แล้ว ป้าหลี่ ป้าบรรจุข้าวโพดเถอะ” หลินหยางพูดตอบแล้วลากรถเข็นไปยังข้างในหมู่บ้าน

เมื่อเดินมาถึงคันนา คุณตาจางที่กำลังเอาข้าวโพดขึ้นวางไว้บนรถเข็นก็จ้องมองไปยังหลินหยางที่ลากรถเข็นที่บรรทุกข้าวโพดมาอย่างเต็มเดินไปที่ข้างในหมู่บ้าน

“โอ้โห! เสี่ยวหยาง ทำไมครั้งนึงนายถึงขนข้าวโพดได้เยอะขนาดนี้” ภรรยาคุณตาจางมองที่หลินหยาง คาดไม่ถึงว่าจะลากได้เยอะขนาดนี้จึงอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

“ฮาฮา อายุน้อยกำลังวังชาเลยดี สามารถรับมือกับการลากข้าวโพดได้” หลินหยางเอารถเข็นวางไว้บนพื้น นำเชือกไนลอนวางลงแล้วช่วยคุณตาจางบรรจุข้าวโพด